کیهان آنلاین – ۲۴ آذر ۹۳ – چندی پیش حجت الاسلام رمضانی پور امام جمعه شهر رفسنجان در سخنانی به دور از شأن و مقام انسان، شهروندان بهانی در ایران را «نجس» نامید و مدعی شد که آنها با پنهان کردن عقاید خود به کسب و کار و حتا کارهای خلاف مشغول هستند و از طرف مردم رفسنجان نیز این ادعای واهی را مطرح کرد که آنها خواستار آن هستند که بهاییان رفسنجان را ترک گویند! این در حالیست که امروز نیز خبرگزاری فارس از قول آیت الله موسوی بجنوردی که به گفته خودش از آغاز انقلاب اسلامی با آن همراه است، اعلام کرد بهاییان حقوق شهروندی ندارند! و فرمان ۸ ماده ای «امام» که «مترقی ترین حقوق شهروندی است» شامل آنها نمی شود.
یک بانوی بهایی در یک نامه سرگشاده ضمن شرح مواردی از اعتقادات بهاییان، ادعاهای امام جمعه رفسنجان را به چالش کشیده است.
متن کامل این نامه را در ادامه می خوانید.
حجت‌الاسلام، آقای رمضانی پور،
با عرض تحیت،
احتراما”، مایل هستم، به عنوان یک بهایی ایرانی، در مورد مطالب مندرج در سایت خبری “خانه خشتی*”، تحت عنوان ” بحث بهائیت موضوع روز است و باید به آن پرداخته شود” مورخ ۱۱ آذر ماه ۹۳ که از جانب آن جناب نقل قول گردیده است، نکاتی به عرض برسانم، با این امید که به عنوان یک عالم دینی که لابد است انصاف از خصائل حمیده‌اش باشد، در آن تامل، و جانب عدالت را رعایت فرمائید.
از جمله مطالبی که به گزارش خبرنگار این سایت خبری، در یوم مذکور در جلسه‌ای با مسئولان شورای اداری شهرستان رفسنجان ایراد نموده‌اید موارد ذیل است:
“فرقه بهائیت کارها و برنامه‌های زیادی در شهرمان به وجود آورده‌اند و خواسته به‌حق مردم که نباید در این شهر باشند، باید تحقق یابد.”
باعث امتنان خواهد بود چنانچه در مورد عبارت “این کارها و برنامه‌ها”- و ” فعالیت‌های ضد و نقیض”- با ذکر مصادیق و شواهد توضیح فرمایید تا مفهوم آن بر خوانندگان این سطور روشن شود؛ زیرا ادامه‌ی بیان شما می‌تواند این تصور را در اذهان خوانندگان ایجاد نماید که بهائیان رفسنجان مرتکب عملی خطا و خلاف قانون و عرف شده‌اند که همشهریان‌شان خواستار اخراج ایشان از شهر هستند. هر خواننده‌ای حق دارد که از دلیل چنین ادعایی مطلع گردد؛ و البته، هر قائلی را شایسته آن است که با قبول مسئولیت اثرات قول و اظهارات خود، خاصه زمانی که لحنی قاطع به کار می‌برد، اقامه‌ی دلیل و حجت نماید. جناب رمضانی پور، آیا چند تن از هموطنان شریف ما در رفسنجان حاضرند با طیب خاطر و به اراده‌ی خویش شهادت دهند که همشهریان بهائی ایشان مرتکب خطایی شده‌اند، که سزاوار اخراج از شهرشان هستند؟
از جانب شما نقل شده است:
“در شهرستان رفسنجان برخی از این گروه‌ها و فرقه‌ها وجود دارند و بر اثر عدم اطلاع مردم در محلات و در بین مردم عادی زندگی می‌کنند و به کسب و کار می‌پردازند و حتی نمی‌شود آنها را تشخیص داد.”
