بنیامین صدیقی – یکشنبه ۸آذر ۱۳۲۶ برابر با ۳۰ نوامبر۱۹۴۷ در روز پایانی مجمع عمومی سازمان ملل، طرح پیشنهادی کمیسیونی متشکل از ۱۱ عضو سازمان ملل مبنی بر تقسیم سرزمین منطقه به دومنطقه یهودی وعرب به تصویب رسید.
این پیشنهاد با ۳۳ رای موافق، ۱۳ رای مخالف و ۱۰ رای ممتنع تصویب گردید و نمایندگان دولت‌های عرب به نشانه اعتراض سالن مجمع عمومی را ترک کردند. بر اساس این طرح، قیمومیت بریتانیا بر منطقه پایان می‌یافت و بریتانیا ملزم به خروج نیروهای نظامی خویش می‌گشت.
سپس اسراییل در حدود ۵ ماه پس از تاریخ فوق در روز جمعه ۲۴ اردیبهشت ۱۳۲۷ برابر با ۱۴مه ۱۹۴۸برابر با ۵ ایار ۵۷۰۸ عبری اعلام استقلال کرد. اعلام استقلال توسط دیوید بن گوریون نخستین نخست وزیراسراییل صورت پذیرفته و با حضور ۲۵۰ نفر از سران احزاب و سازمان‌های صهیونیستی در موزه وقت تل‌آویو به آدرس «پلاک ۱۶ بلوار روتشیلد»، جلسه‌ای را تشکیل داده و تصمیماتی را اتخاذ کردند که آن جلسه را به یکی از مهم‌ترین و تاریخی‌ترین جلسات قرن بیستم تبدیل کرد و ۱۱ دقیقه بعد ایالات متحده، اسراییل را به صورت دوفاکتو به رسمیت شناخت و شوروی سه روز بعد در۱۷ مه، اسراییل را به صورت دوژوره به رسمیت شناخت.
هنگامی که دولت اسراییل تقاضای عضویت در سازمان ملل را نمود، کشورهای اسلامی– به استثنای ترکیه- با آن مخالفت کردند ولی سرانجام سازمان ملل در ۱۱ مه ۱۹۴۹ قطعنامه‌ای دایر بر قبول عضویت اسراییل صادر کرد. بر اساس تقویم عبری در اسراییل، روز ۵ ایار، تعطیل رسمی و از اعیاد ملی است.
منشور استقلال اسراییل تلاش ملت یهود را برای بازگشت مجدد به سرزمین تاریخی قوم یهود و اعلام برپایی کشور مستقل اسراییل بر اساس قطعنامه مجمع عمومی سازمان ملل را بازگو می‌کند و به نام دولت آینده اسراییل تعهد می‌دهد که اعراب مقیم این کشور از آزادی و تساوی حقوق کامل برخوردار خواهند بود.
در ۱۴ ماه مه ۱۹۴۸ اسراییل استقلال خود را اعلام کرد و ۲۴ ساعت پس از آن ارتش‌های منظم مصر، اردن، سوریه، لبنان و عراق همراه با گروه‌های مسلح از چند کشور دیگر عربی به این سرزمین نوپا که یک روز از اعلام استقلال آن می‌گذشت حمله کردند و اسراییل ناچار شد بی آنکه هنوز از انسجام و تشکیلات کامل برخوردار باشد، تقریبا با دست خالی از حاکمیت خود در سرزمین اجدادی که دوباره به پاخاسته دفاع کند.
در این جنگ تحمیلی که به جنگ استقلال معروف است، نیروهای دفاعی اسراییل که تازه تشکیل شده بود و از لحاظ لوازم جنگی کمبودهای بسیار داشت در برابر مهاجمین پایداری کرد و در یک جنگ نامتوازن که متناوبا ۱۵ ماه به طول انجامید، نیروهای مقابل را عقب راند و آنها را شکست داد.
همچنین ایران توسط دولت محمد ساعد مراغه‌ای ،در جلسه یکشنبه ۱۴اسفندماه ۱۳۲۸ برابر با ۵ مارس ۱۹۵۰ اسراییل رابه صورت دوفاکتو یا بالفعل به رسمیت شناخت و اعلامیه رسمی آن در مطبوعات حدود ۱۰ روزبعد در ۲۳ اسفند انتشار یافت و ایران سرکنسولگری خود را در اورشلیم دایر نمود.
زمانی که ایران، اسراییل را به رسمیت شناخت حدود۵۰ کشور، اسراییل را قبلا به رسمیت شناخته بودندو ایران پس از ترکیه دومین کشور منطقه بود که اسراییل رابه رسمیت می‌شناخت.
دولت جدید ساعد در ۷ اسفند تشکیل شد و حسین علا سفیر سابق ایران در ایالات متحده را به عنوان وزیر امور خارجه در نظرگرفت. حسین علا در سال ۱۳۳۰ در مراسم جشنی به مناسبت استقلال اسراییل در اورشلیم شرکت کرد.
گفته می‌شود کابینه‌های رزم آرا و علا تمایل به شناسایی دوژوره (بالقوه) اسراییل داشتند.
نصرالله انتظام نماینده دایمی ایران در سازمان ملل، به اطلاع نماینده‌ی اسراییل در آن سازمان رساند که از این پس دولت ایران، دولت اسراییل را به صورت دوفاکتو (بالفعل) به رسمیت شناخته است.
