غم‌های شهریور…

رضا مقصدی- جانیانِ جمهوری اسلامی ایران در شهریور ۶۷ زندان‌های سیاسی خود را به کشتارگاهِ انسان‌های آزاده وُ آرزومند، بدل کرده بودند. از این روی، داغِ ننگی ماندگار بر صورت وُ سیرتِ چرکین خود گذاشتند. هر چند پیش از این و ُپس از آن نیز کارنامه‌ی سیاهِ‌شان با خون ورق می‌خورَد.

دردا، چرخه‌ی این مرگ‌آفرینان، همچنان از چرخش ِ سیاه‌اش باز نایستاده است.
«غم‌های شهریور»، بازتابی کوچک، از جنایتی بزرگ است.

یکباره گویی آسمان، امشب تَرَک خورده‌ست.
انگار امشب هر ستاره ،آتشِ آهی‌ست.

از رویشِ رنگین‌ترین آواز
مهتاب هم ،خالی‌ست.

در روبروی آرزوی دیشبم، امشب 
در روبروی رنگِ رویاهای دیروزین .

در جستجوی آن درختانی که در پاییز روییدند .
در جستجوی سایه‌سارانی که با من مهربان بودند.

اما کجای سینه‌ی خورشید را باید بجویم من؟ 
وقتی که نورِ نام‌هایم نیست.

دیری‌ست نیمی این دلِ غمناک 
همواره تاریک است.
روشن‌ترین مهتاب هم، چندی فرازِ جانِ بی تابم 
آبی‌ی شعرش را فرو می‌بارد وُ ناگاه –
از بارشِ پیگیر می‌مانَد.

زخم ِ تبر بر هر درختِ تر 
جانِ مراـ در ابتداـ آشفت وُ پرپر کرد 
چندان که مهر ِ سایه‌ساران نیز 
تاریک گشت وُ داستانی، تیره‌تر، سر کرد.

این‌ست اندوهِ دلم ابری‌ست، بارانی 
بر هر کجا در هر نفَس‌ـ خاموش‌ـ می‌بارد.

وقتی که زخمی در نهانجای دلت، پیوسته بیدارست 
با من بگو آیا 
من با کدامین لحظه‌ی سرشار 
شادابیِ  چشم ِ غزل/افشانِ مستی را توانم زیست؟

با من پیامِ سبز ِ باران بود 
با آن درختانم هوایِ صبحِ فروردین 
اما چه باید کرد با غم‌های شهریور؟

باور کن ای خورشید! 
آن شب که سقفِ آسمان، آنجا تَرَک خورده‌ست 
اینجا دلم مرده‌ست.