ایرانیان از جمهوری اسلامی زخم خورده‌اند. زخمی چرکین و عفونی! زخمی که بر همه امعاء و احشاء زندگیِ نه تنها اجتماعی بلکه فردی آنها تأثیرات مرگبار و متعفن گذاشته اگر که برای نمونه به موضوع حقوق زنان و قوانینی مانند «کودک‌همسری» و «چندهمسری» توجه کنیم.
در این میان مفاهیم و سیاست‌هایی مانند «وحدت کلمه» و «همه با هم» و «انقلاب» به ریسمان سیاه و سپید تبدیل شد تا سبب گریز هر آنکسی شود که از جمهوری اسلامی خشمگین و منزجرست. در عمل، «وحدت کلمه» چیزی جز «بیعت با من» و «همه با هم» چیزی جز «همه با من» نبود تا انقلاب مشروعه و ارتجاعی ملایان و گروه‌های تروریستی را در برابر ساختاری که ایران نوین را بنا کرده بود به پیروزی برساند.
حالا که نزدیک به نیم قرن از یک انقلاب مرگبار و زهرآلود و ویرانگر و بدخیم می‌گذرد، حتا فرزندانش نیز چاره‌ای جز این ندارند که نه آنرا بلکه نظامی را که از آن برآمده، به پرسش بکشند. آنهم به این دلیل که جامعه به تلاطم درآمده و این نظام را نمی‌خواهد. وگرنه همچنان از دور یا نزدیک بر «سفره انقلاب»شان نشسته بودند. حتا چند ماه تداوم انقلاب ملی نیز آنها را به سخن در نیاورد بلکه تغییر سیاست کشورهای غربی و چه بسا رد و بدل پیام‌ها و رفت و آمدهای پنهان رایج در شرایط انقلابی، زبان آنها را به بهانه «سالگرد انقلاب اسلامی» گشود!
در هر حال، هر اندازه افراد و جریانات از نظام کنده و با هر فاصله‌ای به مردم و انقلاب ملی و آزادیخواهی نزدیک شوند، به سود ایران است. از همین رو سرشت این انقلاب با «وحدت کلمه» و «همه با هم» بیگانه است چرا که بر تنوع و گوناگونی «کلمات» و «همگان» آگاه است! همبستگی و همگرایی زمانی «خدعه» نیست که دانست آن چتر سیاهی که انقلاب اسلامی را به پیروزی رساند، نمی‌تواند ضد آن انقلاب را به پیروزی برساند!
سیاست زندگی و سرنوشت رقم می‌زند! تبدیل به جبهه جنگ یا طناب اعدام در زندان و موشک به هواپیمای مسافری در آسمان تهران میشود! سیاست بسیار جدی‌تر از برنامه «خبر» و «شو» و احساسات رقیق و دلسوزی برای مردم است! در سیاست باید سنجیده گفت، سنجیده سکوت کرد، سنجیده با دیگران نشست و برخاست! برای اینهمه می‌بایست مطلع بود و پشتوانه‌ی فکری داشت؛ از جمله دانست که «احزاب قومی» و حکومت‌‌های فرقه‌ای پاسخگوی نیازهای جوامع قرن ۲۱ نیستند و نه راه حل بلکه علاوه بر ایران، جزو مشکلات خاورمیانه از جمله در عراق و لبنان و افغانستان و همچنین فلسطین‌اند! چنین گروه‌‌هایی اساسا به دلیل تغییرات جمعیتی و فرهنگی که ناشی از گسترش ارتباطات نیز هست، به گذشته تعلق دارند. باید دانست که میزان مشارکت همه احزاب اعم از سراسری و منطقه‌ای را، انتخابات آزاد و صندوق رأی تعیین می‌کند و نه برعکس!
از همین رو رسیدن به دمکراسی و تحقق حقوق بشر در ایران متحد آینده، در هر نظامی که مردم به آن رأی دهند، نمی‌تواند از سیاست‌های امروز و دوران گذار جدا باشد! آینده هم‌اکنون در حال شکل گرفتن است…
الاهه بقراط| توئیتر | اینستاگرام|
