وزارت خارجه ایالات متحده متنی را که نویسنده‌ی آن مارکو روبیو وزیر خارجه ایالات متحده است منتشر کرده که در آن به قطع کمک‌های بی‌رویه‌ی آمریکا به کشورهای دیگر و انواع نهادهایی پرداخته شده که از دولت این کشور «خیریه» دریافت می‌کرده‌اند بدون آنکه سودی به آمریکا برسانند و یا به اهدافی دست پیدا کنند که برای رسیدن به آنها کمک‌های مالی دریافت کرده‌اند؛ حتا برعکس: بی‌ثباتی و همچنین احساسات ضدآمریکایی تشدید شده است!
مارکو روبیو در ۲۱ ژانویه ۲۰۲۵ به عنوان هفتاد و دومین وزیر امور خارجه ایالات متحده سوگند یاد کرد. او در حال ساختن وزارتخانه‌ای با محور «اول آمریکا» است.
روبیو نوشته است:
هر کارمند دولت وظیفه دارد اطمینان حاصل کند که هر برنامه‌ای که با منابع مالی شهروندان آمریکایی تأمین می شود، منافع ملی ما را پیش می‌برد. طی بازبینی دقیق و کامل دولت ترامپ از هزاران برنامه و بیش از ۷۱۵ میلیارد دلار هزینه (با احتساب تورم در طول چند دهه)، مشخص شد که آژانس توسعه بین‌المللی ایالات متحده (USAID) به طرز قابل توجهی از این استاندارد فاصله داشته است.
آژانس توسعه بین المللی ایالات متحده طی دههها و با در اختیار داشتن بودجه‌ای تقریباً نامحدود از مالیاتدهندگان آمریکایی، مأموریت داشت نفوذ آمریکا را گسترش دهد، توسعه اقتصادی جهانی را ترویج کند، و به میلیاردها نفر در سراسر جهان کمک کند تا روی پای خود بایستند.
با این حال، فراتر از ایجاد یک مجتمع صنعتی جهانی متشکل از سازمانهای غیردولتی با هزینه شهروندان، این آژانس از پایان جنگ سرد تا کنون دستاورد ملموسی نداشته است. اهداف توسعه‌ای به ندرت تحقق یافته‌اند، بی‌ثباتی اغلب تشدید شده، و احساسات ضد آمریکایی افزایش یافته است. در عرصه جهانی، کشورهایی که بیشترین بهره را از سخاوتمندی ما برده‌اند، معمولاً کمترین میزان همکاری را با ما داشته‌اند. برای نمونه، در سال ۲۰۲۳، کشورهای جنوب صحرای آفریقا با وجود دریافت ۱۶۵ میلیارد دلار از سال ۱۹۹۱، تنها در ۲۹ درصد از قطعنامه‌های مهم در سازمان ملل با ایالات متحده هم نظر بودند. این پایین‌ترین نرخ در سطح جهان است. در همان بازه زمانی، بیش از ۸۹ میلیارد دلار سرمایه‌گذاری در خاورمیانه و شمال آفریقا، ایالات متحده را با نرخ محبوبیتی پایین‌تر از چین در تمامی کشورها (بجز مراکش) مواجه ساخت. از سوی دیگر، ۹/۳ میلیارد دلار هزینه شده این آژانس در غزه و کرانه باختری از سال ۱۹۹۱، که ذینفعان آن شامل متحدان حماس نیز میشد، بجای قدردانی، باعث نارضایتی نسبت به ایالات متحده شده است.
درواقع، تنها کسانی که زندگی مرفهی داشتند مدیران همان سازمانهای غیردولتی بی‌شمار بودند که با پول مالیاتدهندگان آمریکایی، از سبک زندگی پنج ستاره برخوردار شدند، در حالی که کسانی که ادعا می‌کردند به آنها کمک می‌کنند، هر روز بیشتر عقب ماندند.
این دوران ناکارآمدی تحت حمایت دولت، رسماً به پایان رسیده است. در دولت ترامپ، سرانجام مأموریت‌های مالی خارجی ایالات متحده با اولویت و تمرکز بر منافع ملی ما انجام خواهد شد. از اول ژوئیه، آژانس توسعه بین‌المللی ایالات متحده رسماً اجرای کمک‌های خارجی را متوقف خواهد کرد. آندسته از برنامههای کمک‌رسانی که با سیاست‌های دولت همسو بوده و منافع آمریکا را پیش می‌برند، توسط وزارت خارجه همراه با پاسخگویی، راهبردی و کارآیی بیشتر اجرا و اداره خواهند شد.
ما از به رسمیت شناختن تعهد دیرینه آمریکا به کمک‌های بشردوستانه نجاتبخش و ارتقای توسعه اقتصادی در خارج از کشور که باید در راستای سیاست خارجی «اول آمریکا» باشد، عذرخواهی نخواهیم کرد.
