احمد رأفت – شیرین گرامی اولین زن ایرانی است که در رشته دشوار «تریالتون» یا سه‌گانه که شنا، دو و دوچرخه‌سواری را در بر می‌گیرد به عنوان نماینده ایران امروز که حجاب در آن اجباری است، و با رعایت موازین جمهوری اسلامی درباره پوشش زنان، شرکت کرد.
در هاوائی، محل برگزاری مسابقات جهانی سه‌گانه که با نام «مرد آهنین» شهرت دارند، بسیاری از دیدن این زن جوان ۲۷ ساله که پس از عبور از خط پایان پرچم جمهوری اسلامی را به دست گرفت متعجب شدند.
از ابتدای این رقابت حضور این ورزشکار با حجاب باعث شگفتی خیلی‌ها شده بود. در آخر مسابقه، زمانی که خبرگزاری‌ها عکس شیرین گرامی را منتشر کردند، توئیتی در حساب کاربری حسن روحانی نیز که این موفقیت وی را تبریک می‌گفت بسیاری را غافلگیر کرد، به‌ویژه که این توئیت از حساب رئیس جمهوری اسلامی ایران با هشتگ برابری جنسیتی همراه بود.
ورزش یک «نعمت» است
شیرین چهار سال بیشتر نداشت که ایران را همراه خانواده‌اش ترک کرد و پس از مدتی زندگی در دیگر کشور‌ها سر از بریتانیا درآورد. در سال آخر دانشگاه در این کشور بود که به ورزش سه‌گانه روی آورد. شیرین در گفتگو با کیهان لندن می‌گوید: «خودم هم نمی‌دانم چرا ورزش سه‌گانه مرا به خود جلب کرد. اصلا فکر نمی‌کردم توان انجام این چنین رشته سختی را داشته باشم. قبل از آن در هیچ رشته‌ای به صورت نیمه حرفه‌ای هم فعالیتی نداشتم، اگرچه در دوران مدرسه کلاس شنا رفته بودم، گاهی هم می‌دویدم و دوچرخه‌سواری هم بلد بودم».
امروز شیرین ار ورزش به عنوان یک «نعمت» نام می‌برد. شیرین در ادامه گفتگویش با کیهان لندن می‌گوید: «ورزش چیزی فراتر از فعالیت فیزیکی است، ورزش روحیه و ذهن را تغییر می‌دهد و اعتقاد به نظم و انضباط را در انسان تقویت می‌کند. ورزش یعنی کنار آمدن با شکست و تلاش در جبران آن با صبر، حوصله، پشتکار و سخت‌کوشی». البته پیروزی هم که روی دیگر سکه شکست است، از دید شیرین در شکل گرفتن ذهنیت ورزشکار بی‌تاثیر نیست. شیرین می‌افزاید: «پیروزی در ورزش احساس غریبی است. ورزشکار را وادار می‌سازد به گذشته و راهی که طی کرده فکر کند و آن زمان است که به این نتیجه می‌رسد که هر موفقیتی نتیجه شکست‌های گذشته است، که پستی‌ها در زندگی به اندازه بلندی‌ها شیرین هستند».
تلاش برای شرکت به‌نمایندگی از ایران
شیرین می‌توانست به عنوان نماینده بریتانیا در مسابقات جهانی سال ۲۰۱۳ در لندن و رقابت‌های «مرد آهنین» هاوائی شرکت کند، ولی تصمیم گرفت پرچم کنونی ایران را به دوش بکشد. شیرین در اشاره به این تصمیم‌اش به کیهان لندن می‌گوید: «هر ورزشکاری اهدافی را دنبال می‌کند. من تصمیم گرفتم از این امکان و از این احساس خوبی که با ورزش سه‌گانه به آن دست یافته بودم، به نوعی برای سهیم کردن دیگران در این نعمت استفاده کنم. با خودم گفتم این امکان را دارم که هر چقدر می‌خواهم و بدون محدودیت شنا کنم یا رکاب بزنم، ولی اگر در ایران زندگی می‌کردم این امکان را نداشتم، بنابراین باید تلاش کنم زنان ایرانی هم این چنین فرصتی را به دست آورند. با خودم گفتم اگر به من مجوز شرکت به‌نمایندگی از ایران در رقابت‌های جهانی را بدهند، شاید بعد از من زنان دیگری در داخل کشور هم بتوانند این امکان را پیدا کنند».
این تصمیم شیرین، آغاز تماس او با فدراسیون سه‌گانه در جمهوری اسلامی بود که اصولا بخشی برای زنان نداشت. شیرین از دشواری گفتگو‌ها می‌گوید تا زمانی که بالاخره صدور مجوز برای شرکت در مسابقات جهانی لندن در سال ۲۰۱۳ به نمایندگی از ایران، به مشکل پوشش رسید.
شیرین در این رابطه می‌گوید: «فکر کردم پیدا کردن پوشش مناسبی برای دوچرخه‌سواری، دویدن و شنا که با استانداردهای ایران تطابق داشته باشد کار آسانی است، ولی این‌چنین نبود. در هیچ فروشگاه لباس‌های ورزشی، لباسی که مناسب باشد را نیافتم و مجبور شدم با تلاش بسیار پوشش قابل قبول برای مسئولین فدراسیون در تهران و همزمان قابل استفاده برای شرکت در رقابت‌ها را پیدا کنم».
پوشش نباید مانعی برای ورزش باشد
شیرین می‌گوید این سختی در یافتن پوشش مناسب، عزم‌اش را برای شرکت به نمایندگی از ایران راسخ‌تر کرد. «اینکه پوششی مناسب برای زنانی که به دلایل اعتقادی و شخصی می‌خواهد برخی استانداردها را رعابت کنند، وجود ندارد بسیاری از زنان را نه‌‌تنها در ایران و چند کشور اسلامی دیگر، بلکه در همین اروپا هم از ورزش دور کرده است و مانع حضور آنها در بسیاری از رشته‌های ورزشی مثل شنا شده است». شیرین می‌افزاید: «در دورانی که فن‌اوری در حدی پیشرفت کرده که لباس برای سفر به فضا و یا عبور از آتش وجود دارد، چرا نباید پوششی مناسب برای شنا عرضه شود که ضمن رعایت برخی استانداردها، قابلیت های لازم برای این ورزش در سطح حرفه‌ای را نیز داشته باشد؟»
شیرین گرامی اتهام تبلیغ برای حجاب را رد می‌کند. او در خاتمه گفتگو با کیهان لندن می‌گوید: «بحث من که محجبه نیستم، اصلا در مورد حجاب آری یا حجاب نه نیست. هر کس باید بتواند در هر نقطه از جهان آزادانه برای پوشش خود تصمیم بگیرد. بحث من این است که چرا زنانی که می‌خواهند حجاب را رعایت کنند باید به خاطر نبودن پوشش مناسب ورزش نکنند. باید به عقاید همه احترام گذاشت، و آزادی عمل کسی را به خاطر لباس که تکه پارچه‌ای بیش نیست، محدود کرد».
