فیروزه رمضان زاده- منصوره فراهانی و برونو فیلپونه، زوج ایرانی- ایتالیایی ساکن لندن، سفر دو نفره خود با دوچرخه را که با هدف حمایت از کودکان مناطق جنگی و جمع‌آوری کمک مالی و جلب توجه افکار عمومی در مورد کودکان جنگ صورت گرفته بود به پایان رساندند.
آنها سفر یازده روزه خود را در صبح روز ۱۴ آوریل ۲۰۱۷ از شهر محل سکونت‌شان لندن آغاز کردند و پس از رکاب زدن در یک مسیر ۹۰۰ کیلومتری در کشورهای بریتانیا، فرانسه، بلژیک، هلند، آلمان و در نهایت لوکزامبورگ رکاب زدند آنها موفق به جمع آوری کمک‌های مالی شدند که شهروندان اروپایی به صورت آنلاین به حساب خیریه WAR CHILD واریز کرده‌اند. این سازمان خیریه برای کودکان در مناطق جنگی سوریه، یمن، آفریقا، عراق و دیگر مناطق جنگ‌زده کمک مالی جمع‌آوری می‌کند.
منصوره فراهانی، روزنامه‌نگار، نویسنده و کارشناس صنعت گردشگری در گفتگو با کیهان لندن از برنامه‌ریزی خود برای تبلیغات و اطلاع رسانی انجام این سفر می‌گوید :«تبلیغ این سفر را در شبکه‌های اجتماعی مثل اینستاگرام، فیس بوک و یوتیوب گذاشتم و در طول مسیر با شهروندان بسیاری در اروپا صحبت کردم.»
هوا زیاد یاری نکرد
هرچند سفر آنها در لندن شروع خوبی داشت اما ناگهان در میانه راه با باران شدید و تگرگ و توفان روبرو شدند.
منصوره فراهانی ادامه می‌دهد: «ما برای دمای منفی، برنامه‌ریزی نکرده بودیم، چون با توجه به اینکه بهار بود و هفته قبل از شروع سفر، هوا در اروپا گرم شده بود برای حداقل دمای پنج شش درجه آماده بودیم ولی از زمانی که به هلند رسیدیم یک باره هوای اروپا کاملا سرد شد و دمای هوا به منفی دو درجه رسید. سرما رکاب زدن را کمی برای ما سخت کرد. قرار بود در برخی جاها چادر بزنیم اما چون لباس مناسب نداشتیم به خاطر سرما مجبور شدیم به هتل برویم. البته رکاب زدن زیر باران خیلی سخت نبود ولی بادهای شدید در جهت مخالف و همچنین بارش تگرگ آزاردهنده و خیلی سخت بود.»
بهشت دوچرخه‌سواران
این زوج ایرانیایی- ایتالیایی در مسیر سفر خود، اولین شب را در انگلیس و دومین شب را در مرز فرانسه و بلژیک گذراندند.
آنها پیش از این سفر تصور می‌کردند هلند بهشت دوچرخه‌سوارهاست اما به گفته منصوره فراهانی پس از رکاب زدن در این چند کشور، بلژیک از لحاظ مسیرهای دوچرخه‌سواری در کنار هلند، بهترین کشور برای دوچرخه‌سوارها به شمار می‌رود.
این روزنامه‌نگار توضیح می‌دهد: «اگرچه هلند کشور مناسبی برای رکاب زدن است ولی مردم و راننده‌هایی که در بلژیک هستند خیلی بیشتر به دوچرخه‌سوارها احترام می‌گذارند، مثلا راننده اتومبیلی وقتی از فاصله دور، ما را می‌دید با اینکه فاصله زیاد بود توقف می‌کرد تا عبور کنیم. همان قدر که برای جاده‌سازی و عبور آسان ماشین‌ها اقداماتی انجام شده به همان اندازه برای طراحی مسیر دوچرخه‌سوارها هم کار کرده‌اند. »
این کارشناس صنعت گردشگری به برخوردهای مردم در بلژیک نیز اشاره می‌کند و می‌گوید: «در این کشور، پیرمرد هشتاد ساله‌ای را دیدیم که در سن ۷۵ سالگی یک مسیر سه هزار مایلی را برای یک خیریه رکاب زده بود. او اولین چیزی که به ما گفت این بود که دستکش بخرید، هوای اروپا در حال سرد شدن است. بعد انگشتان دست‌اش را به ما نشان داد که به خاطر دوچرخه‌سواریِ پنج سال پیش در هوای سرد هنوز ملتهب بود.»
منصوره و همسرش با وجود اینکه در طول سفر، دچار آسیب دیدگی هم شدند اما به رکاب زدن خود ادامه دادند.
