رییس سازمان جاسوسی آمریکا CIA در مصاحبه با شبکه فاکس نیوز، ایران و روسیه و حزبالله را متهم به حضور در ونزوئلا کرده و گفته که این مسئله برای آمریکا نگرانکننده است.
مایک پمپئو رییس سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا با اشاره به بحران داخلی ونزوئلا تاکید کرده در مورد این کشور گزینه نظامی محتمل است.
او تاکید کرده گزارشهایی به دست آمده که نشان میدهد دولت ونزوئلا اقدام به سرکوب مخالفان در تظاهرات خیابانی کرده است. آنها تکتیراندازانی را در بالای ساختمانها مستقر کردهاند تا مردمی را که برای دموکراسی اعتراض میکنند، هدف قرار دهند.
رییس CIA تاکید کرده ونزوئلا میتواند به یک خطر برای آمریکا تبدیل شود چون کوباییها و روسها، ایرانیها و حزبالله در آنجا هستند و این یک خطر کاملا جدی است.
نفوذ حکومت ایران به کشورهای آمریکای لاتین یکی از سیاستهایی بود که از دههی هشتاد خورشیدی گسترش یافت. استراتژی رژیم ایران این بود که برای فرار از انزوای بینالمللی به سراغ دشمنان سنتی آمریکا برود که فهرستی از آنها با رژیمهای چپگرا در آمریکایی لاتین موجود بود.
برزیل، پاراگوئه، بولیوی، ونزوئلا، کوبا، اکوادور و نیکاراگوئه کشورهای مورد علاقهی جمهوری اسلامی بودند.
ارتباط ایران با برزیل در همان دوران گسترش یافت. اگرچه اقتصاد این کشور رو به توسعه بود و برزیل نمیخواست بر خلاف تحریمهای بینالمللی به اقتصاد ایران که سرشار از فساد بود و از طرف آمریکا و اروپا مهر تحریم خورده بود آلوده شود. سطح روابط دو طرف بعد از آنکه یک دیپلمات ایرانی در یک استخر به یک دختر بچه برزیلی تعرض کرد به شدت آسیب دید. در مسئله اعدام سکینه محمدی زن متهم به «زنا» که ایران قصد اعدام وی را داشت برزیل واکنش نشان داد و رسماً اعلام کرد که حاضر است به او پناهندگی بدهد که با مخالفت ایران روبرو شد.
در دوران احمدینژاد هر قدر از تهران برای فیدیل کاسترو در کوبا پیام دوستی و رفاقت فرستاده میشد، او بیشتر سعی میکرد خودش را از رژیم ایران دور کند، حتی کار به آنجا رسید که بعد از یکی از سخنرانیهای احمدینژاد در سازمان ملل که در مورد مدیریت جهانی و رویاپردازیهای وی بود و در آن به انکار هولوکاست نیز پرداخت، کاسترو به شدت از او انتقاد کرد و خواست که دست از یهودیستیزی بردارد.
دانیل اورتگا رییسجمهور نیکاراگوئه، هوگو چاوز رییس جمهور پیشین ونزوئلا و مورالس رییس جمهور بولیوی دوستان نزدیک جمهوری اسلامی شدند و مدام به همراه هیاتهای سیاسی و اقتصادی عریض و طویل از غرب آسیا تا آن گوشهی کره زمین در آمریکای لاتین برو و بیا داشتند.
روابط چاوز، مورالس و احمدینژاد آنقدر خوب بود که حتی قرار مسابقه گل کوچک (فوتسال) میگذاشتند. چاوز به ایران علاقمند شده بود تا آنجا که با میل زورخانه عکس میانداخت. وقتی هم که مُرد احمدینژاد او را شهید راه پاسداری از ارزشهای انقلابی دانست و در مراسم ترحیم او مادرش را به آغوش گرفت که جنجال زیادی به دنبال داشت.
بیستم خرداد سال ۱۳۸۶ دانیل اورتگا، هسرش و دختر و پسرش برای یک سخنرانی به تالار علامه امینی دانشگاه تهران آمدند، او چفیه انداخته بود و دانشجویان بسیجی از شوق فریاد الله اکبر سر میدادند. دخترش وارد سالن شد در حالی که روسری سرکردنش سوژهی عام و خاص شده بود.
اساسیترین مشکل رژیم ایران با کشورهای آمریکایی اختلاف عمیق فرهنگی است، با این حال از میان همه این کشورها، ایران توانست جای پای خود را در ونزوئلا بیش از هر کشور دیگری سفت کند.
با لابی بخش فرهنگی سفارت ایران در ونزوئلا پخش سریال «یوسف پیامبر» به کارگردانی فرجالله سلحشور از تلویزیون دولتی این کشور «Vive» آغاز شد. مبلغین مذهبی حوزهی علمیه قم به روستاهای دور در ونزوئلا میرفتند و مردم را دعوت به اسلام میکردند. رژیم ایران حتی نگران حجاب زنان ونزوئلا هم بود. شرکتهای وابسته و یا مورد حمایت رژیم ایران ۲۰ هزار مسکن برای کمدرآمدها در ونزوئلا احداث کردند.
جمهوری اسلامی برای آنها نیروگاه تولید برق بادی، نیروگاه آلومینیوم و مجتمع گردشگری ساخت و در مجموع چهار میلیارد دلار سرمایهگذاری کرد تا در قلب آمریکای لاتین پایگاه نفوذ داشته باشد.
ماههاست در خیابانهای کاراکاس و بسیاری دیگر از شهرهای ونزوئلا تظاهرات ضد حکومتی برپاست. فقر و قحطی مردم این کشور را جان به لب کرده است و در مقابل، حکومت چپگرای نیکلاس مادورو، جانشین هوگو چاوز، به شدت آنها را سرکوب میکند.