جناب رمضانی پور، در کدامین محله‌ی شهر رفسنجان، شما و هم‌میهنان عزیز رفسنجانی سراغ دارید که بهائیان کتمان عقیده نموده، و پنهانی به کسب و کار مشغولند؟ آیا واقعیت غیر از این است که طی سی و پنج سال گذشته، بهائیان صرفا” به دلیل عدم انکار عقیده‌ی دینی، و به واسطه‌ی صراحت در اظهار ایمانشان به دیانت مقدس بهایی از کار برکنار، از تحصیل در دانشگاه‌های موطن خویش محروم، از خدمت در دوایر دولتی، حتی مراکز رسمی آموزشی، ممنوع شده اند؟ مگر حقیقتی که شما و تمامی مسئولین کشوری، هموطنانمان، و تمامی بهائیان این سرزمین مقدس بر آن واقفیم خلاف این واقعیت است که در هر سرشماری، هر فرد بهایی باالنفسه از مامورین سرشماری خواسته است حتی از علامت زدن روی گزینه‌ی “دیگر مذاهب” در مقابل نام آنان امتناع ورزند بلکه، درکنار ستون مذاهب نام برده و عبارت “دیگر مذاهب”، کلمه‌ی “بهایی” را قید نمایند؟ آیا محرومیت مجدد ده‌ها جوان بهایی ایرانی از ورود به دانشگاه در سال ۹۳ به دلیل آن که در فرم ثبت نام اظهار داشتند بهایی هستند، شاهد دیگری برای اثبات خلاف ادعای فوق نمی‌باشد؟ با وجود این و صدها شواهد مستند دیگر، چگونه می‌توان باور نمود که افراد چنین جامعه‌ای هویت و اعتقاد دینی خود را از دیگران پنهان نمایند، و مخفیانه به کسب و کار پردازند، آن هم در شهری نه چندان بزرگ مانند رفسنجان؟ آیا در چندین شهر ایران، محل کسب ده‌ها فرد بهایی را به جرم این که در ایام محرمه و مخصوصه‌ی خود، که به حکم فرائض دینی مکلف به تعطیل نمودن کار هستند را به مدت طولانی پلمب نکردند، به جرم این که آنان قصد دارند به این وسیله تبلیغ دین خود نمایند؟ آیا مطالب نقل شده در این خصوص با دعاوی دیگر افراد مسئول که به دلیل فوق‌الذکر قریب به دو سال، ۴۲ دهنه مغازه‌ی متعلق به بهاییان در همدان، و چندین مغازه در سایر شهرها، از جمله، سمنان را تعطیل نمودند، و اغلب با تحمیل جریمه‌های بسیار سنگین بر مالکان آن ، بلکه با حبس تعداد قابل توجهی از ایشان، مغایرت ندارد؟
به علاوه، در این گزارش آمده است:
“تعدادی از یهودیان نیز در بازار شهر کسب و کار می‌کنند، اما حکم آنها با فرقه ضلله بهائیت فرق دارد، بهائیت بر طبق فتوای مراجع نجس هستند، و خرید و فروش با آنها حرام است”
جناب رمضانی پور، در این جمله دو واژه به کار رفته که لابد است قائل و مدعی آن، مفهومش را شفاف و مصداقش را اثبات نماید، “ضاله” خواندن و “نجس” شمردن بهائیان. آیا ویژگی‌های تعیین کننده برای آن که فرد، گروه، و جامعه‌ای گمراه و ضاله خوانده شوند چیست؟ آیا بهائیان که موحد، و معتقد به وحدانیت ذات خداوند، و معتقد به استمرار فیوضات قدسیه‌ی الهیه از طریق ظهور مظاهر مقدسه‌اش، و قائل به حقانیت جمیع انبیا و رسل و کتب و صحف سماوی، و ادیان و شرایع الهی می‌باشند؛ آرمان مقدسشان تاسیس و ترویج وحدت عالم انسانی و صلح عمومی، بنای مدنیت الهیه در بسیط غبرا، ایجاد اخوت و محبت بین جمیع ابناء بشر، اعم از هر نژاد، ملیت، و مذهب و آیین است؛ و ابزارشان جهت تحقق این اهداف عالیه، جز از طریق محبت، تحری حقیقت، ترک تقالید و تعصبات از هر قبیل، تعلیم و تربیت عمومی، ایجاد خط و زبان بین‌المللی، تساوی حقوق رجال و نساء، تعدیل معیشت و حل مسائل اقتصادی، و… نیست را می‌توان گمراه نامید؟ آیا صرفا” با نسبت دادن گمراهی به جامعه‌ای که طی سالیان دراز، ماهیت و هویتشان بر اقوام، آشنایان، دوستان، همسایگان، و همکاران از بین هموطنان شریف و منصفشان آشکار گردیده، و به کرات و مرات، نوع دوستی، و میهن‌پرستی، صداقت و امانت، اطاعت از حکومت، و تلاششان در جهت خدمت به آبادی و عمران این سرزمین مقدس، که به حکم دینی، موظف به خدمت به آن می‌باشند، به اثبات رسیده؛ چنان که حتی آنان که به قصد آزار، سرکوب، و تحقیر، و تقبیح این جامعه، آنان را به اتهامات واهی گوناگون متهم ساخته‌اند، اما در آشکار و پنهان، به پاکی نیت و علو آمال و اعمالشان شهادت داده‌اند می‌توان باور ضاله بودن آنان را در قلوب صافیه و اذهان منیره‌ی مردم روشن ضمیر این سرزمین به اجبار القاء نمود؟
تذکار دیگر در خصوص واژه‌ی دیگری است که در جمله‌ی فوق در وصف بهائیان به کار برده شده؛ یعنی، کلمه‌ی “نجس”. تاریخ ادیان همواره شاهد و گواه این حقیقت بوده که در بدایت ظهور جمیع مظاهر مقدسه، همواره مخالفان امر الهی، پیروان ادیان جدید را به اوصافی از این قبیل متصف می‌نموده‌اند تا مردم را از معاشرت با ایشان منع نمایند. اگر در مقام تبیان، به آیه ی مبارکه‌ی قرآن، “انماالمشرکون نجس”، که کفار و خدا‌نشناسان نجس هستند، نیک پیداست که این حکم در مورد بهائیان صدق نمی‌کند زیرا، همان طور که از قبل ذکر شد، بهائیان علاوه بر این که موحد و معتقد به وحدانیت ذات الهی هستند؛ به حقانیت و الهی بودن جمیع ادیان و کتب مقدسه‌شان، از جمله، دین مبین اسلام و قرآن کریم مقر و معترفند، و در جمیع احیان، در مقابل تعرض مخالفان، به دلایل و براهین متقنه به دفاع از این آیین مبین پرداخته‌اند؛ و حتی در اثبات حقانیت دیانت بهایی به آیات بی شمار این کتاب آسمانی که معجزه‌ی حضرت رسول صلوات الله علیه، و به صریح قرآن، “هدی للمتقین” است، استناد نموده‌اند. به علاوه، فراموش نکنیم که در جمیع کتب سماوی، از جمله قرآن مجید، خداوند رحمان، انسان را اشرف مخلوقات خویش نام نهاده، و به صراحت و کرات فرموده که روحی از خود را در او دمیده، بلکه او را به صورت و مثال خود آفریده، و خلیفه‌ی خود در روی زمین قرار داده است. چرا به این مفاهیم و حقایق مندرجه در قرآن کریم که مقام بلند انسان را تکریم، و رعایت حقوق انسانیش را تاکید می‌نماید اشاره ننماییم، وقتی که کل معتقدیم این کتاب آسمانی رحمت الهی بر جمیع اهل عالم، فارغ از هر آیین و کیش، است؟
در مقام دیگری از این گزارش تصریح شده که:
“…بهاءالله ظهور کرد و دولت روسیه سرسختانه از او حمایت می‌کرد که زمانی او را فراری دادند و دوباره برگشت و فعالیت‌های سیاسی خود را ادامه داد و امروز خدای بهائیان همان حسین‌علی بهاءالله است.”
