از همان ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ به این سو، مقامات جمهوری اسلامی پُز می‌دادند که ایران امن است و تروری در آن صورت نمی‌گیرد. و البته این تردید را هم برانگیخته بودند که چون خودشان در هدایت ترورها دست دارند طبیعتا اتفاقی در کشور نمی‌افتد!
پس از پیدایش داعش و مدعیان جدید یک «حکومت اسلامی» دیگر و همچنین تشدید جنگ داخلی در سوریه، حکومت اسلامی ایران که دستی در افغانستان و دستی در عراق داشت، به توجیه حضور خود در تعلیم و هدایت شبه نظامیان وابسته در کشورهای همسایه پرداخت. حضوری که پس از مدتی شمار فزاینده‌ی کشته‌شدگان اعزامی و سپاهی ثابت کرد نظامی است و نه «مستشاری»!
رژیم ایران سعی کرد در توجیه حضورش، این تصور را به جامعه القا کند که اگر «ما در آنجا نباشیم، آنها می‌آیند!» گذشته از این واقعیت که «ما» دهه‌های متمادی در «آنجا» نبودیم و «آنها» هم نیامدند، حملات تروریستی روز چهارشنبه، ۱۷ خرداد ۹۶، نشان داد اتفاقا اگر «ما» در «آنجا» باشیم، «آنها» حتما می‌آیند.
تفکر سلطه‌جویانه با هدف صدور انقلاب اسلامی و برافراشتن پرچم «شیعه» در منطقه و سپس در جهان، ادعایی نیست که دو رهبر انقلاب و نظام آن را پنهان کرده باشند. سخنان خمینی و خامنه‌ای در این مورد به صورت ثبت و ضبط وجود دارد. اما هنگامی که این ادعا از سخن به حضور و عمل در کشورهای منطقه تبدیل شود، کمترین واکنش حکومت‌ها و پیروان مذاهب دیگر، آماده‌باش در برابر ایران است.
وقوع عملیات تروریستی در ایران، از نوع آنچه در کشورهای غربی رخ می‌دهد نه امری مربوط به امکانات بلکه به زمان بود. ترور ۱۷ خرداد با انتخاب دو مکان نمادین، پیام روشنی برای رژیم ایران داشت:
در خارج از تهران، مقبره بنیانگذار نظامی را نشانه گرفت که در پی سلطه‌ی شیعه و پاکسازی پیروان مذاهب دیگر در منطقه به سود شیعیان است و با همین هدف، قصد قالب کردن قبر خمینی را به عنوان «حرم مقدس» شیعیان دارد.
در قلب تهران، مسلحانه به مجلسی نفوذ کرد که آن تفکر را جامه‌ی قانون پوشانده تا دو دستگاه قضاییه و مجریه آن را تضمین و اجرا کنند.
نتیجه: تروریست‌ها با ریختن خون شهروندان بی گناه، قاطعانه ژست امنیت نظام را بر هم زدند. این ترور، حتما حکومت را به بازنگری و اعمال محدودیت‌های بیشتر و گسترش سرکوب وا می‌دارد. اما جامعه نیز می‌بایست به بازنگری در آنچه بپردازد که از سوی حکومت به آن القا شده: امنیت ایران با حضور و مداخله جمهوری اسلامی در کشورهای دیگر نه تنها تأمین نمی‌شود بلکه با خطر جدی روبروست. پای هر دو جناح رژیم در این قضیه گیر است.
