کودکی چند سال پس از جنگ جهانی اول در منطقه‌ای به دنیا می‌‌آید که آن زمان بخشی از لهستان بود و امروز جزو کشور بلاروس است. چه این و چه آن اما، هنگامی که در نوجوانی وی جنگ جهانی دوم آغاز شد تا عمدتا کشورهای اروپایی و گروه‌های معین اجتماعی از جمله یهودیان را به کام مرگ فرو کشد، هیچ کس در هیچ جا در امان نبود. خانواده‌اش شاید هشیارتر از دیگران بود و به قدرت رسیدن فاشیسم را می‌دید که در سال ۱۹۳۴ پیش از آغاز آن جنگ و سال‌ها پیش از تأسیس دولت اسراییل به تل‌آویوکوچ کرد.
شیمون پرز بعدها به یکی از شخصیت‌های سیاسی و تأثیرگذار دولت اسراییل تبدیل شد که وی در زمان بنیانگذاری آن در سال ۱۹۴۸ فقط ۲۵ سال داشت. به غیر از کسانی مانند زمامداران جمهوری اسلامی و هوادارانشان که عقیده بر عقل آنها می‌چربد، کمتر کسی هست که شیمون پرز را به عنوان یک سیاستمدار صلح‌جو و منطقی و خردمند نشناسد.
نقش وی در کشور اسراییل نیز از منظر صلح برجسته است وگرنه او نیز مانند همه سیاستمداران قطعا در دوره‌های مختلف زمامداری خود در پست‌هایی مانند وزارت و نخست‌وزیری و ریاست جمهوری، بدون خطا نبوده است. در تلاش برای صلح مردمان اسراییل و فلسطین، وی اگرچه موفق نشد، اما بر یکی از مهم‌ترین نکاتی که بدون آن برقراری این صلح ممکن نیست، پافشاری کرد: جلوگیری از ساختن شهرک‌های جدید اسراییلی در کرانه غربی رود اردن و نوار غزه و تخریب آنهایی که پس از توافق‌های صلح اسلو ساخته شدند.
با وجود اینکه مردم هر دو سرزمین تمایل به زندگی و همزیستی در صلح و آرامش دارند، اما سیاستمداران و محافل معینی چه در طرفین درگیر و چه در میان رژیم‌های منطقه از جمله جمهوری اسلامی در ایران، بی‌خردتر از آنند که راه حل دو دولت فلسطینی و اسراییلی را پذیرفته و یک بار نقطه پایان بر جنگ و درگیری‌هایی بگذارند که قربانیان اصلی آن، مانند همیشه، مردمان عادی هستند.
در منطقه‌ی بحرانی خاورمیانه، از دهه‌ی نود به این سو که مذاکرات صلح اسراییل و فلسطین با فراز و نشیب پیش رفت و سرانجام به شکست انجامید، جنگ و درگیری چنان دامنه‌ای یافته که این موضوع قدیمی را نه تنها در سایه قرار داده بلکه صف‌بندی‌های جدیدی از «دوستان» و «دشمنان» در منطقه به وجود آورده است. در این صف‌بندی جدید نیز، هنوز و همچنان، جای سیاستمدارانی که عقل و صلح را پشتوانه‌ی سیاست و آینده‌ی کشورهای خود سازند، کاملا خالیست. کمبود چنین سیاستمدارانی در خاورمیانه است که تلاش‌های صلح شیمون پرز را نیز با شکست روبرو ساخت.
[کیهان لندن شماره ۷۹]
