فرشاد محمودی (گزارش دریافتی) – به مجرد اینکه سخن بر لب می‌آورند، واژه‌ی «گیم» بر سر زبانشان است؛ بازی بُرد و باخت!
این سخنان بهروز اسدی رئیس امداد پناهندگان «موسسه امدادرسانی مالتِزِر آلمان» در بوسنی است.
«یک اسکویید گیمِ* واقعی، یک بحران انسانی. انسان‌هایی که در تلاشند تا خود را از یک طرفِ خط به آن سوی دیگر برسانند. بازی برد و باخت، قمار مرگ و زندگی که در یک سوی سکه، زندگی و در سوی دیگر آن مرگ است».
بهروز اسدی در ادامه می‌گوید: «بنده پس از دریافت درخواست کمک از پناهجویان و سازمان‌های غیر‌انتفاعی در بوسنی، به علت فرا رسیدن زمستانِ سرد، جهت بررسی چگونگی کمک‌های بشردوستانه و بازدید از شرایط پناهجویان در کمپ‌ها و درون جنگل‌های مرزی، خانههای متروکه را بازدید کردم. در بوسنی و هرزگوین ۵ کمپ بزرگ با گنجایش ۶۰۰۰ نفر وجود دارد. خارج از کمپ‌ها، پناهجویان بسیاری در جنگل‌ها، خانههای متروکه و خرابه‌ها بسر می‌برند».
به گفته‌ی بهروز اسدی، کودکان، زنان و خانواده‌های بسیاری وجود دارند که اکثراً از کشورهای «ایران، افغانستان، کردستان عراق و آفریقا» به اینجا آمده‌اند. این افراد بدون هیچگونه امکاناتی برای اسکان، تأمین گرما و تغذیه، در چادرهای خود‌ساخته در جنگل‌های مرزی بوسنی با کرواسی، روز و شب‌های بسیار سختی را می‌گذرانند. تنها امکانات درمانی آنها کمک‌های پزشکان داوطلب است که اکثراً سرپایی و محدود است.
بهروز اسدی می‌افزاید: «تمامی پناهجویان از کشورهای مختلف شبانه‌روز در تلاش هستند که خودشان را به آن طرف مرزِ کرواسی برسانند که این امر با سختی‌ها‌ی عدیده روبرو است. اشخاصی هستند که ۵۴ بار تصمیم به عبور گرفتند اما هربار پلیس دستگیرشان کرده، تلفن‌ها و پول‌هایشان را ضبط کرده و دوباره آنها را پس فرستاده که این عمل را اصطلاحاً «پوش‌بک» می‌گویند. مواردی که بارها و بارها در تمامی مرزهای اروپا به اجرا در آمده است». حتا چند هفته پیش کشور اِسلوونی نیز سیاست «پوش‌بک» را در مورد یک خانواده ایرانی با وجود ثبت اثر انگشت آنها انجام داده است.
پناهجویان در گفتگو با بهروز اسدی رئیس امداد پناهندگان «موسسه امدادرسانی مالتِزِر آلمان» در بوسنی عنوان می‌کنند که بارها توسط پلیسِ کرواسی دستگیر شده‌اند، به محل‌های فاقد دوربین امنیتی برده شده و پول و تلفن همراه آنها مصادره شده، سپس آنها را برهنه کرده‌اند، لباس‌های آنها را آتش زده‌اند و با ضرب و جرح شدید، آنها را به سوی مرز بوسنی فراری داده‌اند. در مواردی، جراحات پناهجویان ناشی از ضرب و جرح پلیس کرواسی چنان شدید بوده که آثار آن تا هفته‌ها بر بدن‌شان به وضوح دیده می‌شود. در این رابطه پناهجویی عنوان می‌کند: «چنان با لگد به دهانم زدند که تا سه روز نمی‌توانستم صحبت کنم». پناهجویی دیگر عنوان می‌کند: «بر اثر ضرب و جرح ماموران کرواسی، دچار آسیب شدید در ناحیه کمر شده‌ام و از آن به بعد در راه رفتن مشکل پیدا کرده‌ام».
بهروز اسدی خاطرنشان می‌کند: «وضعیت بد معیشتی در کنارِ بدون آینده بودن، باعث بیماری‌های جسمی و مشکلات روحی و روانی زیادی در این پناهجویان شده است. اکثر آنها ناراحتی‌های گوارشی، سرماخوردگی سردرد و درد مفاصل دارند. الان احتیاج مبرمی به چادر، کیسه‌خواب و پتو است چون شب‌ها اینجا بسیار سرد می‌شود. تمامی پناهجویان از برخورد پلیس کرواسی و تجربه‌ی ضرب و جرح از سوی آنان شاکی هستند.»
