سیلویا کارپنتر ۷۰ ساله و یک روانپزشک سابق است. او زمانی که بازنشسته شد اوقاتش را کسلکننده و خستهکننده یافت٬ سیلویا اما نخواست در شرایط ملاآور باقی بماند؛ پس خیلی سریع دست به کار شد و تصمیم گرفت از دانش گسترده خود درباره سلامتی بیشترین استفاده را بکند.
سیلویا گروهی تشکیل داد که حالا عنوان «راهنمای خوب بودن» گرفته است؛ گروهی متشکل از تعدادی داوطلب که بیشتر آنها افراد بالای ۶۵ سال هستند. آنها به افراد تنها در خانههایشان سر میزنند و آنان را با بسیاری از فعالیتهای گروهی مانند کلوبهای بافندگی٬ گروههای پیادهروی و… آشنا میکنند.
کارپنتر میگوید: «تلاش من این است که داوطلبان گروهمان را مورد حمایت قرار دهم تا بتوانند به کار خود ادامه دهند و به افرادی که تنها هستند پیشنهاد مصاحبت بدهند».
او میگوید: «بسیاری از افرادِ تنها٬ فقط پزشک خود را به عنوان فردی میبینند که میتوانند برای دقایقی با او گفتوگو کنند حتی اگر مشکل جسمی کمی داشته باشند.»
سیلویا اکنون اجرای برنامه خلاقانه «دوستی» را برای یک سازمان خیریه در شهر بریستول بریتانیا به عهده گرفته و آشنا کردن افراد تنها به یکدیگر در سنین ۵۰ به بالا را بر عهده دارد.
او در طرح داوطلبانه خود، روانپزشکان بازنشسته را با افراد تنها که نیاز به همدلی و همدمی دارند آشنا میکند. سیلویا میگوید آنها از یافتن بیماران تازه استقبال میکنند و در عین حال از همراهی و گفتوگو با داوطلبان دیگر لذت میبرند.
او میافزاید: «به عنوان کسی که سالها در این زمینه کار کردهام٬ میتوانم با اطمینان بگویم که این کار هم برای بیماران و هم برای داوطلبان از نظر احساسی سودآور است».
نظر کارشناسان نیز گفتههای سیلویا را تایید میکند.
به نوشته روزنامه بریتانیایی تلگراف٬ تحقیقات نشان میدهد افراد بازنشستهای که کارهای داوطلبانه انجام میدهند احساس بهتری نسبت به خودشان دارند.
محققان میگویند انجام کارهای داوطلبانه میتواند منجر به ترشح اندروفین (مسکنهای طبیعی بدن، موادی هستند که از غدد مخاطی و هیپوتالاموس ترشح میشوند) و ایجاد احساس خوب در مغز شود و احساس آرامش را تزریق کند.
ترشح اندورفینها همچنین میتوانند احساس اعتماد به نفس را در فرد افزایش دهد و در مجموع احساس رضایت از زندگی را بالا ببرد.
تنهایی در سالمندی میتواند مشکل مزمنی برای کسانی باشد که دیگر در کنار دوستان و یا خانواده زندگی نمیکنند.
اِد ۶۹ ساله و بازنشستهی امور مشاورهی مدیریت در آموزش و پرورش است. او میگوید: «زمانی که بازنشسته شدم با انبوهی از کاغذهای زیر بغل به این نشست و آن نشست میرفتم٬ اما واقعیت این بود که میخواستم کاری انجام دهم و به دیگران کمک کنم».
او در سال ۲۰۱۱ شروع به همکاری با موسسه خیریه (Matters) کرد. این موسسه جوانان زیر ۵۰ سال را که مشکلاتی دارند تحت پوشش قرار میدهد. اِد در اولین تجربه همکاری خود با این موسسه باید با پسری ۱۶ ساله اهل افغانستان کار میکرد. پسر افغان پس از آنکه پدر و مادرش را در جنگ افغانستان از دست داده به انگلستان آمده بود.
اِد میگوید کار با نوجوانی با چنین مشکلاتی آسان نبود٬ بخصوص که خودش تجربه پدر بودن نداشت و پسر افغان هم در ابتدا به دلیل آشنایی کم به زبان انگلیسی در ارتباط برقرار کردن مشکل داشت.
حالا اما به گفته اِد٬ پسر افغان در کاری تمام وقت مشغول به کار شده و برای دریافت پاسپورت بریتانیایی نیز اقدام کرده است.
محققان میگویند بازنشستگی به این معنا نیست که فرد، علاقههای خود را کنار بگذارد بلکه بهتر است در این دوران راهی برای ادامه زندگی آن هم در مسیری که خودش دوست دارد بیابد و در این میان انجام کارهای داوطلبانه و همکاریهای افتخاری میتواند انتخاب سودمندی برای همهی طرفین باشد.