نامه چهار تن از استادان دانشگاه به حسن روحانی درباره روز کوروش

چهار تن از استادان ادبیات، تاریخ و فرهنگ ایران در نامه‌ای به حسن روحانی خواهان توجه‌ او به برپایی بزرگداشتی برای کوروش بزرگ شدند.

استادان میرجلال‌الدّین کزّازی، علی‌اصغر دادبه، ناصر تکمیل‌همایون و حکمت‌الله ملاصالحی با نگارش نامه‌ای خطاب به  حسن روحانی رییس جمهوری اسلامی ایران از او خواسته‌اند از سازمان‌ها و نهادهای مسوول درخواست کند تا به مردمی که به گردهماییِ خودجوش هفتم آبان می‌روند برای پاک کردنِ پیرایه‌های نادرستی که به این روز بسته‌اند یاری رسانند.

در این نامه آمده است: «نزدیک به یک دهه است که هفتم آبان‌ماه از سوی دوستداران ایران در سراسر جهان به یاد روز صدور منشور حقوق بشر کورش بزرگ پس از آزادسازی بابل، که نقطه‌ی عطفی در تاریخ جهان به شمار می‌رود، به‌گونه‌ای خودجوش «روز کوروش» نامیده شده و در آن، گروهی از ایرانیان که سال به سال بر شمارشان افزوده می‌شود بر آرامگاه آن شخصیت ارجمند گرد آمده و جلوه‌هایی زیبا از وحدت و همبستگی ایرانیان و قوم‌های ایرانی را به نمایش می‌گذارند. این روز، در واقع، روز بزرگداشتِ تاریخ و فرهنگ ایران‌زمین و یکتاپرستی، آزادمنشی، صلح‌دوستی، خردورزی، مردم‌داری، کشورداری و انسان‌دوستی ایرانیان، و میراث مشترکِ ایرانی‌تباران، با هر دین و زبان و از هر قوم، است.»

در ادامه نامه آمده است: «همان‌گونه که می‌دانید، در کنار یادکردِ مفصل و آشکار کورش بزرگ در کتاب‌ دینی عهد عتیق به نیکی، در آثار بسیاری از بزرگان و مفاخر اسلامی روح متعالی و عدالت‌خواه کورش ستایش شده و بسیاری از صاحب‌نظران حوزه و دانشگاه در تفاسیر آیات ۸۲ تا ۹۵ سوره‌ی کهف قرآن مجید، که بر انطباق روایات مربوط به کورش کبیر و ذوالقرنین تأکید می‌کند، به جایگاه کوروش یا ذوالقرنین از منظر قرآن اشاره نموده‌اند و از این رو، توجه به این نماد ملی با فرهنگ اسلامیِ ملت ایران‌ستیزی ندارد».

نویسندگان نامه همچنین با اشاره به اتفاقات سال‌های اخیر در روز هفتم آبان خطاب به حسن روحانی نوشته‌اند: «در سال‌های اخیر، از سویی برای مخدوش کردن چهره‌ی کوروش بزرگ نزد مردم تلاش‌های بسیاری به دستِ گروه‌‌های جدایی‌خواه و تندرو، چه درون و چه بیرون از مرزهای سیاسی ایران‌ــ در کنار دشمنانِ تاریخی فرهنگ ایرانی و آنانی که با انداختنِ اختلاف میان ایرانیان، می‌کوشند این ملت تاریخی را ضعیف و آماده‌ی تجزیه‌های سیاسی و فرهنگیِ بیشتر کنندــ صورت گرفته است و از سوی دیگر، نیز گروه‌هایی از مخالفان سیاسیِ نظام حاکم می‌کوشند این چهره‌ی ملی و انسانی را به سود جریان و سلیقه‌ی سیاسیِ خویش مصادره کنند که هر چند با هوشیاری اکثریتِ مردمِ دوستدار تاریخ و فرهنگ، این گروه‌ها تا کنون به اهداف خود نرسیده‌اند اما سببِ تردید برخی نیروهای امنیتی نسبت به نیّت بی‌غل‌ و غش و میهن‌دوستانه‌ی جوانانی که بر آرامگاه کوروش گرد هم می‌آیند شده‌اند. به نظر می‌رسد چنین تردیدی در راستای خواستِ گروه‌های یادشده و به سودِ آنان باشد، تا با بزرگ‌نماییِ محدودیت‌های ایجادشده، برداشت‌های سیاسیِ خود را از این حرکت ملّی تبلیغ کنند. هم‌چنان که این محدودیت‌ها در مواردی سببِ برخی پیامدها و شعارهای تند و تیز و به‌ویژه ستیزنده از سوی گروه اندکی از جوانان با تیره‌ی عرب‌ــ از تیره‌های حوزه‌ی تمدنی ایران که نامش در کنار دیگر قوم‌های ایرانی در پگاهِ شکل‌گیریِ کشورمان «ایران»، در شناسنامه‌ی تاریخی‌مان «سنگ‌نگاره‌ی بیستون»، و در نامه‌ی فرهنگ و منش‌مان، «شاهنامه»، آورده شده‌ــ گردیده است، که هر چند به نظر می‌رسد در واکنش به برخی سیاست‌های ایران‌ستیزانه‌ی دولت‌هایی در منطقه باشد اما با روح اندیشه و آرمان‌های آن بزرگمرد تاریخی در ستیز است و بیانِ آنها شایسته‌ی ایرانیان نیست».

این استادان در نامه‌ی خود بر توجه جمهوری اسلامی به این روز تأکید کرده و نوشته‌اند: «به گمانِ ما، هر گونه اقدامی برای کمرنگ‌ کردنِ این مناسبت، در عمل، ریختن آب به آسیاب دشمنان ایران، گروه‌‌های تجزیه‌طلب و جریان‌های مخالفِ نظام خواهد بود و شایسته نیست سوء‌استفاده‌ی عده‌ای معدود از این مناسبت، و ناآگاهی و برخی شعارهای غیرفرهنگی از سوی دیگر، دست‌آویزی برای عدم همراهی سازمان‌های فرهنگی و کم‌رنگ کردنِ این روز شود، که پیامدهای چنین راهبردی بسی ویران‌گرانه‌تر از مفروضاتِ مورد نظرِ این نهادها و سازمان‌ها خواهد بود».