سندیکای کارگران اتوبوسرانی تهران و حومه، سندیکای کارگران کشت و صنعت نیشکر هفت تپه و گروه اتحاد بازنشستگان درباره حداقل دستمزد در سال ۱۳۷۹ و افزایش عمومی مزدها بیانیه‌ای صادر کردند.
در این بیانیه به بازداشت و صدور حکم برای کارگران و همچنین انواع تبعیض‌های جنسیتی، مذهبی، ملی و قومی در محیط کار اشاره شده و از حقوق کارگران به عنوان یکی از بنیادی‌ترین مسائل کارگران نام برده شده است.
همچنین اعضای این سه تشکل کارگری با اشاره به اینکه حقوق کارگران ایرانی یکی از پایین‌ترین دستمزد کارگران در جهان است تاکید کردند حداقل دستمزد برای سال آینده نباید کمتر از ۵ میلیون تومان باشد.
متن کامل این بیانیه به شرح زیر است:
روند تصمیم‌گیری درباره تعیین حداقل دستمزد ۱۳۷۹ و افزایش عمومی مزدها در شرایطی آغاز می‌شود که به گفته‌ی برخی از دست‌اندرکاران دولتی کارد به استخوان مردم، بویژه کارگران و حقوق‌بگیران رسیده است. امسال نیز، مانند سال‌های گذشته، در مذاکرات مربوط به مزد و تصمیم‌گیری در مورد یکی از بنیادی‌ترین مسئله‌ی زندگی کارگران و حقوق‌بگیران نمایندگان واقعی آنها حضور ندارند، و به روال سال‌های گذشته، مقامات دولتی و نمایندگان کارفرمایان در نهادهای تعیین مزد یک جانبه به نفع دولت و کارفرمایان تصمیم می‌گیرند.
در سال ۱۳۹۶ باز هم قدرت خرید کارگران به شدت سقوط کرده، ایمنی کار و اطمینان به آینده، بیش از پیش به وخامت گرائیده و یکه‌تازی و خودکامگی کارفرمایانِ بنگاه‌های خصوصی و دولتی، که از حمایت دستگاه‌های قضایی و انتظامی و امنیتی برخوردارند، ابعاد گسترده‌تر و خشن‌تری به خود گرفته است. هر اعتراض کارگری به شرایط نامناسب در محیط کار با برخورد امنیتی و پلیسی مواجه می‌شود. جمعیت بیکاران به ۶ میلیون نفر می‌رسد که اکثریت مطلق آنها حقوق بیکاری دریافت نمی‌کنند. با وجود وعده‌های داده شده در مورد ایجاد اشتغال، هر روز بر شمار انبوه بیکاران افزوده می‌شود. حقوق صدها هزار کارگر در بنگاه‌های صنعتی و اداری خصوصی و دولتی ماه‌ها به تعویق می‌افتد و کارفرماها با استفاده از ظرفیت‌های نهفته در قانون و حمایت دستگاه قضایی از پرداخت مزد نیروهای کار سرباز زده و کارگران معترض را اخراج و به شلاق و زندان محکوم می‌کنند. انواع تبعیض‌های جنسیتی، مذهبی، ملی و قومی در محیط کار بیداد می‌کند. استفاده‌ی غیر انسانی از کار کودکان و بازنشستگان با مزدهایی بسیار کمتر از حداقل مصوب و همچنین با اعمال دستمزدهای نابرابر به زنان کارگر نسبت به مردان و اعمال ستم مضاعف بر بخش بزرگی از طبقه کارگر، بر شدت سرکوب دستمزدها می‌افزاید.
در بحث حداقل دستمزد کارگران و سطح عمومی مزدها در ایران، با واقعیت‌های انکار ناپذیری روبرو هستیم که بر زندگی تمامی حقوق بگیران حاکم است و به روشنی تمام خود را نشان می‌دهد؛ برخی از آنها چنین هستند:
۱- طبق سند بررسی هزینۀ خانوار بانک مرکزی برای سال ۱۳۹۵، متوسط هزینه‌ی یک خانوار شهری با میانگین ۳۳٫۳ (سه و سی و سه صدم) نفر معادل ۳ میلیون و ۲۷۵ هزار تومان در ماه اعلام گردید. این مبلغ برای خانوار شهری ۴ نفره به بیش از ۳ میلیون و ۹۰۰ هزار تومان در ماه می‌رسد. به منظور برآورد مزد و حقوق لازم برای تأمین زندگی یک خانوار شهری ۴ نفره در سال ۱۳۹۷، باید تورم سال‌های ۱۳۹۶ و ۱۳۹۷ را هم در محاسبه بگنجانیم. در این صورت حداقل دستمزد لازم برای تأمین زندگی یک خانوار ۴ نفره در سال ۱۳۹۷ به ۵ میلیون تومان در ماه بالغ می‌گردد. اقتصاد ایران به رغم تمام نابسامانی‌ها و کاستی‌هایش توان پرداخت چنین مزدی را دارد و توجیهات مقامات دولتی در رابطه با عدم توان پرداخت این مبلغ فریبکاری‌ای بیش نیست.
۲- بانک مرکزی و مرکز آمار هر سال تورم را کمتر از تورم واقعی اعلام می‌کنند. حتی اگر از سال ۱۳۵۸ تاکنون مزدها به تناسب تورمی که بانک مرکزی اعلام می‌کند افزایش یافته بودند باز هم دستمزد حداقلی که به این ترتیب برای سال ۱۳۹۷ ممکن است تعیین گردد از خط فقر مطلق در این سال که ۲ میلیون و ۷۰۰ هزار تومان می‌باشد؛ پایین‌تر خواهد بود.
۳- حداقل دستمزد، و به طور کلی سطح مزدها در ایران، یکی از پایین‌ترین‌ها در جهان است و این در حالی است که قیمت بسیاری از اقلام کالاهای مصرفی و خدمات – حتی دولتی- با قیمت‌های جهانی برابری می‌کند.
با توجه به همه آنچه گفته شد از نظر امضاکنندگان این بیانیه، حداقل دستمزد سال ۱۳۹۷ نمی‌تواند از ۵ میلیون تومان در ماه کمتر باشد.
ما از همۀ کارگران، معلمان، پرستاران و دیگر کارکنان بیمارستان‌ها و درمانگاه‌ها، از تمام کارمندان زحمتکش مؤسسات خصوصی و دولتی، از تمام بازنشستگان در سراسر کشور دعوت می‌کنیم خواست حداقل دستمزد ۵ میلیون تومان را با همۀ کارگران و مزدبگیران به پیش ببرند و بحق بودن، ضرورت و امکان آن را توضیح دهند.
سندیکای کارگران اتوبوسرانی تهران و حومه
سندیکای کارگران کشت و صنعت نیشکر هفت تپه
گروه اتحاد بازنشستگان
۱۵ بهمن ۱۳۹۶
انقدر بیانیه صادر کنید تا خسته بشوید، به قول قدیمی‌ها این چیزا برای فاطى تنبان نمیشه، با این روال پیش بروید هر روز بیشتر از روز قبل توسرى مى‌خورید، کارگران ایران باید همه متحد بشوند و با مردم همصدا. زمانى قبل از طاعون ۵٧ همه‌شان در ناز و نعمت بودند انقلاب کردند! حالا گشنه و بدبختند همیجور منفعل و ساکت باقى ماندند. بابا، یک فراخوان برای تظاهرات و اعتصاب سراسرى بدهید! خاک بر سرى تا کى؟