مدیرعامل انجمن حمایت از حقوق معلولان می‌گوید حدود ۱۲۰ هزار ناشنوا و حدود ۴۲۰ هزار ناشنوا و کم شنوا در ایران وجود دارد که به بطن جامعه راه داده نمی‌شوند. او می‌گوید ناشنوایان از ابتدایی‌ترین امکانات شهری محروم هستند و دولت ریالی برای رابط ناشنوا پرداخت نمی‌کند.
علی همت محمودنژاد مدیرعامل انجمن حمایت از حقوق معلولان می‌گوید که ناشنوایی یکی از سخت‌ترین معلولیت‌ها در ایران است، چنانکه مستمری که سازمان‌های حمایتی به معلولان می‌پردازد مشمول ناشنوایان نمی‌شود.
وی با اشاره به نحوه ارتباط ناشنوایان با دیگر اشخاص جامعه می‌گوید: «در ناشنوایی لمس کردن انسان‌ها بخشی از حروف الفبایشان است در حالی که در انسان‌های عادی این امر چندان مورد تایید نیست؛ به همین دلیل است که ناشنوایی را یکی از سخت‌ترین نوع معلولیت‌ها می‌دانیم که در کشور ما از هیچ‌گونه خدمات رفاهی برخوردار نیست.»
به گفته این مقام مسئول انجمن حمایت از حقوق معلولان، متاسفانه در بسیاری از کمیسیون‌های توزیع سمعک یا کمیته‌های توانبخشی آن به ویژگی‌هایی چون دانشجو بودن و یا صاحب شغل بودن فرد ناشنوا توجه جدی می‌شود تا جایی که افراد سالمند به ندرت می‌توانند از کمیته توانبخشی سمعک دریافت کنند.
مدیرعامل انجمن حمایت از حقوق معلولان با اشاره به تفاوت طرح‌واره‌های زبانی ناشنوایان با دیگر افراد جامعه می‌گوید: «طرح‌واره‌های زبانی ناشنوایان آنقدر با ما تفاوت دارد که هیچ ناشنوایی نمی‌تواند یک زندگی دائم با افراد سالم داشته باشد به همین دلیل آنها بیشتر تمایل به ازدواج با افراد ناشنوا دارند زیرا نمی‌توانند به خوبی با افراد سالم ارتباط برقرار کنند همین امر باعث شده تا شاهد ازدواج ناشنوایان زیادی با یکدیگر باشیم در حالی که ازدواج این افراد با یکدیگر احتمال تولد نوزاد ناشنوا را افزایش داده و این چرخه را ادامه می‌دهد.»
وی ادامه داد: «ناشنوایان به دلیل معلولیت خود متاسفانه از طریق کارفرماها خیلی سخت جذب بازار کار می‌شوند به‌طوری که معمولا افراد ناشنوا در کارگاه‌هایی که به صورت ویژه برای آنها طراحی شده جذب شدند اما با توجه به تعداد محدود این مراکز فقط تعداد اندکی از آنان می‌توانند در این مراکز جذب شده و صاحب شغل شوند.»
محمودنژاد در ادامه به ضرورت حضور کودکان کم شنوا و ناشنوا در مهدهای کودک نیز اشاره کرد و گفت: «متاسفانه در برخی از موارد پذیرش کودکان ناشنوا و کم‌شنوا در مهدهای کودک با سختی‌هایی همراه است در حالی که باید حضور این کودکان در مراکز مهدهای کودک به صورت جدی پذیرفته و آموزش‌های لازم به مربیان آنها نیز جهت حضور این کودکان داده شود.»
وی از قاچاق و سوءاستفاده از کاشت حلزون گوش گلایه کرد و گفت که کاشت حلزون امکان شنیدن صداهای اطراف را به فرد ناشنوا می‌دهد اما این مسئله تنها زمانی نتیجه می‌دهد که پیش از آن کودک قبل از زبان‌آموزی از سمعک برخوردار بوده و بتواند زبان ما را یاد بگیرد در حالی که اگر این امر اتفاق نیفتد حتی در صورت کاشت حلزون، شنیدن صداها برای فرد بی‌مفهوم خواهد بود.
محمودنژاد با اشاره به مشکلات دانشجویان ناشنوا گفت: «یکی از بزرگترین مشکلات ناشنوایان در کشور عدم وجود رابطه ناشنواست. برای مثال یک دانشجوی ناشنوا در میان سایر دانشجویان این کلاس وقتی فقط لب‌زدن‌های استاد خود را می‌تواند ببیند چگونه موفق خواهد شد؟»
وی افزود: «دسترسی ناشنوایان کشور تا حدی کم و محدود است که متاسفانه بر اساس مطالعاتی که داشته‌ام که حتی به تعداد انگشتان یک دست در ایران فرد ناشنوایی که موفق به اخذ مدرک دکتری و یا حتی فوق لیسانس شده باشد، نداریم.»
مدیرعامل انجمن حمایت از حقوق معلولان ادامه داد: «در حال حاضر هر رابط ناشنوا حداقل ساعتی ۵۰ هزار تومان دستمزد دارد اما دولت حتی ریالی را به عنوان حق رابط ناشنوا به دانشجویان ناشنوا پرداخت نمی‌کند اما می‌بینیم که به معلولینی همچون ضایعه نخاعی‌ها حق پرستاری می‌دهند و همین جاست که مدعی می‌شویم ناشنوایی سخت‌ترین نوع معلولیت است و ظلم به ناشنوایان تا حدی فاحش است که حتی از حقوق سایر معلولان هم برخوردار نیستند.»
وی در ادامه با بیان آنکه افراد ناشنوا به بطن جامعه راه داده نمی‌شوند، گفت: «کمبود تابلوهای راهنمایی در سطح شهر، مراکز خرید، واگن‌های مترو (تنها صدای گویا پخش می‌شود که ناشنوایان قادر به شنیدن آن نیستند) اتوبوس و… برای افراد ناشنوا به شدت آزاردهنده است اما متاسفانه به این موضوع هیچ توجهی نمی‌شود.»
