وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی از بیکاری ۹ میلیون متولد دهه شصت در کشور خبر داد که دولت باید برای آنها کار فراهم کند.
علی ربیعی، وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی در شورای اشتغال استان خراسانجنوبی گفت: «۹ میلیون دهه شصتی داریم که باید در دهه هشتاد سر کار میرفتند که نتوانستند لذا باید برای آنها کار ایجاد کنیم.»
ربیعی همچنین گفته است وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی در زمینه اشتغال فراگیر ۲۰هزار میلیارد تومان در اختیار دارد که معیار اختصاص بودجه اشتغالزایی به هر استان بر میزان توسعه اشتغال در استانها است.
در حالی ربیعی از بیکاری تنها ۹ میلیون دهه شصتی سخن گفته که دولت همواره تلاش کرده است آمار بیکاری واقعی را پنهان و تعداد بیکاران را بین ۳ تا ۵ میلیون نفر عنوان کند.
مرکز آمار ایران دست کم در چهار سال اخیر گزارشهای بیکاری را منظم منتشر میکند که آخرین آمار این مرکز تعداد بیکاران مطلق در کشور را سه میلیون و ۲۰۰هزار نفر عنوان کرده است. این عدد از جمع بیکاران در دو گروه سنی جوان و بالای ۳۰ سال به دست آمده است.
این در حالیست که اکثر کارشناسان رقم واقعی بیکاران را دست کم ۲ برابر این رقم میدانند و میگویند محاسبات مرکز آمار اشکال دارد زیرا تعاریف بیکار و شاغل از نگاه مرکز آمار با برداشت جامعه نسبت به بیکار و شاغل کاملا متفاوت است. مثلا مرکز آمار هر فرد که در هفته دو ساعت کار کند را شاغل حساب میکند که بر اساس آن، دستفروشان مترو هم شاغل محسوب میشوند اما مطمئنا در جامعه به چنین افرادی شاغل نمیگویند و دستفروشی در مترو را کسی شغل نمیداند.
در همین رابطه مطالعات مرکز پژوهشهای مجلس هم نشان میدهد شمار واقعی بیکاران ۲ برابر تعداد اعلامی دولت است. مرکز پژوهشهای مجلس برای ارزیابی دقیق تعداد بیکاران در کشور، از شاخص بیکاری پنهان استفاده کرده است. بنا به تعریف بیکاری پنهان شامل تعداد افرادی است که بیکار هستند، اما در تعریف رسمی بیکاری پوشش داده نمیشوند، زیرا یا جستجوی خود برای یافتن شغل را متوقف کردهاند یا به میزانی کمتر از آنچه تمایل دارند، کار میکنند.
با این وجود وزیر کار از بیکاری ۹ میلیون جوان متولد دهه شصت خبر داده که با اضافه کردن جوانان متولد دهه هفتاد که اکنون در دهه سوم زندگی خود هستند و همچنین افراد متولد پنجاه که علیرغم سنین بالای ۳۷ سال بسیاری از آنها بیکار هستند، آمار بیکاری در ایران به رقمی قابل توجه خواهد رسید.