رییس اداره حفاظت محیط زیست بابلسر و فریدونکنار از ورود تک درنای سفید سیبری که نامش «امید» است به تالاب بین‌المللی فریدونکنار خبر داد.
این درنای سفید که سال‌هاست جفت ماده خود به نام« آرزو» را از دست داده و دیگر جفت‌گیری نکرده است تنها بازمانده فوج درناهای سپید سیبری است که برای چهل و یکمین سال پس از طی ۵ هزار کیلومتر برای گذران زمستان به تالاب‌های مازندران وارد شده است.
درنای سیبری هر ساله طی یک تقویم نانوشته و منظم هفته اول آبان٬ مهاجرت خود را از سرزمین جوجه‌آوری واقع در غرب سیبری ترک کرده و جهت گذران زمستان وارد منطقه تالابی فریدونکنار می‌شود و حدود ۴ ماه از سال را تا اوایل اسفند در دامگاه‌های فریدونکنار، سپری می‌کند.
درنای سیبری دارای رقص و آواز با شکوهی بوده و نماد طول عمر و وفاداری به شمار می‌رود. طول عمر درنای سیبری تا هفتاد سال هم می‌رسد و جفت‌های این پرندگان همواره با هم به سر می‌برند و با از دست رفتن یکی از جفت‌ها، دیگری تا پایان عمر به او وفادار مانده و تنها می‌ماند.
ناصر کیایی٬ رییس اداره حفاظت محیط زیست بابلسر و فریدونکنار در مورد «امید» گفت: درنای سفید سیبری از گونه‌های در معرض انقراض بوده و برای گذراندن زمستان در قاره آسیا فقط به کشور ایران و فقط به استان مازندران و فقط به تالاب‌های فریدونکنار و روستای «ازباران» مهاجرت می‌کند.
وی با اشاره به اینکه تمهیدات لازم برای حفاظت از این گونه پرنده کمیاب اندیشیده شده افزود: «مردم فریدونکنار نیز خود برای صیانت از درنای امید آماده می‌شوند».
کیایی افزود: «امید امسال که با تاخیر زمانی یک ماهه نسبت به سال‌های قبل وارد ایران شده، شور و شوق مردم محلی و همه دوستداران محیط زیست را برانگیخته است».
جمعیت شرقی درنای سیبری، مهاجرت زمستانی خود را را از غرب سیبری در ایالت خودمختار یاکوتیا روسیه به سمت دریاچه پویانگ در چین ادامه می دهد؛ این درناهای سفید از جمعیت خوبی برخوردار هستند به طوری که در سال جاری شمار آنها را حدود ۴ هزار برآورد کرده‌اند.
اما جمعیت غربی درنای سیبری که مسافتی حدود ۵ هزار کیلومتر را از سر زمین‌های وسیع غرب سیبری به سمت تالاب‌های نارزوم در قزاقستان و تا ذخیره‌گاه طبیعی آستاراخان روسیه در دهانه رود ولگا، آذربایجان و نهایتا تا «منطقه ممنوع از تیراندازی» تالاب بین‌المللی فریدونکنار ادامه می‌دهد، وضعیت رو به زوال دارد و در ۶ سال گذشته تنها یکی از آنها باقی مانده که کماکان به مهاجرت خود ادامه می‌دهد.
جمعیت مرکزی آن نیز که از سیبری مرکزی در شمال تا پارک ملی کئولادو در ایالت راجستان هند مهاجرت می‌کردند٬ به دلیل شکار بی رویه این پرنده در افغانستان و پاکستان آخرین جفت آنها در سال‌های ۲۰۰۲ -۲۰۰۱ دیده شده و در حال حاضر از بین رفته‌اند.
به گزارش مهر، تلاش های زیادی در زمینه معرفی جوجه‌های پرورشی درنای سیبری از آمریکا و روسیه از سال ۱۳۷۴ صورت گرفته است٬ اما موفقیت‌آمیز نبوده است و جوجه‌های پرورشی رها شده قادر به همراهی درنای وحشی در زمان برگشت نبوده‌اند.
بر اساس این گزارش٬ تنها آمار ثبت شده و در دسترس از گله غربی درنای سیبری در سال ۱۹۳۰در دلتای رود است که نشان می‌دهد٬ زمانی جمعیت این گونه از درناها بیش از ۲۰۰ پرنده بوده است.
مهاجرت‌های طولانی و وقایع طبیعی در مسیر مهاجرت، نرخ پایین جوجه آوری، مکانیسم‌های پیچیده تولید مثل در این پرنده، سن بالای بلوغ، عدم تخم‌گذاری و آشیانه‌سازی سالانه و نیاز به زیستگاه ویژه و اختصاصی این پرنده٬ عوامل اصلی کاهش طبیعی جمعیت درناهای سیبری به شمار می‌روند.
