عضو هیأت علمی مؤسسه تحقیقات جنگل‌ها و مراتع می‌گوید در «طرح انتقال آب خزر به سمنان» میلیاردها پول خرج می‌کنیم تا مردم زیادی را بکشیم، کیفیت زندگی مردم را پایین بیاوریم؛ این فاجعه بزرگتر از انفجار اتمی است.
محمد درویش عضو هیأت علمی موسسه تحقیقات جنگل‌ها و مراتع با بیان اینکه بهره‌برداری از دریای کاسپین باید در موافقت با دیگر کشورهای سهیم باشد، گفته که این رویه چراغ سبزی به آنهاست تا فعالیت‌های مخرب خود را پیش ببرند.
وی گفته که برداشتن آب و باقی‌گذاشتن پسماند شور آن، حتی برداشت آب و شیرین کردن آن در سمنان، بر بوم‌سازگان دریای کاسپین اثر مخرب می‌گذارد.
عضو هیأت علمی مؤسسه تحقیقات جنگل‌ها و مراتع گفته که ایران بیش از دیگر کشورها از این روند آسیب می‌بیند چرا که از ظرفیت گرمایی کاسپین استفاده می‌کند و رویشگاه هیرکانی مرهون ظرفیت گرمایی آن است.
درویش شیرین کردن آب شور در مبدأ را فاجعه‌بار خواند و گفت: «ما همین الان هم ۹۰ درصد ماهی خاویاری خود را از دست داده‌ایم؛ میزان آلودگی آب دریای کاسپین ۴۰ برابر حد مجاز است و هیچ ظرفیتی برای آلایندگی بیشتر نداریم.»
وی شرایط انتقال آب شور و شیرین کردن آن را در سمنان را تشریح کرد و گفت: «اگر در اثر زلزله یا بر اثر فرآیندهای شیمیایی و یا هر دلیل دیگری لوله آسیب ببیند و این حجم بزرگ آب شور در کوهستان‌های حاصلخیز و جنگل‌های هیرکانی ما رها شود، فاجعه‌ای به مراتب بزرگتر از انفجار اتمی رخ خواهد داد.»
عضو هیأت علمی مؤسسه تحقیقات جنگل‌ها و مراتع، «طرح انتقال آب از خزر به سمنان» را حماقت خواند و گفت: «ما میلیاردها پول خرج می‌کنیم تا کیفیت زندگی مردم را بهتر کنیم و این کار بسیار نابخردانه‌ای است؛ یعنی پول خرج می‌کنیم تا مردم زیادی را بکشیم و کیفیت زندگی را پایین بیاوریم؛ اگر اسم این کار حماقت نیست پس حماقت چیست؟»
درویش با اشاره به اینکه روسیه چندین طرح سدسازی و انتقال آب از رودخانه ولگا را در نظر دارد گفت که اجرای این انتقال آب قطعا با استقبال روسیه مواجه می‌شود تا برای طرح‌های خود مشکلی نداشته باشد.
وی اضافه کرد آبی که ولگا به دریای کاسپین می‌ریزد، بیش از سه برابر کل آب قابل استحصال کشور ماست و ۹۰ درصد حیات دریاچه وابسته به آن است.
این عضو هیأت علمی موسسه تحقیقات جنگل‌ها و مراتع گفته که «در زمان ریاست جمهوری احمدی‌نژاد، طرح مشابهی برای سمنان آغاز شد و آقای روحانی هم که از همان استان است، این طرح را پیگیری می‌کند. سؤال اینجاست که آمایش سرزمین، کجای این فرآیند را دارد؟ آیا باید چشم به راه آمدن رئیس‌جمهوری مثلاً از کهگیلویه و بویراحمد باشیم تا مشکلات آن استان حل شود؟»
وی این پرسش را مطرح کرد که «چرا به جای ۱۰ میلیارد تومان هزینه کردن برای انتقال آب، کار ساده‌تر را انجام نمی‌دهیم و جلوی هدر رفت آب موجود را نمی‌گیریم؟»
در طرح انتقال آب از دریای مازندران به سمنان، قرار است هر ثانیه ۱۴ هزار لیتر آب از این دریا برداشته شود. ۷ هزار لیتر آن شیرین‌سازی شود و به سمنان بیاید و ۷ هزار لیتر باقی که بسیار شورتر شده است به دریاچه مازندران که طبیعتا دریایی بسته است برگردد که تبادل آبی کمی دارد.
بر اساس گزارش‌های محیط زیستی، این طرح منجر به شور شدن بیشتر آب دریای مازندران می‌شود و زیست موجودات دریایی را دچار مشکل می‌کند.
در مسیر ۲۰۰ کیلومتری انتقال آب که از میان جنگل‌های هیرکانی خواهد بود، آب را از ارتفاع منفی ۲۱ تا بالاتر از دو هزار متر با چندین ایستگاه پمپاژ جابجا می‌کند. نیروی برقی که این کار نیاز دارد ۳۵۰ مگاوات است که معادل یک سوم برق نیروگاه اتمی بوشهر است.
پژوهشگران و کارشناسان محیط زیست این طرح را باتوجه به بودجه‌ای بیش از ۶ هزار میلیارد تومان، عامل تخریب یک میلیون هکتار زمین کشاورزی می‌دانند.
حسین آخانی، استاد زیست‌شناسی دانشگاه تهران پیشتر این طرح را «مسخره‌ترین پروژه تاریخ مهندسی ایران» دانسته بود و نوشته بود: «شیرین کردن آب از عمق منهای ۲۸ متری ساحل دریای مازندران و پمپاژ آن به ارتفاعات البرز و انتقالش به سمنان را اجرایی کنند، موی تن آدم را سیخ می‌کند!»
شش هزارمیلیارد تومان هزینهٔ بردن آب شور دریای مازندران به سمنان؟ لابد بهانه‌ای برای گرفتن وام‌های خارجی به نام مردم ایران (در سایهٔ برجام) و به جیب زدن آن پول‌های بادآورده توسط همهٔ چپاولگران خودی: آقازاده‌های بیزنسمن و «برادران قاچاقچی»!