کمتر از یک هفته به انتخابات ریاست جمهوری اسلامی در ایران و همچنین انتخابات شوراهای شهر و روستا مانده است.
لیست انتخاباتی شوراها هنوز در حال تغییر است و حذف و اصلاح ادامه دارد و طرفین نمی‌توانند به توافق برسند. شش نامزد ریاست جمهوری نیز پس از مناظره‌هایی که در واقع «اعترافات تلویزیونی» بود نمی‌دانند چه کسی می‌ماند و چه کسی می‌رود. آن هم در حالی که هر کدام سعی کردند با نفی دیگران، خود را اثبات کنند غافل از اینکه حاصل جمع این اعترافات چیزی نیست جز نفی «نظام مقدس جمهوری اسلامی» و اعتراف به ناتوانی در کاهش و حل مشکلاتی که همگی به آن اقرار کرده‌اند.
با توجه به اینکه این نامزدها در بیش از سه دهه گذشته در این نظام از مقام و منصب برخوردار بوده‌اند، در واقع شکست‌خوردگان هستند که از مردم می‌خواهند به آنها رأی بدهند. به این ترتیب، «انتخاب» فقط بین «بد» و «بدتر» یا «بدترین»ها نیست، بلکه بین شکست‌خوردگان است. یک دایره‌ی شیطانی که به تکرار به دور خود می‌چرخد.
در این میان، رهبری نظام و اعوان و انصارش، مانند تمام دوره‌های گذشته، این بار نیز تبلیغات گسترده‌ای را برای «مشارکت پرشور و فعال» پیش می‌برند. در انتخابات ریاست جمهوری سال ۹۲ علی خامنه‌ای حتی از مخالفان هم درخواست کرده بود در رأی‌گیری شرکت کنند و اصلا برایش مهم نبود که آنها به چه کسی می‌توانند أی بدهند. امسال نیز چنان بر ایرانیان خارج از کشور تمرکز شده، که به شیوه‌ی اردوغانی، علاوه بر سفارت‌‌خانه‌ها و کنسولگری‌ها، حوزه‌های رأی‌گیری در برخی کشورها برپا شده، حتی در آمریکا که روابط سیاسی رسمی آن با ایران از زمان حمله به سفارت آمریکا و گروگانگیری کارمندان آن، قطع است و دو کشور در خاک یکدیگر سفارت‌خانه ندارند. با این همه، حتی آمریکای ترامپ هم نه تنها در ایالات مختلف ۵۰ صندوق رأی در اختیار معتمدان رژیم ایران قرار داده تا برایش رأی جمع کنند بلکه صندوقی هم برای ایرانیان مقیم کانادا در نظر گرفته، چرا که دولت کانادا به دلیل نداشتن مناسبات سیاسی با ایران، با استقرار صندوق رأی برای انتخابات جمهوری اسلامی در خاک خود مخالفت کرده است.
با این همه، این انتخابات از آنهاست که نه نظام و نه نامزدهایش به چگونه برگزارشدنش اطمینانی ندارند. نه حسن روحانی به گزینش دوباره‌ی خود اطمینان دارد، نه سیدابراهیم رییسی دقیقا می‌داند چه خوابی برای او دیده‌اند، و نه آن نامزدهای احتمالی که ممکن است تا روز رأی‌گیری بمانند دقیقا می‌دانند چه نقشی بازی خواهند کرد.
اما از آن سو، این عدم اطمینان را، هم موافقان و هم مخالفان شرکت در انتخابات نیز دارند، آن هم در شرایطی که محمود احمدی‌نژاد، رییس دو دوره دولت این نظام، به همراه یارانش اعلام کرده از هیچ نامزدی حمایت و در نتیجه در انتخابات شرکت نمی‌کند؛ اگرچه معلوم نیست که وی در روز انتخابات چه خواهد کرد.
چاره‌ای جز صبر نیست تا دید ۲۹ اردیبهشت ۹۶ در ایران و خارج کشور چگونه خواهد گذشت.
