کتایون حلاجان – مهدی یارمحمدی هنرمند نقاش و مجسمه سازِ ساکن پاریس یک نمایشگاه گروهی و همچنین «روز پرفورمنس» را در مجموعه «شکیرایی» در پاریس با موضوع « بدن » طراحی و کارگردانی کرد. در این نمایشگاه ۶ هنرمند فرانسوی به همراه مهدی یارمحمدی با آثار نقاشی، مجسمه و ویدئو شرکت کردند و همچنین برای رویداد «روز پرفورمنس» که در روز یکشنبه ۶ آوریل ۲۰۲۵ برگزار شد، ۱۶ هنرمند که ۴ نفر از آنان ایرانی و ساکن پاریس هستند، هورا میرشکاری، پریا وطنخواه، مریم آقایی و مهدی یارمحمدی، به اجراهای هنری پرداختند.
هورا میرشکاری پرفورمنس آرتیست، نقاش، مجسمه‌ساز و خواننده ساکن پاریس، پرفورمنس خود را «بدن ستمدیده زنان ایران» انتخاب کرده بود. هورا میرشکاری می گوید: «من پروژه‌های بسیاری را در مورد سوژه بدن و خصوصا بدن زن کار کرده‌ام. در این اجرا من سوژه بدن آسیب‌دیده‌ی زنانِ ایران را انتخاب کردم؛ زیرا مخاطبان غیرایرانی درباره درد و ستمی که در ایران بر ما می‌رود، هیچگونه تصوری ندارند. اتفاقاتی که برای زنان و مردان در ایران می‌افتد و جنایات‌هایی که می‌شود از تصور خارج است. من سعی می‌کنم به عنوان یک هنرمند تا جایی که می‌توانم این درد را در هنرم فریاد بزنم و فکر می‌کنم بهترین راه نجات برای ما هنر است. من در این اجرا با همراهی هنرمند موزیسین «جنیا» اهل اکراین بر دیوار سفید شلاق زدم و ضربات شلاق دیوار سفید را سیاه کرد و پس از آن شعری از مجموعه «عصیان» فروغ فرخزاد را خواندم.»
مریم آقایی هنرمند نقاش ساکن پاریس پرفورمنس خود را با همراهی« لورنا » اهل اکراین انجام داد. عنوان این اجرا « بدن احساسی» بود که حدود ۱۰ دقیقه طول کشید. مریم آقایی در توضیح می گوید: «ما تنها از گوشت و استخوان ساخته نشده‌ایم درون ما بدنی دیگر نیز جاریست. بدنی احساسی، لطیف و ناپیدا. بدنی که زخم‌اش دیده نمی‌شود اما حس می‌شود. اندوه‌ها و ترس‌ها چون موجی آرام اما عمیق از نسل‌های پیش به جان ما رسیده‌اند.»
او ادامه می‌دهد: «در دل این بدن احساسی حفره‌هایی خالی است. مِهرهایی که نبوده‌اند و دردهایی که مانده‌اند. چاکراهای ما این مراکز ناپیدای انرژی، گاه ناهماهنگ و پژمرده می‌شوند. همانگونه که تنِ خاکی ما به تغذیه و حرکت نیاز دارد، روانِ درونی ما نیز تشنه‌ی آغوشِ، ترمیم و نوازشِ آگاهی‌ست. بدن احساسی ما باید شنیده و لمس شود و شفا یابد. با بازسازی چاکراها، با نوری که از درون می‌تابد و با رهایی از زخم‌های کهنه می‌توان دوباره با خویش در صلح نشست و آرام و روشن بود.»
پریا وطنخواه هنرمند تجسمی چندرشته‌ای ساکن پاریس موضوع پرفورمنس خود را «تبعید» انتخاب کرده بود. او در توضیح می‌گوید: «از سال ۲۰۰۹ ساکن فرانسه هستم و از زمانی که از ایران بیرون آمدم آثارم کم‌کم متعهد و سیاسی شد. هرچه بیشتر در آزادی زندگی کردم، بیشتر فهمیدم که در ایران چه ظلمی به ما رفته است. کارهای هنری و پژوهشی‌ام در مورد ایران همه سیاسی شدند. حتی تز دکترای خود را هم در مورد هنر سیاسی زنان در تبعید نوشتم. در پرفورمنسی که امروز اجرا شد، بیشتر تمرکز من روی تبعید بود. می خواستم دور بودن از سرزمین، خانواده و ریشه‌ها را نشان دهم. از دوستانم در ایران خواسته بودم که فیلم‌هایی کوتاه از کوچه پس‌کوچه‌های رشت، جایی که در آن بزرگ شدم و همچنین تهران برایم بفرستند. ویدئوها را روی تنِ خودم پروژکت کردم و شروع کردم به دوختن و یکی کردن عکس‌هایی که از گذشته‌ام در ایران و زندگی‌ام از سال ۲۰۰۹ داشتم. هدفم ساختن دنیای جدیدی در تبعید بود. در نهایت نتوانستم تنها از دوری و تبعید بگویم و درباره جنایت‌های رژیم ایران هم گفتم.»
مهدی یارمحمدی نقاش و مجسمه‌ساز ساکن پاریس در پرفورمنس خود با عنوان «قسمتی از بدن» یک مجسمه‌ی ۳متری فیگوراتیو با مواد سبک پلی استرن ساخته بود و آن را به قطعات مختلف تکه‌تکه کرده بود. در اجرا، هر تکه از بدن مجسمه را به یک نفر می‌داد و این بازدیدکنندگان بودند که مانند پازل تکه‌های مجسمه را سرهم می‌کردند و مجسمه را می‌ساختند.
رویداد «روز پرفورمنس» سال گذشته نیز در همین مجموعه‌ی «شکیرایی» توسط مهدی یارمحمدی سازماندهی و برگزار شده بود.
