فیروزه رمضان زاده – منصوره فراهانی و برونو فیلپونه، زوج ایرانی- ایتالیایی ساکن لندن تصمیم گرفته‌اند با هدف «آگاه کردن افکار عمومی در مورد کودکان جنگ، کودکانی که فراموش شده‌اند»، از ۱۴ آوریل ۲۰۱۷ برابر با ۲۵ فروردین ماه ۱۳۹۶ یک سفر ۱۱ تا ۱۴ روزه را به وسیله دوچرخه از لندن و کنت شروع کنند، سپس به وسیله قایق به فرانسه بروند و از آنجا به بلژیک و از بلژیک به هلند و آلمان و در نهایت این دوچرخه‌سواری ۹۰۰ کیلومتری را در لوکزمبورگ به پایان برسانند.
منصوره فراهانی، روزنامه‌نگار، نویسنده و کارشناس صنعت گردشگری در گفتگو با کیهان لندن، جزییات این دوچرخه‌سواری طولانی دو نفره را این‌گونه بیان می‌کند:
«ما یک زوج ایرانی- ایتالیایی هستیم که عاشق سفر و جهانگردی و اغلب در سفر هستیم. سفر رفتن را راهی برای شناخت خودمان می‌دانیم و معتقدیم اگر مردم دنیا بیشتر سفر بروند، نسبت به هم دانش بیشتری پیدا می‌کنند و متوجه می‌شوند که تفاوتی بین انسان‌ها نیست و این شناخت به از بین بردن نژادپرستی و تبعیض کمک می‌کند. در همین حال که سفر می‌کردیم متوجه شدیم بخش‌هایی از دنیا هستند که ما هر چقدر هم بخواهیم نمی‌توانیم به آنها به دلایل ناامنی سفر کنیم، منظورم مناطق جنگی است. به این فکر کردیم که مردمان این مناطق جنگی به نوعی فراموش‌شدگان هستند، کمتر کسی آنها را می‌بیند یا رسانه‌ها در مورد خواسته‌هاشان صحبت می‌کنند. این مساله باعث شد تا به این فکر کنیم که به آنها به نوعی کمک کنیم. هر چه فکر می‌کردیم می‌دیدیم که کمک کردن به آنها خیلی سخت است، چون ما قدرت متوقف کردن جنگ و یا نجات همه آنها را نداریم. تصمیم گرفتیم با روش خودمان که سفر رفتن است کاری کنیم.»
به گفته این مترجم و نویسنده، سفر آنها از ۱۴ آوریل از لندن، جایی که آنها زندگی می‌کنند شروع می‌شود سپس از لندن و کنت می‌گذرند و پس از فرانسه و بلژیک و هلند و آلمان به لوکزمبورگ می‌رسند. مسافتی که این زوج ایرانی- ایتالیایی رکاب خواهند زد حدود ۹۰۰ کیلومتر است که بین ۱۱ تا ۱۴ روز طول می‌کشد.
این اولین باری است که آنها چنین کاری را انجام می‌دهند و تا به حال چنین مسیر طولانی را با دوچرخه نپیموده‌اند.
منصوره فراهانی که همراه با همسرش انواع سفرهای ارزان و لوکس را به بیش از ۲۱ کشور دنیا تجربه کرده در ادامه‌ی گفتگو با کیهان لندن می‌افزاید: « ما معمولاً با دوچرخه سفر نمی‌کنیم، اما این سفر را با دوچرخه می‌رویم و رکاب می‌زنیم، یعنی از شرایط راحت خود دور می‌شویم تا با مردم مناطق جنگی که دائم در شرایط دشوار و سخت هستند همدردی کرده باشیم. اگر چه می‌دانیم که شرایط ما با شرایط آنها کاملاً متفاوت است، اما این کاریست که از دست ما بر می‌آید.»
این کارشناس امور گردشگری و جهانگردی با تاکید بر اینکه هیچ سازمان و ارگانی سفر آنها را حمایت نمی‌کند توضیح می‌دهد: «ما اسپانسر نداریم. هزینه‌های سفر را خودمان تامین کردیم. اما با نهاد نیکوکاری War Childهمکاری می‌کنیم. البته همکاری ما به این شکل است که ما صفحه‌ای آنلاین داریم که از دوستان و آشنایان و مردمی که در طی سفر و آمادگی برای سفر می‌بینیم، درخواست می‌کنیم به این صفحه بروند و هدیه‌های خود را برای کودکان جنگ ارسال کنند. آنها هر میزان که دوست دارند می‌توانند پول بدهند.»
منصوره فراهانی توضیح می‌دهد: «ما در حین سفر در مورد اتفاقات سفر در وب سایت‌مان به اسم Travel with Mansoureh می‌نویسیم، از سفرهای‌مان به طور روزانه مستند تهیه می‌کنیم و در یوتیوب فیلم‌ها را منتشر می‌کنیم. همچنین جزییات سفرمان را در دیگر شبکه‌های اجتماعی دیگر از جمله اینستاگرام، توییتر و فیس بوک هم قرار می‌دهیم. علاوه بر جمع‌آوری کمک برای کودکان جنگ‌زده، هدف ما آگاه کردن در مورد کودکان جنگ است، کودکانی که تقریبا فراموش شده‌اند.»
