یکی از متخصصان اتمی جمهوری اسلامی که ۲۳ خرداد ۱۴۰۴ در حملات هدفمند اسرائیل کشته شد، دکتر احمدرضا ذوالفقاری داریانی استاد گروه فیزیک هسته‌ای و رئیس سابق دانشکده علوم هسته‌ای دانشگاه «بهشتی» (دانشگاه ملی ایران) بود.
بر اساس اطلاعات یک «منبع آگاه دانشگاهی» در گفتگو با کیهان لندن، ذوالفقاری به اسم «بومی‌سازی دانش فنی هسته‌ای» و در پوشش پروژه‌هایی مثل «بتن سنگین، سرباره سرب، مقاومت مکانیکی و پرتو گاما» عملاً با گروه خود بخشی از مراحل ساخت سلاح اتمی را پیش می‌برد. او همچنین روی عملکرد رآکتورها نیز کار می‌کرد.
تمرکز ذوالفقاری صرفاً روی پروژه‌های اتمی نبود. او خود را استادی منعطف نشان می‌داد اما قلباً به ضرورت حفظ نظام جمهوری اسلامی به هر قیمتی تأکید داشت و دانشگاه را سنگری برای پیشبرد اهداف عالی حکومت اسلامی می‌دانست. از این رو پیدا و پنهان از طریق نیابتی‌های خود با جریان‌های فکری غیرهمسو مقابله می‌کرد. همکار او در اغلب پروژه‌ها عبدالحمید مینوچهر بود. او نیز ۲۳ خرداد در حملات هدفمند اسرائیل کشته شد.
همین منبع آگاه اکادمیک به کیهان لندن می‌گوید، اواخر مهرماه ۱۴۰۳ وقتی دانشجویان دانشگاه «بهشتی» در اعتراض به کیفیت پایین غذا، وضعیت خوابگاه‌ها، تفکیک جنسیتی بوفه و تعلیق دانشجویان تحصن کرده بودند، ذوالفقاری به جمع متحصنین رفت و آنها را تهدید کرد که به اعتراضات پایان دهند وگرنه به کمیته انضباطی احضار خواهند شد.
آن زمان او معاون رئیس دانشگاه بود و بارها دانشجویان معترض را به بهانه‌های مختلف زیر فشار قرار می‌داد و در عمل بازوی سرکوب را در دانشگاه تقویت می‌کرد بطوری که اگر فارغ‌التحصیلی در رشته‌های مرتبط با فیزیک هسته‌ای یا مکانیک اندکی با نظام زاویه می‌داشت محال بود کار خوب پیدا کند.
ذوالفقاری از طریق اساتید گروه‌های آموزشی که روی آنها نفوذ داشت و با همکاری دانشجویانی که با او و خط انقلاب همسو بودند شبکه‌ای مخوف در دانشگاه ایجاد کرده بود. او درواقع سرشبکه یکی از «مافیاهای هسته‌ای» نظام بود که دایره‌ای وسیع را تحت نفوذ خود داشت: از استخدام دانشجویان بعد از فارغ‌التحصیلی در مراکز خاص تا واردات قطعات و فناوری‌ها مربوط به پروژه‌های اتمی و نظامی و پولسازی کلان برای پروژه‌ها.
