کانون نویسندگان ایران در بیانیهای به مناسبت روز ۱۳ آذر نوشته است که اگر مقاومت و مبارزه بحق و شجاعانه مردم نویسندگان و هنرمندان سانسور ستیز در این سالها نبود مشخص نیست کشور به قعر کدام قرن واپس رانده شده بود.
کانون نویسندگان ایران از سال ۱۳۸۷ روز ۱۳ آذر ماه را به یاد محمد مختاری و محمد جعفر پوینده دو نویسنده عضو این کانون که در آذر ماه سال ۱۳۷۷ در جریان قتلهای زنجیرهای کشته شدند روز مبارزه با سانسور نامگذاری کرده است.
در بخشی از بیانیه کانون آمده آنچه تا کنون بر سر کتاب آمده است از نظر نتیجه بسیار هولناکتر از کتابسوزان است.
این کانون به سیر نزولی تیراژ کتاب در ایران اشاره کرده و «تیراژ ۳۵۰ نسخه برای جمعیت ۸۰ میلیونی »ایران را نتیجه چندین دهه سانسور دانسته است. سانسوری که به نوشته کانون در همه عرصهها از کتاب، سینما، تئاتر و موسیقی دولتی و مستقل دیده میشود.
در بخش دیگری از بیانیه کانون نویسندگان ایران به وضعیت موسیقی ایران و محرومیت زنان از خوانندگی نیز انتقاد شده و آمده است که نیمی از مردم حق استفاده موسیقیایی از صدای خود را ندارند.
به نوشته کانون نویسندگان، سانسور از نویسندگان و هنرمندان آغاز میشود اما به آنها ختم نمیشود و همه اقشار مردم را در برمیگیرد.
بیانیه کانون نویسندگان ایران همچنین عدم دسترسی آزاد و آسان به اطلاعات سانسور دولتی، روزنامهها و حذف ژورنالیسم مستقل و سانسور اینترنت و فیلترینگ سایتها و شبکههای اجتماعی و پارازیت ماهوارهها را نمونههای دیگری از سانسور در ایران توصیف کرده است.
کانون نویسندگان ایران در بیانیه خود به اعدامهای عقیدتی در ایران نیز انتقاد کرده و آن را «سانسور با طناب دار» توصیف کرده است.
این کانون در نهایت اصلیترین راه مواجهه با سانسور را مقاومت و مبارزه دانسته و نوشته است که هماکنون جامعه و ادبیات و هنر در کشور بیش از هر زمان دیگری به مقابله با هر گونه سانسور، و طلب آزادی بیان نیاز دارد.
کانون نویسندگان ایران در سال ۱۳۴۷ تاسیس شد. این کانون در طول حیات خود همواره یکی از منتقدان حکومتهای وقت بوده است.
کانون نویسندگان ایران در سالهای پس از انقلاب ۵۷ با محدودیتها و برخوردهای امنیتی زیادی مواجه شده که همچنان ادامه دارد.