با وجود مطالب فوق الذکر در خصوص اصول اعتقادات بهائیان، نیازی به تکرار مجدد بیان این حقیقت مهم و اصل اساسی روحانی در دیانت بهایی نیست که: بهائیان تنها پرستش و ستایش خداوند یکتا می‌نمایند، خداوندی که به اعتقادشان لاشریک و غیب منیع لایدرک است. در حقیقت، از منظر دیانت بهایی، جمیع مظاهر مقدسه الهیه که تا کنون از برای تربیت اهل عالم ظاهر گشته اند، مرایا و مجالی مقدسه‌ی صافیه‌اند که به اراده‌ی پرودگار یگانه، صرفا” صفات الهی را متجلی نموده‌اند؛ اما، حتی ایشان را راهی به آن مقام غیب منیع، و قدرتی برای درک کنه آن ذات اقدس نبوده و نخواهد بود. بنا براین، معلوم و آشکار گردید که بهائیان، حضرت بهالله را فرستاده‌ی خداوند، مظهر ظهور و مربی الهی در این دور جدید می‌دانند، لا غیر؛ و این حقیقتی است که آن حضرت به صراحت و به کرات در آثار خود آن را اظهار، و به آن شهادت داده‌اند.
در مقام رد دعوی مذکور، ” دولت روسیه سرسختانه از او حمایت می‌کرد که زمانی او را فراری دادند و دوباره برگشت و فعالیت‌های سیاسی خود را ادامه داد…” ذکر همین دلیل از دلایل عدیده کفایت می‌نماید که طبق شواهد تاریخی که در دسترس همگان است، آن هنگام که دولت قاجار دستور به تبعید حضرت بهالله به عراق نمود، و همزمان، دولت روسیه از آن حضرت دعوت کرد تا در نهایت عزت و جلال در آن مملکت ساکن گردد، و قول داد که جمیع اساب آسایش و راحتی آن حضرت و عائله‌ی مظلومشان را فراهم خواهد آورد؛ حضرت بهاالله فرمودند که حکم محکم الهی را با رضایت و سرور گردن خواهند نهاد، و در راه نجات عالم انسانی، شدت را به رخا ترجیح خواهند داد؛ و بنابراین، به اراده‌ی الهی حرکت نمودند، و تبعید و سرگونی، و بی سر و سامانی، و اسارت و زندان را به آن عزت، راحت، و ایوان ترجیح دادند؛ و در حالی که جمیع مایملک‌شان به تاراج رفته بود، به فرمان حکومت وقت ایران، در شدت سرمای زمستان، در حالی که خود و خانواده‌شان تن‌پوش کافی برای حفاظت از سرما نداشتند، پای پیاده از کوه‌های کردستان، راه بغداد در پیش گرفتند؛ و از همان زمان، یعنی، از سن ۲۷ سالگی تا آخرالحیات، به مدت ۵۰ سال، در مسجونیت و تبعید به سر بردند؛ و هرگز، به گواه تاریخ، هیچ حمایتی از هیچ دولت و حکومتی را نپذیرفتند.
جناب حجه الاسلام، آقای رمضانی پور، چه نیکوست در مقام شخصی که وظیفه‌ی مهم هدایت و تربیت مردم را بر عهده دارید، سعی نمایید هموطنان خود را به تعامل دوستانه، و ایجاد روابط مشفقانه و صلح‌جویانه تشویق نمایید؛ زیرا، رشد و ترقی هر چه بیشتر ایران عزیز و ایرانیان شریف منوط به ترویج صلح و آشتی میان اقوام و عقاید مختلفه در این کشور مقدس است، کشوری که از دیرباز آوازه‌ی آزادگی و خردمندیش مشهور خاص و عام بوده.
در خاتمه، امید است که آن عالم دینی محترم به فواد لطیف و انصاف وطید در این کلام مجمل تامل نمایند، تا در محضر الهی که هم آن عالم سر است، و هم این عالم علن، جمیع نفوس عالین و هیاکل خلد برین شهادت دهند که این نفس نفیس از جمله علمایی است که علم او حجاب اکبر از برایش نشد.
با احترام
فلور نوزدهی