ضرب و جرح پناهجویان و مصادره‌ی اموال آنان یک امر غیر‌قانونی و غیر‌انسانی است و بازگرداندن و عدم پذیرش پناهجویان در مرزهای اروپای غربی و مرکزی، خلاف کنوانسیون ژنو در امور پناهندگان است که دولت‌های اروپایی متعهد به رعایت آن هستند.
رشد تمامیت‌خواهی و در پی آن گسترش نقض حقوق بشر در خاورمیانه و کشورهای آفریقایی باعث افزایش موج‌های بزرگی از پناهندگی شده است. متاسفانه کشورهای غربی در پی منافع خود، روابط گسترده‌ی تجاری با دولت‌های تمامیت‌خواه برقرار می‌کنند که این امر خود باعث بیشتر قدرت گرفتن این دولت‌ها و نقض بیشتر حقوق بشر و افزایش موج‌های پناهجویی، کوچ اجباری، آوارگی و مرگ‌و‌میر انسان‌ها چه در کشورهای خود و چه در کشورهای دیگر از جمله در دروازه‌های اروپای مرکزی می‌شود.
دولت‌های اروپایی طبق مفاد حقوق بشر و قوانین اروپا می‌بایست روابط تجاری خود را با کشورهای ناقض حقوق بشر محدود یا قطع کرده و دولت‌های نقض‌کننده‌ی حقوق بشر را برای به اجرا درآوردن قوانین انسانی تحت فشار قرار دهند.
مسئله‌ی پناهجویان و آوارگان در سرمای زمستان، در پشت دروازه‌های کشورهای اروپایی یک فاجعه انسانی است. کشورهای اروپایی می‌بایست هرچه سریع‌تر در چارچوب تعهدات خود در کنوانسیون ژنو در امور پناهندگان و آوارگانی که پشت مرزهای آنها در بازی مرگ و زندگی همه چیز خود را از دست میدهند مداخله کرده و طبق قوانین، اجازه عبور و ثبت پناهندگی در خاک خود را به این پناهجویان بدهند.
اما اکنون آنچه شاهدش هستیم، «گِیمِ» بزرگی است که از سوی گروه‌های قدرتمند، مافیایی و منفعت‌طلب هدایت می‌شود. این بازی باعث آوارگی و کوچ اجباری انسان‌های بی‌گناهی شده که هر روز و هر لحظه با سردتر شدن هوای اروپا به «پایان بازی» نزدیک می‌شوند.
*«اسکویید گِیم» یک سریال از کره جنوبی است که توسط شبکه نتفلیکس تهیه و پخش می‌شود و به یکی از پربیننده‌ترین سریال‌های این شبکه تبدیل شده. داستان این سریال بازی مرگ و زندگی بر سر بردن جایزه نهایی است!
♦← انتشار مطالب دریافتی در «دیدگاه» و «تریبون آزاد» به معنی همکاری با کیهان لندن نیست.
گزارش بسیار متاثر کننده ای بود لطفا بفرمایید چه کاری از ما ساخته است ؟
نکته قابل توجه این است که:این پناهندگان زندگی در چادرها و خانه هایی که نه آب دارد و نه برق را ترجیح میدهند به بودن در اردوگاه های بوسنی که ابتدایی ترین استانداردها را هم ندارند…
با تشکر از آقای اسدی و آقای محمودی که پیگیر وضعیت پناهندگان در کشورهای مختلف هستند
فقط می‌شود گفت پهلوی ایرانساز و شادی آفرین کجایی که ایرانی‌ها دارند نابود میشن. حتا افغانی‌ها و عراقی‌ها هم اگر پهلوی ایرانساز و شادی آفرین در ایران بودند الان در کشورشان امنیت و رفاه داشتند و کشورشان ویران نمیشد. ای لعنت و نفرین بر عن قلابیون شوم ۵۷ مجاهدین ضد خلق درد اسلام گرفته و کمونیستهای بی وطن و مصدقیهای خائن که فتنه شوم ۵۷ را راه انداختند و برای خمینی گجستک فرش قرمز پهن کردند و یک کشور آباد و زیبا را به چنین نکبت و سیاهی تباهی کشاندند. ایرانی که میرفت به همت و عزم پهلوی ایرانساز و شادی آفرین به آبادترین و مرفه ترین و شادترین کشور در خاورمیانه تبدیل شود و در ردیف ۲۰ کشور پیشرو جهان قرار بگیرد. لعنت و نفرین مردم نگون بخت ایران و افغانستان و عراق بر شما باد
خیلی دردناک
.اما بسیار زیبا نوشته شده