یک استاد تعزیه‌خوانى که با همکارى ناصر تقوایى کارگردان معروف براى ثبت تعزیه از سوى یونسکو مدت‌ها تلاش کرده است مى‌گوید بعد از به ثبت رسیدن هنر تعزیه در بخش فرهنگى سازمان ملل متحد، تشکیلات میراث فرهنگى در ایران که متولى این هنر است اصلا به ما کمک نمى‌کند.
علاء الدین قاسمى مى‌گوید، بعد از این همه سال جایگزینى براى تکیه دولت که ناصرالدین شاه پادشاه قاجار بنیانگذار آن بود و چهارصدهزار نفر [بیست‌هزار نفر] گنجایش داشت مکانى براى اجراى این نمایش ساخته نشده است. من سى سال از پنجاه سال فعالیت در عرصه تعزیه را صرف بهبود در کیفیت این هنر کرده‌ام ولى متاسفانه مسؤولان مربوطه براى ساختن مکانى به منظور عرضه این هنر به توریست‌هایى که به ایران مى‌آیند همت نکرده‌اند و این درحالیست که وقتى براى انجام نمایش تعزیه به کشورهاى خارجى مى روم همه امکانات لازم براى اجراى برنامه را در اختیارم مى‌گذارند.
نمایش تعزیه به فضاى وسیعى نیاز دارد چون اسب و شتر در این‌گونه نمایش نقش مهمى دارند. این هنر باید به نسل‌هاى آینده منتقل شود و این کار به همکارى سازمان‌هاى مسوول از جمله میراث فرهنگى نیازمند است.
وی ادامه می‌دهد، من در امریکا، فرانسه و آلمان با زنده‌یاد عباس کیارستمى تعزیه‌هاى جالبى اجرا کردیم که خیلى مورد توجه قرار گرفت. مسؤولان ناحیه منهتن نیویورک همکارى بسیار خوبى با من داشتند. آنها از هیچ‌گونه کمکى براى اجراى یک اثر جالب که براى امریکایی‌‌ها تازگى داشت دریغ نکردند همینطور در فرانسه و آلمان.
سال گذشته روى «پروژه‌اى» که بنا بود در صدا و سیماى جمهورى اسلامى نمایش داده شود کار کردم. قرار بود این برنامه از تلویزیون نشان داده شود اما مدیران صدا و سیما گفتند بودجه نداریم. پس این پول‌هایى که در اختیار این تشکیلات است کجا خرج مى‌شود؟ امکانات نمایش تعزیه در شهرستان‌ها بهتر از تهران است. در تهران مجبور هستیم تعزیه را در سالن اجرا کنیم اما سالن مکان خوبى براى اجراى این هنر نیست.