منصوره فراهانی می‌گوید: «دریکی از مسیرهای دوچرخه سواری در لوکزامبورگ، شن ریخته بودند، سرعت من کمی بالا بود و دوچرخه من هم سنگین، زمانی که باید می‌چرخیدم چرخ عقب دوچرخه من در شن‌ها سُر خورد و من با شدت به زمین افتادم. ولی هیچ لحظه پشیمان نشدم که چرا دارم این کار را انجام می‌دهم.»
او توضیح می‌دهد که حداقل تا سال آینده برای انجام سفری مشابه، برنامه‌ای ندارند ولی همکاری برای اقدامات نیکوکارانه را همیشه در برنامه‌های خود گنجانده‌اند.
در این سفر تنها نبودیم
این جهانگرد ایرانی اضافه می‌کند: «مردم استقبال زیادی می‌کردند، در انگلیس اولین سوالی که از من می‌پرسیدند این بود که برای کدام بنیاد نیکوکاری رکاب می‌زنی؟ نیاز به توضیح بیشتری نبود چون در اروپا رکاب زدن برای انجام کارهای خیریه امری رایج و شناخته شده است ولی بیشتر ایرانی‌ها از من می‌پرسیدند که چگونه با رکاب زدن می‌توان به کودکان جنگ کمک کرد؟»
او با اشاره به تفاوت نوع جمع‌آوری کمک مالی در ایران با سایر کشورها، این نوع جمع‌آوری کمک مالی را ترجیح می‌دهد و معتقد است «در این شیوه با توجه به علاقه شخصی خودت تلاش می‌کنی، درواقع به این کار، نوعی رنگ و لعاب هنری می‌دهی و کار خیر را تزیین می‌کنی.»
منصوره که در طول سفرشان، فرصت چندانی برای ایجاد ارتباط و تماس با مخاطبان‌اش در رسانه‌‌های اجتماعی نداشته توضیح می‌دهد: «هر بار که به صفحاتم در شبکه‌های اجتماعی سر می‌زدم و پستی منتشر می‌کردم با همان استقبالی روبرو می‌شدم که قبل از سفر داشتم، مردم خیلی خوشحال بودند و می‌گفتند چه دلیل خوبی انتخاب کردی مخصوصا در شرایط فعلی که دونالد ترامپ به ریاست جمهوری امریکا انتخاب شده یا در شرایط خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا و نیز در حالی که خیلی‌ها به دنبال دیوار درست کردن و محصور کردن کشورشان برای جلوگیری از ورود پناهندگان و مهاجران تازه هستند، این راه خیلی خوبی است برای کمک به بچه‌هایی که در این مناطق زندگی می‌کنند.»
این نویسنده ادامه می‌دهد: «بسیاری از افرادی که پول داده بودند علاوه بر کمک مالی، هر روز صفحه مرا در صفحه‌های مجازی دنبال می‌کردند و برای من پیام می‌گذاشتند. اگر دیر جواب می‌دادم نگران ما می‌شدند و این برای من و برونو بسیار لذت‌بخش بود، چون احساس می‌کردیم در این سفر تنها نیستیم و موفق شده‌ایم افراد دیگری را با خودمان در این سفر همراه کنیم.»
وی امیدوار است تا وقتی که صفحه JUST GIVIVNG حداقل تا چند ماه آینده باز است علاقمندان بیشتری بتوانند از این طریق، کمک‌های نقدی خود را ارسال کنند.
منصوره فراهانی قصد دارد برای جمع‌آوری کمک‌های نقدی بیشتر برای کودکان جنگ، مستندهایی را که از سفر ساخته به صورت سریال‌های هفتگی در یوتیوب در کانال Travel with Mansoureh منتشر کند.
منصوره می‌گوید او و همسرش برونو فیلپونه، با توجه به توانایی خود این سفر را انجام دادند؛ «هر کس توان خاص خود را دارد؛ این اولین باری بود که با دوچرخه به یک سفر طولانی می‌رفتیم به همین دلیل فکر می‌کنم باید این سفر را انجام می‌دادیم. ما همه انسانیم و باید سعی کنیم برای بهتر شدن دنیایی که در آن زندگی می‌کنیم تلاش کنیم.»
او پیشنهاد می‌کند هر کسی در هر شغل و با هر علاقه‌ای که دارد در انجام کارهای خیریه مشارکت کند؛ مثلاً او و همسرش به سفر علاقه دارند، اما یکی موسیقیدان است و از هنر موسیقی خود می‌تواند استفاده کند، یک نفر نقاش است و از نقاشی‌اش می‌تواند کار نیک انجام دهد؛ به هر حال، هر کسی از هر راهی می‌تواند خدمت کند و نیازی نیست که همه یک مسیر را انتخاب کنیم. ما از مسیرهای مختلف می‌توانیم برای ساختن دنیایی زیباتر و بهتر تلاش کنیم.
