حنیف حیدرنژاد- در اوت ۲۰۲۰ چند زن ایرانی بطور ناشناس محسن نامجو خواننده را متهم به تجاوز و آزار جنسی کردند.
کمی بعد محسن نامجو در یک کلیپِ ویدئویی این اتهامات را «به شدت» رد رد. او همچنین گفت امیدوار است «گذر زمان، رفتار، آثار و نوشته‌هایش او را از این ماجرا مبرا کند و حقیقت هرچه هست سریع‌تر آشکار شود.»
اینک و هشت ماه بعد از آن گفته‌ها، سه زن هنرمند و رسانه‌ای، با نام خود یکبار دیگر اتهام تجاوز و آزار جنسی از سوی محسن نامجو را با صدای بلند مطرح کرده‌اند. منابع مختلفی به انتشار این اتهامات پرداخته‌اند.
روز ۱۷ آوریل ۲۰۲۱ محسن نامجو با انتشار یک ویدئوکلیپ جدید به این اتهامات پاسخ داده است. او می گوید در ویدئوی قبلی «به اندازه کافی شفاف و صادق» نبوده و اینبار می پذیرد که رفتار و گفتار او در مورد این زنان (بدون بردن نام آنان) «نابهنجار و آزاردهنده» بوده و از آنها عذرخواهی می‌کند.
محسن نامجو در ویدئوی دوم که حدود هفت دقیقه و سی ثانیه است، فقط در یک جمله از زنانی که به او اتهام می‌زنند، عذرخواهی می‌کند. او اما مسئولیت عمل خود را نمی‌پذیرد. محسن نامجو تلاش می‌کند با «واکاوی» رفتار خود ریشه‌های رفتارش را متوجه سیستم تربیتی، جامعه پر از عقده‌ای که در آن بزرگ شده، و حکومت و نظام تاریخی مردسالار بداند. به باور من، او اینهمه را می‌گوید تا از پذیرفتن مسئولیت شخصی خودش سر باز زند. نامجو می‌توانست بدون مقدمه و مؤخره با بردن نام زنانی که از او «آزار» دیده‌اند، با بیان آن رفتارهای «نابهنجار» از آنها عذرخواهی کرده و هر نوع مسئولیت حقوقی رفتار خودش را بپذیرد. این، یعنی صداقت و شفافیت و یعنی مسئولیت‌پذیری!
بعد از چنین ویدئوی عذرخواهی، نامجو می‌توانست بطور جداگانه دلایل و زمینه‌های شخصی، خانوادگی، اجتماعی- سیاسی رفتارش را در یک ویدئوی دیگر به قول خودش مورد «واکاوی» قرار دهد.
در حالی که نامجو در ویدئوی اول هر نوع اتهام به خودش را «به شدت» رد می‌کند، معلوم نیست چرا و چطور بعد از هشت ما از این موضوع خود کوتاه آمده و اینک «می‌پذیرد که به‌قدر کافی شفاف و صادق» نبوده است. آنچه نامجو در ویدئوی اول می‌گوید، یعنی «رد شدید» آن اتهامات، فقط نشان از عدم شفافیت و صداقت نیست، بلکه بالاتر از آن، نمونه‌ی دروغ و فریبکاری آشکار است.
نامجو بجای پذیرش مسئولیت شخصیِ رفتارش و بجای پذیرش آنکه آماده است تا پیامدهای حقوقی رفتارش را بپذیرد، به نصیحت مخاطبین‌اش پرداخته که چنین و چنان نگویند. او حتی خودش را در کنار «قربانیان» جا زده و با دفاع از مبارزه تاریخی زنان و اشک ریختن برای رومینایی که سرش با داس بریده شد و زنانی که در خیابان یا در پارتی‌های تهران و پاریس و نیویورک مورد آزار قرار می‌گیرند، همه را دعوت می‌کند تا در کنار او این مبارزه تاریخی را به پیش ببرند!
نامجو در ویدئوی اولش گفته بود، امیدوار است: «گذر زمان، رفتار، آثار و نوشته‌هایش او را از این ماجرا مبرا کند و حقیقت هرچه هست سریع‌تر آشکار شود.» هشت ماه بعد، او از این اتهامات مبرا نشد و حقیقت نیز تا حدودی آشکار شد. اما روشی که او برای پذیرش این اتهامات در پیش گرفته این تردید را تقویت می‌کند که مسئله او بطور واقعی نه روش شدن حقیقت بلکه سرپوش گذاشتن بر آن است. همین کافیست تا در مورد صداقت او نیز تردید جدی وجود داشته باشد.
محسن نامجو می تواند با ارتباط گرفتن با همه آن زنان که او را مورد اتهام قرار می‌دهند، و در صورتی که آنها موافق باشند، با بردن نام‌شان، در یک ویدئوی کوتاه از آنها عذرخواهی کرده و با احترام به حاکمیت قانون و پذیرش مسئولیت، ادامه پیگیری‌های حقوقی پرونده‌اش را به نهادهای قانونی واگذار کرده و از نصیحت کردن دیگران و توجیه رفتار خود بپرهیزد.