آژانس توسعه بین‌المللی ایالات متحده مخاطبان اصلی خود را سازمان ملل، سازمانهای غیردولتی چند ملیتی و جامعه جهانی گسترده‌تر می دانست- نه مالیاتدهندگان آمریکایی که بودجه آن را تأمین می‌کردند، یا رئیس جمهوری که برای نمایندگی منافع آنان در صحنه جهانی انتخاب شده بود. آژانس توسعه بین‌المللی ایالات متحده، برنامههای خود را به عنوان نوعی نیکوکاری معرفی می‌‌کرد، نه ابزارهای سیاست خارجی آمریکا که با هدف پیشبرد منافع ملی ما طراحی شده بودند. بسیاری از این برنامهها حتی ایده‌ها و گروه‌های ضد آمریکایی را ترویج می‌‌دادند- از برنامههای جهانی «تنوع، برابری، و شمول» (DEI) گرفته، تا سانسور، عملیات تغییر رژیم، و نهادها و سازمان غیردولتی همکار با کشورهایی نظیر چین کمونیست که دشمنان ژئوپلیتیک ما هستند.
این روند از امروز به پایان می رسد. جایی که تا پیش از این، لوگو‌های غیرقابل شناسایی بر روی کمک‌های حیاتی دیده میشد، از این پس تنها یک نماد مشخص خواهد بود: پرچم ایالات متحده آمریکا. دریافت‌کنندگان باید بدانند این کمک‌ها اعانه‌ای از یک سازمان ناشناس نیست، بلکه سرمایه‌گذاری از سوی مردم آمریکا است.
به همان اندازه مهم این است که مدل مبتنی بر خیریه شکست خورد زیرا رهبران کشورهای در حال توسعه به آن اعتیاد پیدا کردند. تحقیقات وزارت امور خارجه نشان می‌دهد که احساس غالب در کشورهایی که پیشتر کمک‌های آژانس توسعه بین‌المللی ایالات متحده را دریافت می‌کردند، ترجیح قاطع به «تجارت بجای کمک» است. در ارتباط با کشورهای مختلف در آمریکای لاتین و آفریقا، بطور مکرر شنیده‌ایم که این کشورهای در حال توسعه خواهان سرمایه‌گذاری‌هایی هستند که آنها را برای رشد پایدار توانمند سازد، نه دههها وابستگی تحقیرآمیز به سازمان ملل یا آژانس توسعه بین‌المللی ایالات متحده. وزارتخانه همین را از مردم این کشورها نیز شنیده است: یک مرد زامبیایی به دیپلمات‌های آمریکایی گفت آموزش ماهیگیری برای مردم کشورش مفیدتر از دریافت ماهی از سوی دولت آمریکاست. زنی اهل اتیوپی گفت که مزایای متقابل سرمایه‌گذاری را به کمک‌های یکسویه ترجیح می‌دهد. و نمونه‌های فراوان دیگر از این دست وجود دارد.
آمریکایی‌‌ها نباید مالیات خود را برای تأمین مالی دولت‌های شکست‌خورده در سرزمین های دوردست بپردازند. از این پس، کمک‌های ما هدفمند و محدود به زمان خواهد بود. ما کشورهایی را در اولویت قرار خواهیم داد که توانایی و اراده کمک به خود را نشان داده‌اند و منابع خود را به حوزه‌‌هایی اختصاص خواهیم داد که می‌توانند تأثیر چند برابری داشته باشند و سرمایه‌گذاری پایدار از سوی بخش خصوصی، از جمله شرکت‌های آمریکایی و منابع جهانی را تحریک و تسریع کنند.
این فرآیند هم‌اکنون در جریان است. ما شاهد پیشرفت‌های چشمگیری در واداشتن سازمان ملل، سایر متحدان و صندوق‌های خصوصی به تأمین سهم بیشتری از هزینه پروژه‌‌ها هستیم؛ فرآیندی که با موفقیت رئیس جمهور در متقاعد کردن متحدان ناتو به تعهدات مالی‌‌شان همسو است. ما در حال یکپارچه ساختن حساب‌‌های پراکنده تخصیص بودجه برای ایجاد منابع مالی انعطاف‌پذیرتر و پویاتر، حذف فرآیندهای دیوانسالاری برای حرکت سریع‌تر و پاسخ به بحران‌‌ها در زمان واقعی، و اجرای معیارهای جدید بهره‌‌وری برای اندازه‌گیری کمی تأثیر هستیم. با تقویت نقش دیپلمات‌‌ها در مناطق مختلف از طریق دفاتر منطقه‌ای، ما در حال ایجاد یک حلقه بازخورد سریع برای حصول اطمینان از همسویی برنامهها با منافع آمریکا و نیازهای کشورهای شریک هستیم.
این مدل همچنین ما را در موقعیت قوی‌تری برای مقابله با کمک‌های استثمارگرانه چین و پیشبرد منافع استراتژیک خود در مناطق کلیدی جهان قرار خواهد داد.
ما با اولویت بخشیدن به تجارت بجای کمک، فرصت بجای وابستگی، و سرمایه‌گذاری بجای امداد، به این هدف خواهیم رسید. برای مردم آمریکا و بسیاری در سراسر جهان، اول ژوئیه آغاز دوران جدیدی از مشارکت جهانی، صلح، سرمایه‌گذاری و رفاه خواهد بود.
