محمد نصیری اسطوره وزنهبرداری ایران و جهان میگوید رضازاده پنج سال او را به فدراسیون راه نداده و این باعث شده که او از وزنهبرداری بدش بیاید.
نصیری میگوید: من این روزها بعد از پنج سال به خانهام آمدهام. رضازاده پنج سال مرا به فدراسیون راه نداد و حقوقم را قطع کرد. او به من میگفت در فدراسیون هیچکارهای. البته این حرفها را کوروش باقری و داراب ریاحی یادش میدادند.
وزنهبرداری را به اسم من میشناسند اما او به من گفت هیچکارهای! در حالی که افشارزاده سمتهای زیادی به من داده بود. حتی یک بار میخواستم مدارکم را ببرم و نشانش بدهم اما گفتم نمیفهمد مدرک چیست.
او میگوید: جوانان و نوجوانان در مسابقههای قهرمانی آسیا شرکت نکردند و رضازاده آنها را به این مسابقهها اعزام نکرد تا سربلند شویم و مردم بدانند چه جوانان و نوجوانانی در آسیا داریم! آنها نه قهرمانپرست بودند و نه پیشکسوتپرست. ما با زحمت تیم پیشکسوتان را به استرالیا بردیم. مگر مدال پیشکسوتان با مدالهای دیگر فرق میکند؟ پیشکسوتان که حتی خودشان هزینهها را پرداخت میکردند پس چرا به آنها اهمیت نمیداد.
نصیری با ناراحتی از افزایش دوپینگ در میان وزنهبرداران گفت: دوپینگ در ورزش ما زیاد شده. البته قبول دارم در سطح جهان هم دوپینگ هست اما آنها دکتر بالای سرشان است. با این حال من قهرمان دوپینگی را دوست ندارم. ۵۰ سال پیش وزنه ۱۵۱ کیلوگرم را در دو ضرب زدم، آن هم با چای شیرین اما هنوز این رکورد شکسته نشده است. در حال حاضر ۷۱ سال سن دارم و حاضرم جوانان بیایند با من کار کنند.
وی درباره فعال نبودن هیاتهای استانی نیز اظهار کرد: فعال نبودن هیاتها به این دلیل بود که کسی پول به آنها نمیداد. هیاتها در غیاب رضازاده من را دعوت میکردند و میدیدم که سالنهای قشنگی دارند اما این سالنها حتی سرویس بهداشتی و حمام هم ندارند و این مشکل در شهرهایی بود که قهرمان جهان داشتند. زمانی که از کانادا برگشتم افشارزاده من را شش ماه به کرمانشاه و سنندج فرستاد تا آنجا کار کنم. هر زمان که لباس یا وسایلی میخواستم او در اسرع وقت میفرستاد. حتی خودم از جیبم برای نونهالان هزینه میکردم. به هر حال تبریک میگویم به وزیر و سجادی که کاری کردند دل مردم و ورزشکاران شاد شد. فدراسیون دست کسی افتاده که کار بلد است و میداند چه کار کند. فکر میکنم احتیاجی هم به کمکهای ما نداشته باشد.