هلگا اشمیت، معاون مسوول سیاست خارجی اتحادیه اروپا به منظور شرکت در اولین دور گفت‌وگوهای ایران و اتحادیه اروپا در سطح عالی به تهران سفر کرده است.
این مذاکرات دو روزه خواهد بود و در سطح معاونان و هیات‌های دو طرف، کارشناسانی در زمینه های مختلف وبه ریاست هلگا اشمیت و مجید تخت‌روانچی، همراه با معاونان فدریکا موگرینی و محمدجواد ظریف برگزار می‌شود.
همچنین در جریان سفر چند ماه پیش موگرینی به ایران قرار شد گفت‌وگوها در سطح بالا بین ایران و اتحادیه اروپا برگزار شود که نخست در سطح معاونان خواهد بود و سپس در سطح محمدجواد ظریف وزیرامور خارجه و فدریکا موگرینی مسوول سیاست خارجی اتحادیه اروپا دنبال خواهد شد.
به گزارش خبرگزاری دانشجویان دانشگاه آزاد ( آنا) روانچی در این زمینه اعلام کرد: «قرار است در این مذاکرات که هر ۶ ماه یک بار در تهران و بروکسل انجام می‌شود، موضوعات متنوعی در زمینه روابط دو جانبه ایران و اتحادیه اروپا از جمله در زمینه انرژی، تجارت، همکاری‌های مالی و بانکی، محیط زیست و مبارزه با مواد مخدر به بحث گذاشته شود.»
رییس هیات مذاکره‌کننده ایران و اتحادیه اروپا بحران‌های منطقه در عراق، سوریه، یمن و برخی دیگر مناطق بحران‌زده را از دیگر محورهای مذاکرات ایران و اتحادیه اروپا عنوان کرد.
مذاکرات و روابط جدید بین ایران و اروپا که محمدجواد ظریف، وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی ایران، از آن با عنوان گفت‌وگوهای سطح بالا یاد کرده است، آغاز روابط جدیدی است که با گذشته و حتی با ۱۲ سال پیش نیز تفاوت بنیادین کرده و به گفته وی به «اوج صمیمیت» خود رسیده است. اما اصول‌گرایان بهبود روند معاملات اروپا با ایران را صرفا معلول توافق هسته ای نمی دانند و بحران اقتصادی اروپا و بازار جذاب ایران در دوران پسابرجام را از عوامل موثر باز شدن پای اروپایی‌ها به ایران قلمداد می‌کنند.
خبرگزاری تسنیم در این باره می نویسد «همزمان با مطرح شدن راهبردهای جدید از سوی ایران، در موضوع هسته ای این پیام به طرف اروپایی داده شد که ایران هم مانند سایر کشورها حاضر است برای رسیدن به منافع‌اش مذاکره کند. البته مذاکراتی که با اصول کلی اش تعارضی نداشته باشد و در چارچوب برد – برد بوده و نهایتاً تا مرز نرمش قهرمانانه بیشتر نرود.»
به گزارش روزنامه اعتماد، حمیدرضا آصفی، سخنگوی وزارت امور خارجه در دولت اصلاحات و سفیر سابق ایران در آلمان، فرانسه و امارات با اشاره به سابقه گفت‌وگوها میان ایران و اتحادیه اروپایی می‌گوید: «دور جدیدی از مذاکرات میان ایران و کشورهای اروپایی از دهه ٧٠ با نام گفت‌وگوهای انتقادی و با پایان یافتن جنگ و در پیش گرفته شدن سیاست تنش‌زدایی شکل گرفت.»
آصفی همچنین خاطرنشان می‌کند: «با افزایش قدرت جهانی ایران فضای گفت‌وگوها تغییر کرد و مذاکرات انتقادی قطع شد و گفت‌وگوهای فراگیر و جامع جایگزین آن شدند.»
وی با اشاره به محور این گفت‌وگوها تاکید کرد: «در آن زمان محور گفت و گوها فقط انتقادی نبود بلکه شامل همکاری‌های ایران و اروپا در تمامی عرصه‌ها مانند همکاری‌های فرهنگی، علمی، محیط زیستی، اقتصادی، صنعتی، منطقه‌ای وسیاسی می‌شد.»
وی در مورد آثار و پیامدهای مذاکرات سطح عالی میان ایران و اتحادیه اروپا می‌گوید «اروپا یک همکاری سنتی و قابل اعتماد در ابعاد مختلف برای جمهوری اسلامی بوده است. این گفت‌وگوها باعث می‌شود ظرفیت‌هایی که طی سال‌های گذشته معطل مانده و حالت فعلیت به خود نگرفته بود، آزاد شود. همچنین ایران در حال برنامه‌ریزی برای عضویت در سازمان تجارت جهانی است. اروپا در آنجا حرف دارد و می‌تواند به عضویت ایران کمک کند.»
وی در مورد مساله حقوق بشر که یکی از اختلافات جدی ایران و اتحادیه اروپا است می گوید «حقوق بشر هم استاندارد واحد جهانی ندارد. حقوق بشر با فرهنگ، آداب، اعتقادات و روش‌های مختلف زندگی تعریف می‌شود. آنها باید متوجه باشند که حقوق بشر یک نسخه واحدی ندارد و نسخه آنها نه تنها برای ایران بلکه برای بسیاری از کشورها قابل تجویز نیست. باید این اختلافات دسته‌بندی شوند و از مواضع اقتدار و استقلال به مذاکره پرداخت.»
به نظر می‌رسد «حقوق بشر» که بسیاری از ناظران و کارشناسان آن را «پاشنه‌ی آشیل» رژیم اسلامی ایران می‌دانند، مهم‌ترین موردی باشد که در کنار تعریف از تروریسم و گروه‌های تروریستی، زمامداران ایران نمی‌توانند با آن با اروپا و غرب به تفاهم برسند مگر اینکه دولت‌های غربی آن را مسکوت بگذارند. در غیر این صورت مقامات جمهوری اسلامی حاضر نیستند بپذیرند که حقوق بشر جهان‌شمول است و انسان و انسانیت و برخورداری از حقوق انسانی در همه جای دنیا یک‌سان است و اگر حکومتی تلاش می‌کند از زیر مسوولیت تأمین و تضمین آن در برود، در واقع حاضر نیست ابزارهای سرکوب را وا بنهد. به همین دلیل است در طول بیش از سه دهه‌ای که از حکومت جمهوری اسلامی در ایران می‌گذرد مجمع عمومی سازمان ملل و نهادهای بین‌المللی بارها در مورد نقض حقوق بشر در ایران قطعنامه صادر کرده و آن را محکوم کرده‌اند. یکی از دلایلی که در سال‌های گذشته حکومت ایران گمان می‌کرد می‌تواند بدون کوتاه آمدن از برنامه هسته‌ای خود با غرب به معامله بپردازد همین بود که معتقد بود پس از توافق اتمی حتما نوبت پرونده حقوق بشری می‌رسد و از این نظر بیش از پیش زیر فشار قرار می‌گیرد.
