هم‌زمان با مذاکرات هسته‌ای و کشاکش این مذاکرات در تالار دفتر ریاست جمهوری آمریکا، گروه انبوهی در خیابان مدیسون نیویورک گرد آمده بودند تا به راهپیمایی نیویورک ایرانیان برای بزرگذاشت نوروز بپیوندند.
کوچه‌ها پر از جمعیت با لباس‌های فاخر و خوش‌دوخت بود که شمارشان به تا صد و شصت هزار نفر تخمین زده شد. همه جمع شده بودند تا نه تنها میراث ملی بلکه اتحاد و یگانگی دو ملت ایران و ایالات متحده آمریکا را جشن بگیرند.
نیویورک در آن روز واقعیتی را دور از دفاتر سیاست‌گذاران در شهر واشنگتن به خاطر آورد و آن اینکه ایرانیانی را پذیرا شده است که فرهنگ‌اش را عزیز می‌دارند و این شهر در بزرگداشت ملتی شرکت می‌کند که آنان را بین خود و با خود پذیرفته است.
گروه موزیک ادارۀ پلیس نیویورک در حالی که با پرچم‌های آمریکا و ایران احاطه شده بود سرود ملی ایران را می‌نواخت و سپس سیل جمعیت در خیابان مدیسون به دنبال دو پرچم آمریکا و ایران به راه افتاد و راهپیمایی رسماَ آغاز شد.
کیهان لندن همان روز با بانو دکتر شبنم رضازاده یکی از بنیانگذاران راهپیمایی نوروزی ایرانیان در نیویورک مصاحبه‌ای کوتاه انجام داد که اینک می‌خوانید. دکتر شبنم رضازاده به ما گفت که با آنکه این مراسم همواره دور از سیاست بوده ولی بنیانگذاران در ابتدا برای ارائۀ آن به شهرداری نیویورک تردید داشتند و نمی‌دانستند که مورد قبول مقام‌های این شهر قرار گیرد می‌گیرد یا نه.
وی افزود: ما جشن نوروز را در سالن‌ها و تالارها برگزار می‌کردیم و آمریکائیان نمی‌توانستند مراسم را تماشا کنند بنا بر این بخت آن را نداشتیم که آنان را در جشن و سرور خود شرکت دهیم. بالاخره درخواستی به شهرداری نیویورک تسلیم کردیم در حالی که گمان می‌کردیم به خاطر ملاحظات سیاسی با آن مخالفت خواهد شد. ولی بر خلاف تصور ما، این پیشنهاد مورد قبول قرار گرفت و ما چند روز بیشتر برای تدارک آن فرصت نداشتیم. در نتیجه در نخستین سال برگزاری راهپیمایی نوروزی، تعداد شرکت کنندگان سه هزار نفر بیشتر نبود. ولی سال به سال بر شمار آنها افزوده شد و اکنون ده‌ها هزار نفر در آن شرکت می‌کنند.
دکتر رضازاده و مسئولان دیگر این راهپیمایی برای شرکت در دوازدهمین سالگرد برپایی این جشن از استرالیا به نیویورک آمده‌اند.
مطبوعات و مسئولان برنامه‌های رادیو تلویزیون فارسی زبان و هم‌چنین اساتید و دانشمندان ایرانی در این موج شناور که به رنگ‌های سبز و سفید و قرمز آراسته شده بود شرکت داشتند. یکی از این امواج انسانی این راهپیمایی با شکوه بخت آن را داشت که با گروه رقص آفتاب هم‌‌‌آهنگ شود. یک دانشجوی ایرانی این گروه رقص را اداره و رهبری می‌کند. یکی از رقصندگان این گروه‌ـ دوکسی پیرنیا در حالی که در گوشه‌ای مشغول تمرین رقص بود به ما گفت که این راهپیمایى شور و هیجان شگفت‌انگیزى به وجود آورده است.
راهپیمایی نیویورک تنها برگزار کردن یک جشن و توجه به یک عنصر فرهنگی نیست. دکتر شبنم رضازاده در توضیح این نکته گفت: دوستان آمریکایی من این جشن را بسیار آموزنده می‌دانند.
در واقع بانیان این راهپیمایی در نیویورک آن را به این امید آغاز کردند تا به ملتی که درِ خانۀ خود را به روی آنان باز کرده است فرصت دهند تا هر سال در یکی از برجسته‌ترین روزهای ملی آنان شرکت جویند.
همین که آخرین امواج انسانی به پایان خیابان رسید، خانواده‌ها کودکان خردسال خود را در کالسکه‌های خود گذاشتند، پرچم دو کشور را تا کردند و در کنار خود گذاشتند تا به خانه‌های خود باز گردند. آنان که در آن روز به دور یکدیگر جمع شده بودند هر گونه مذاکره و معامله بین دو دولت ایران و آمریکا را برای نیل به توافق و یا دستور کار آنان برای سیاست را، آگاهانه به کناری گذاشته و از یاد برده بودند. آنان برای این جمع شده بودند تا سالی نو را جشن بگیرند. سالی که باز هم در کشوری زندگی خواهند کرد که ایرانیان دور از وطن را پذیرفته و به آنان خوش‌آمد گفته و اکنون خانۀ نسل جدید آمریکائیان ایرانی‌تبار شده است.
[متن انگلیسی مقاله] [Read this article in English]
گزارش ویدئویی راهپیمایی نوروز ۱۳۹۴نیویورک:
[video_lightbox_youtube video_id=”QjVYAr25ikI” width=”640″ height=”480″ auto_thumb=”1″]
Kayhan London ©
Kayhan London ©