وی در ادامه می‌افزاید: «این سفر شبیه هیچ سفر قبلی که رفتیم نیست. این سفر نیاز به همت، برنامه‌ریزی، تمرین و آموزش دارد. به علاوه، ما در این سفر به مخاطبان هم نیاز داریم و مخاطبان را هم با خود به این سفر و ماجراجویی‌های آن می‌بریم، برای همین، قبل از سفر، درباره آن می‌نویسم تا علاقمندان را از اول ماجرا در جریان بگذارم.»
به گفته این گردشگر ایرانی ساکن لندن، او و همسرش قرار است در این سفر شرایط راحت و سفر لذت‌بخش و تفریحی را کنار بگذارند و شش کشور اروپایی را رکاب بزنند تا همبستگی و حمایت خود را از افرادی که به اجبار از شرایط راحت و امن خود بیرون رانده شده‌اند، به نمایش بگذارند. آنها مسیر بین شش کشور را رکاب می‌زنند تا از کودکان جنگ حمایت کنند و برای این کودکان کمک‌های نقدی جمع‌آوری کنند.
او در ادامه می‌گوید: «من و برونو، علاقه زیادی داریم به نقاط مختلف جهان سفر کنیم، با فرهنگ‌های مختلف آشنا شویم. ما معمولاً به کشورهای مختلف می‌رویم و سفر کردن را نوعی روش برای توسعه صلح می‌دانیم. اما می‌دانیم که هرچقدر هم تلاش کنیم تا همه نقاط کره زمین را ببینیم، هنوز نقاطی وجود دارند که ما نمی‌توانیم به دلیل وجود جنگ و درگیری‌ها به این مناطق برویم. این در حالیست که در این مناطق بسیاری از مردمان بی گناه و کودکان زندگی می‌کنند.»
منصوره فراهانی تاکید می‌کند: «ما همیشه می‌خواستیم یک کاری برای حمایت از این افراد انجام دهیم، همیشه به این فکر می‌کنیم که بسیاری از این افرادی که در مناطق جنگی زندگی می‌کنند، به نوعی مردمان فراموش شده‌ی جهان هستند. ما جهانگرد هستیم، برای همین فکر کردیم چطور می‌توانیم به عنوان جهانگرد حمایت خودمان را نشان دهیم و به کودکان جنگ کمک کنیم در حالی که ما قدرت توقف جنگ‌ها را نداریم. ما عاشق سفر هستیم، ماجراجویی را دوست داریم و دوچرخه‌سواری هم یکی از فعالیت‌های مورد علاقه ما است.بعد از کمی فکر و مشورت به این نتیجه رسیدیم که از علاقه‌مان به عنوان یک ابزار استفاده کنیم و به حمایت از کودکانی بپردازیم که معنای سفر را فقط در حرکت و فرار برای نجات جان‌شان یاد گرفته‌اند بپردازیم. ما توانایی‌های خودمان را می‌شناسیم و می‌دانیم که تا چه حد می‌توانیم قدم برداریم؛ برای همین شش کشور را رکاب می‌زنیم تا به فرد بهتری تبدیل شویم.»
او در پاسخ به این پرسش که چرا کودکان را انتخاب کرده یا چرا فقط می‌خواهند به کودکان جنگ کمک کنند می‌گوید: «ما معتقدیم که کودکان، آینده‌ی جهان هستند، آنها کسانی هستند که باید شانس پیدا کنند تا دنیای بهتری برای آیندگان بسازند و کودکان جنگ، بچه‌هایی هستند که در اولین دوران زندگی خود با بدترین خوی بشر مواجه شده و از بشریت، بدی دیده‌اند، برای همین می‌خواهیم به آنها خوی خوب انسانی را هم نشان دهیم و نشان دهیم که انسان‌های خوب در دنیا وجود دارند.»
منصوره فراهانی هدف خود و همسرش را از این رکاب زدن، تنها جمع کردن پول برای کودکان جنگ نمی‌داند و می‌گوید: «منظورم این نیست که ما نمی‌خواهیم پول جمع کنیم، البته که می‌خواهیم و این بخشی از برنامه ماست، اما هدف ما از این کار، آگاه کردن مردم سایر کشورها از شرایط این کودکان است. می‌خواهیم این کودکان فراموش نشوند.»
او در پایان گفتگو با کیهان لندن تاکید می‌کند: «من و همسرم معتقدیم مهم نیست که چه کاری انجام می‌دهید، مهم این است که کاری را که انجام می‌دهید خوب انجام بدهید به طوری که دیگران از این کار شما منفعت دریافت کنند، این کارها هر چقدر کوچک باشند، کمک می‌کنند تا دنیای ما جای بهتری باشد و مهم تر از آن، این است که امروز اقدام کنیم چرا که فردا شاید دیر باشد.»
