خودسوزی طلبکاران شهرداری و کارگران از سر استیصال

در هفته‌های گذشته چندین مورد خودسوزی اعتراضی در مقابل شهرداری‌های شهرهای مختلف اتفاق افتاده که زنگ خطری برای مسئولان به شمار می‌رود. 

به گزارش خبرگزاری ایلنا در هفته سوم مردادماه دو پیمانکار شهرداری به اختلاف چند روز در مقابل شهرداری‌های قم و تهران به دلیل پرداخت نشدن طلب‌هایشان از سوی شهرداری دست به خودسوزی زدند.

یک خودسوزی در شهرداری منطقه دو قم رخ داد و دیگری در شهرداری منطقه ۱۶ تهران. در اولی که بیست و دوم مرداد ماه رخ داد، یک پیمانکار خودش را در محوطه شهرداری منطقه دو شهرداری قم آتش زد.

خبرگزاری ایلنا می‌نویسد، او را به سرعت به بیمارستان رساندند، اما زنده نماند. مرگ بر اثر سوختگی ۹۰ درصد. هرچه تلاش می‌کنیم از خانواده متوفی اطلاعاتی در ارتباط با این انتحار دردناک به دست بیاوریم، به جایی نمی‌رسیم؛ خانواده متوفی می‌گویند مصاحبه نمی‌کنیم و ناچار ما هم به اطلاعیه رسمی روابط عمومی شهرداری قم بسنده می‌کنیم؛ نمی‌دانیم چقدر طلبکار بوده؛ چند وقت بدهی‌اش را نپرداخته‌اند و در واقع چرا دست به خودسوزی می‌زند.

به نوشته‌ی ایلنا، در دومین خبر، بیست و چهارم مردادماه، پیمانکاری حدودا ۴۰ ساله در مقابل اتاق مسئول امور مالیِ شهرداری منطقه ۱۶ تهران خودش را به آتش می‌کشد؛ می‌گویند این اتفاق پس از آن رخ داد که مسئول امور مالی به وی اعلام کرد برای دریافت مطالباتش باز هم باید صبر کند. او هم انگار دیگر حوصله و توانِ صبوری نداشته است؛ پس خودش را آتش می‌زند؛ در این مورد هم روابط عمومی شهرداری منطقه ۱۶ تهران، پاسخ درست-حسابی نمی‌دهند؛ هرچه لاینقطع به شهرداری منطقه ۱۶ تهران تلفن می‌زنیم، پاسخ همان پاسخِ اولی است: مسئول مربوطه تشریف ندارند.

این گزارش می‌افزاید «در هر دوی این خبرها، شکلی جدید از اعتراضِ تلخ و  خشمگین را می‌بینیم؛ شکلی جدید از اعتراضِ پر از عصبیت که از استیصال حکایت دارد؛ طلبکار خودش را می‌سوزاند تا اعتراضش  را نشان دهد؛ می‌داند که به احتمال زیاد با این سوختن هم به طلبش نمی رسد یا  اگر هم پولی بدهند، دیگر به دردش نمی‌خورد؛ اما حداقلش این است که با این «خودسوختن» دیگر مجبور نیست هی برود و دوباره برگردد؛ مجبور نیست باز هم صبر کند؛ وقتی همه راه‌ها بسته می‌شود یا تصور می‌شود که همه راه‌ها بسته است، پیمانکارانِ مستاصل راهی به دوزخ باز می‌کنند؛ مقابل چشم مردم خودسوزی می‌کنند تا به مسئولان نشان بدهند که خسته‌ایم؛ به مسئولانی که هر بار  خیلی ساده گفته‌اند باز هم صبر کنید؛ به همین سادگی…»

همان‌طور که در گزارش خبرگزاری ایلنا نیز آمده است پیمانکاران زیادی که در سال‌های گذشته برای انجام برخی امور خدماتی یا عمرانی با شهرداری‌های شهرهای مختلف قرارداد بسته‌اند نتوانسته‌اند طلب مالی خود از شهرداری را بر اساس قراردادی که با شهرداری داشته‌اند دریافت کنند. این در حالیست که پیمانکار موظف و متعهد پرداخت همه هزینه‌های پروژه از جمله حقوق کارکنان، اجاره‌بهای ماشین‌آلات، هزینه ابزار و مصالح مورد نیاز و… است. معمولا پیمانکاران برای این هزینه‌ها چک صادر می‌کنند و امیدوارند با دریافت پول از کارفرما که در این مورد شهرداری است، چک‌های خود را پاس کنند. عدم پرداخت به‌موقع مطالبات باعث فشار روانی شدیدی بر پیمانکار شده و او را در معرض انجام شکایت‌های متعدد به دلیل پرداخت نشدن دیون و تعهدات مالی‌اش می‌کند.

در رابطه با مشکلاتی که پیمانکاران شهرداری با آن روبرو هستند سیدرحیم میرعبدالـله، فعال کارگری شهرداری تهران، به خبرگزاری ایلنا گفته است: «همه این اتفاقات تلخ برای این رخ می‌دهد که شهرداری‌ها درآمد پایدار ندارند؛ باید راهکارهایی برای درآمدزایی پایدار مجموعه شهرداری‌ها در نظر گرفته شود.»

به گفته میرعبدالله، شهرداری باید از وابستگی به ساخت و ساز بیاید بیرون و تعهدات خود را در قبال پیمانکاران انجام دهد، تا آنها هم بتوانند تعهداتشان در مقابل کارگران را انجام دهند.

او معتقد است ریشه مشکلات به برنامه‌های پنج ساله شورای شهر برمی‌گردد: «امسال برنامه پنج ساله دوم شورای شهر به آخر می‌رسد و بایستی برنامه پنج ساله سوم تدوین شود. انتظار داریم این برنامه به شیوه‌ای تدوین شود که شهرداری بتواند روی پای خودش بایستد و بدون اتکاء به درآمدِ رو به کاهش تراکم که حاصل رکود سوخت و ساز در سال‌های گذشته است، به صورت پایدار، درآمدزایی کند.»

میرعبدالله می‌گوید: «این وظیفه ترکیب جدیدِ شوراهای شهر است که بتوانند شهرداری‌ها و بدهی‌هایشان را به سامان برسانند.»