یک موسیقىدان که در موسیقى مذهبى و تعزیه مطالعات فراوانى دارد مى‌گوید، این روزها مداحى‌ها دقیقا موسیقى رپ و متال است. اخیرا به مداحى‌هایى که از صدا و سیما پخش مى‌شود رقص پا هم اضافه شده.
به گفته حاتم عسگرى آنچه امروز در برنامه‌هاى مداحى انجام مى شود خود رپ و متال است نه شبیه آن. به نظر وی، جاى رقص پا و موسیقى متال در مداحى و تعزیه نیست.
او اضافه کرده پس از انقلاب مسؤول پژوهش موسیقى اسلامى شدم اما آنقدر اذیتم کردند که عطایش را به لقایش بخشیدم.
حاتم عسگرى یادآور شده انگار بعضى فرهنگ ایرانى را بد مى‌دانند. او در مورد نوع صداى عده‌اى از مداحان و تعزیه‌خوانان نیز گفته وقتى قرار است یک فیلم سینمایى ساخته شود آیا هر کس را که دم دست بود به عنوان بازیگر نقش اول انتخاب مى‌کنند؟ مثلا براى اجراى نقش نادر در فیلم نادرشاه شخص چاق و کوتاه‌قد را انتخاب مى‌کنند؟ به طور منطقى هرگز چنین کارى نمى‌کنند.
برخى مواقع بدصداترین آدم‌ها را مى‌آورند و او را استاد خطاب مى‌کنند. صداى بعضى از مداحان در شنونده رعب و وحشت ایجاد مى‌کند.
چندى پیش از من خواسته شد نظرم را درباره یک برنامه تعزیه در نیاوران که به سبک «تکیه دولت» در زمان‌هاى قدیم برپا شده بود بگویم. یک آدم بدصدا، چاق و کوتاه‌قد را براى اجراى تعزیه «حضرت عباس» انتخاب کرده بودند.
خوب، وقتى این برنامه‌ها روى صحنه مى‌رود یا موسیقى بد پخش مى‌شود روح و روان مردم را آزار مى‌دهد.
من اهل فراهانم. در فراهان موسیقى مذهبى را نوعى عبادت مى‌دانند. پیش از انقلاب افرادى را در کار مداحى و تعزیه داشتیم که موسیقى را مى‌شناختند. افرادى مانند سیدجواد ذبیحى و افتخارزاده توانایى و اطلاعات خوبى در این زمینه داشتند. الفباى موسیقى را مى‌دانستند. من شاگرد نکیسا از استادان درجه اول تعزیه بودم. در زمان کریمخان زند وقتى ایلچى دولت فرانسه به ایران آمد و مراسم محرم را در ایران دید به کریمخان گفت ما در فرانسه براى این‌گونه برنامه‌ها سالن ساخته‌ایم و کریمخان نیز دستور داد مکان‌هایى را براى نمایش مراسم مذهبى درست کنند.
در دوران قاجاریه هم ناصرالدین شاه دستور تاسیس «تکیه دولت» را داد. او به موسیقى مذهبى و تعزیه علاقه داشت.
حاتم عسگرى در ادامه گفت، در دوران سلطنت آل بویه گفتند باید براى امام حسین عزادارى کنیم بنابراین اهل فن نشستند و جمله به جمله اشعار و آهنگ‌هاى این کار را آماده کردند. پس از اسلام اما مخالفت‌هایى با زبان فارسى وجود داشت به این دلیل گروهى با نام «اخوان الصفا» اشعار فارسى و مذهبى را مخفیانه رواج مى‌دادند.
