کیهان لندن فرا رسیدن جشن‌های کریسمس و در پی آن آغاز سال نو میلادی را به همه شما خوانندگان گرامی و به ویژه هموطنان مسیحی شادباش می‌گوید.
سالی که گذشت مانند همه سال‌هایی که در آغاز قرن بیست و یکم پشت سر نهادیم، سرشار از بیم و امید بود.
در بخشی از جهان که گویی مهمان ناخوانده زمین و آسمان است، بیماری و ترور بیداد می‌کرد و در بخش نازپرورده جهان در کنار همه اکتشافات و اختراعاتی که صورت می‌گیرد، هراس از بیماری و ترور و مبارزه با آنها در صدر خبرها قرار داشت.
اسلام‌گرایانی که ترور را تنها وسیله رسیدن به اهداف عقیدتی و جهان‌گشایانه خود می‌پندارند بیش از هر «دشمنی» هم‌کیشان خود را به خاک و خون کشیدند و حتا از کودکان و دانش‌آموزان نیز نگذشتند.
بیماری «ابولا» جان صدها تن را در مناطق عقب‌نگاه داشته شده آفریقا گرفت که به هر حال همواره با انواع مشکلات طبیعی و اجتماعی دست و پنجه نرم می‌کند.
چهره بیم و امید در ایران بیش از هر سال دیگر دستخوش تلاطم بود. مذاکرات اتمی که دولت روحانی آن را بزرگ‌ترین هدف نه تنها سیاست خارجی خود بلکه به عنوان حلاّل مشکلات اقتصادی کشور قرار داده است، بدون رسیدن به نتیجه معینی هم‌چنان پی گرفته می‌شود و همراه با آن تحریم‌های اقتصادی و انزوای سیاسی و محکومیت‌های حقوق بشری رژیم اسلامی ایران ادامه دارد.
فاصله و شکاف بین حکومت اسلامی و جامعه پویای ایران که گویی در دو دنیای کاملا متفاوت به سر می‌برند، هر روز بیش از روز پیش عمیق‌تر می‌شود بدون آنکه زمامداران رژیم که سن متوسط آنان دست کم هفتاد سال است، قادر به درک ضروریات و مطالبات مردمی باشند که بیش از هفتاد درصد آنها را جوانانی تشکیل می‌دهند که در دو قطب کاملا متضاد قرار گرفته‌اند: از یک سو مغزهایی که با تلاش شبانه‌روزی یا در کشور می‌مانند و می‌سوزند و یا به بار سفر به کشورهای دیگر می‌بندد، و از سوی دیگر لایه وسیع جوانانی که بدون هیچ چشم‌انداز و هرگونه امید به آینده به دامان بیکاری و فقر و اعتیاد و دیگر ناهنجاری‌های اجتماعی می‌غلتند.
در این میان مبارزه دائمی که در جامعه جریان دارد، به اشکال گوناگون خود را نشان می‌دهد. صرف وجود سرکوب مداوم و انواع و اقسام نهادهای متعارف و موازی برای تهدید و محدودیت جامعه در همه عرصه‌ها، خود نشانگر وجود انکارناپذیر چالشی است که مردم، حکومت را با صبر و حوصله به آن فرا می‌خوانند. چالشی که دیر یا زود به نقطه تعیین‌کننده و سرنوشت‌ساز خواهد رسید.
وجود این چالش همیشگی است که امید به آینده را صدچندان می‌کند. چالشی که در سطح جهان نیز به چشم می‌خورد و سال‌هاست در حادترین شکل آن یعنی افزایش گروه‌های تروریستی به نمایش در آمده است.
در چنین شرایط متناقضی، فرا رسیدن یک سال دیگر، و آغازی که همواره امید را در خود نهفته دارد بهانه‌ای است برای نوید دادن روزهای بهتر و زندگی در جهانی که جنگ و درگیری و خونریزی در آن، به سود صلح و امنیت و آزادی کاهش یافته باشد.
کیهانِ لندن آغاز سالی دیگر را به همگی شادباش می‌گوید.
