احمد رأفت – سه‌شنبه ۱۷ مهرماه همزمان با سی و هفتمین هفته کارزار «سه‌شنبه‌های بدون اعدام»، «سازمان حقوق بشر ایران» همراه با دیگر نهادها و کنشگرانی که علیه مجازات مرگ در جمهوری اسلامی فعالیت دارند، کارزاری زنده در فضای مجازی و در آستانه روز جهانی مخالفت با مجازات مرگ که همه ساله روز ده اکتبر برگزار می‌شود راه‌اندازی کردند. این کارزار ۲۴ ساعته بدون وقفه به زبان فارسی، البته با حضور برخی میهمانان خارجی که به زبان انگلیسی صحبت می‌کردند، از کانال یوتیوب سازمان حقوق بشر ایران پخش شد.
از جمله چهره‌های شناخته شده که در روز اول این کارزار حضور پیدا کردند می‌توان به شیرین عبادی حقوقدان و برنده جایزه نوبل صلح، مهرانگیز کار حقوقدان و فعال حقوق بشر، کوثر افتخاری از آسیب‌دیدگان چشمی سرکوب اعتراضات سراسری ۱۴۰۱، شعله پاکروان مادر دادخواه ریحانه جباری که در سال ۱۳۹۳ اعدام شد، و محمود امیری مقدم مدیر «سازمان حقوق بشر ایران» و مینا احدی سخنگوی «کمیته بین‌المللی علیه اعدام» اشاره کرد. در این کارزار ۲۴ ساعته چند ده نفر رشته سخن به دست گرفتند.
شیرین عبادی برنده جایزه نوبل صلح در این نشست ضمن اشاره به گسترش «جنبش نه به اعدام» پس از بهمن ۵۷ و «تبدیل تدریجی آن از حالت تک‌صدایی به گروهی»، بر ضرورت بالا بردن «صدای مخالفت با مجازات غیرقانونی اعدام» تأکید کرد. مهرانگیز کار حقوقدان گفت جمهوری اسلامی در صدر فهرست کشورهائی قرار دارد که احکام اعدام را صادر و اجرا می‌کنند، اگرچه شمار اعدام‌ها در چین بیشتر است ولی اگر این فهرست را در رابطه با جمعیت کشور قرار دهیم جمهوری اسلامی در صدر قرار می‌گیرد. مهرانگیز کار اشاره کرد که «مخالفان مجازات اعدام در جهان، موضوع برگشت‌ناپذیر بودن مجازات در صورت تشخیص خطا در قضاوت توسط دستگاه قضایی را دلیل اصلی این مخالفت به حساب می‌آورند.»
کوثر افتخاری که در حریان اعتراض‌های ۱۴۰۱ با شلیگ گلوله نیروی انتظامی یکی از چشمانش را از دست داده است، بر این مسئله تاکید داشت که مجازات سلب حق حیات «در جرائم مربوط به مواد مخدر، اغلب فقرا و محرومان جامعه را هدف قرار می‌دهد.» کوثر افتخاری بر ضرورت پایبندی دولت‌های غربی به ارزش‌های حقوق بشری و ایستادگی آنها در برابر اعدام‌های جمهوری اسلامی تأکید کرد.
یکی دیگر از سخنرانان روز اول این کارزار ۲۴ ساعته، شعله پاکروان فعال حقوق بشر و مادر دادخواه ریحانه جباری بود. شعله پاکروان گفت باید «پایان دادن به اعدام‌ها را به یک مطالبه ملی تبدیل کرد». این مادر دادخواه افزود که باید «توجه ویژه‌ای به اعدام‌های مربوط به قصاص و مواد مخدر داشت.» محمود امیری مقدم مدیر سازمان حقوق بشر ایران و برگزارکننده این نشست، پیام‌های نرگس محمدی برنده جایزه نوبل از زندان اوین و نسرین ستوده وکیل و مدافع حقوق بشر را قرائت کرد.
نرگس محمدی در این پیام که از داخل زندان برای «سازمان حقوق بشر ایران» ارسال شده است می‌نویسد جمهوری اسلامی «در بلندی صدای هیاهو و طبل جنگ، سرکوب و اعدام» را تشدید کرده و «هر روز با بیم جنگ و وحشت اعدام و زندان می‌گذرد.» برنده جایزه نوبل صلح در این پیام با می‌افزاید «آمار اعدام نه سالانه» بلکه «در شتاب هولناک چرخ اعدام، ماهانه اعلام می‌شود». نرگس محمدی معتقد است که «ما به صدایی بلند از سراسر جهان برای نه به اعدام نیاز داریم» و «انتظار حمایتی جهانی و تأثیرگذار از سوی محافل حقوق بشری برای حمایت از مخالفان اعدام در ایران داریم.» نسرین ستوده نیز در پیام خود بدترین نوع استبداد را «استفاده بی‌پروا از مجازات اعدام» دانست. وی به صدور احکام اعدام برای شریفه محمدی و پخشان عزیزی اشاره کرد و افزود این احکام «انتقام جمهوری اسلامی از جنبش زن، زندگی، آزادی» است.
همزمان با این کارزار ۲۴ ساعته مجازی، سی و هفتمین دور از اعتصاب غذای زندانیان در کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» در ۲۲ زندان در ایران برگزار شد. اعضای این کارزار در بیانیه‌ای اعلام کردند که در روزهای ۱۰ و ۱۱ مهر، دست‌کم ۳۰ تن در زندان‌های مختلف ایران توسط مقامات قضایی جمهوری اسلامی اعدام شدند که از این تعداد، سه نفر زن بوده‌اند. همچنین، «محمود دهمرده»، یک زندانی محکوم به اعدام در زندان زابل، به دلیل سکته قلبی و عدم رسیدگی پزشکی جان خود را از دست داده است. زندانیان عضو این کارزار از نهادها و سازمان‌های سیاسی، مدنی و حقوق بشری ایرانی و بین‌المللی دعوت کرده‌اند تا برای «نجات جان محکومان به اعدام در ایران» اقدام کنند و از رهبران جهانی بخواهند که «سران رژیم ایران را به خاطر چهار دهه جنایت علیه بشریت و کشتار زندانیان» مورد بازخواست قرار دهند.
این هفته زندانیان اوین (بند زنان و بندهای ۴ و ۸)، قزلحصار (واحدهای ۳ و ۴)، زندان مرکزی کرج، تهران بزرگ، خرم‌آباد، اراک، اسدآباد اصفهان، نظام شیراز، بم، مشهد، لاکان رشت (بند زنان و مردان)، «قائمشهر»، اردبیل، تبریز، ارومیه، سلماس، خوی، نقده، سقز، بانه، مریوان و زندان کامیاران در اعتصاب غذا بودند.
