فرزین نصیرایی – حسن روحانی رئیس جمهور اسلامی ایران، شنبه اول اردیبهشت با حضور در جلسه هم‌اندیشی مدیران دولتی با لحنی که در آن سرزنش و عتاب دیده می‌شد خطاب به آنان گفت که اگر مدیری نتواند از حق قانونی خود استفاده کند و نتواند قانون را اجرا کند آن پست بر او «حرام» است.
این گفتار حسن روحانی نسبت به گذشته متفاوت بود. او بر خلاف همیشه که دیگر ارکان حکومتی را به باد انتقاد می‌گرفت، این‌بار فلش انتقادات را به سمت خود و کابینه‌اش هدف گرفت.
روحانی با ادای جملاتی نظیر «از اخم که می‌ترسید که وظایف خود را انجام نمی‌دهید» و «روزه سکوت گرفته‌اید» تمام تلاشش را کرد که از مدیران زیردست خود انتقاد کرده و از آنها بخواهد که وظیفه قانونی خود را به درستی انجام دهند.
اینکه رئیس جمهور این چنین مدیران زیردست خود را به انتقاد می‌گیرد که وظیفه قانونی خود را به درستی انجام دهید و روزه سکوت نگیرید و حقایق را بگویید از فشارهای پیدا و پنهان از سوی دستگاه‌ها و ارگان‌ها و نهادهای مختلف که عمدتا غیرانتخابی هستند بر آنها حکایت می‌کند اما نکته مهم در اینجا این است که وقتی رئیس جمهوری که خود در معرفی کابینه دولت خود که حق قانونی وی است، که از جمهور مردم دریافت کرده، ناتوان است و در بسیاری از وزارتخانه‌ها به گفته خودش به گزینه‌های دوازدهم و سیزدهم اکتفا کرده و گزینه‌ها ی مطلوب خود را به علت فشار و اخم بعضی افراد قربانی کسانی کرده که اکنون ازسوء مدیریت‌شان لب به شکایت باز کرده آیا خود ناتوان از اجرای قانون نبوده است؟
آیا این بدعت عقب‌نشینی از اجرای حق قانونی مدیر از خود وی آغاز نشده که با گماردن افرادی که گاه همراه با برنامه‌های او نبوده‌اند خود چوب لای چرخ مدیریت کشور کرده است.
نکته قابل تامل آنجاست که حتی رئیس جمهور در سخنان خود نیز بار دیگراین سنت نامیمون روزه سکوت را تداوم داده و در حین اشاره به برخی مسائل در جمع همان مدیران که از محافظه‌کاریشان ظاهرا به ستوه آمده می‌گوید: «نمی‌توانم همه مسائل را بگویم و باید تقیه کنم »و با گفتن کلماتی همچون «بعضی نهادهای نظارتی» هیچ‌گونه مصداق مشخص و معینی ارائه نمی‌کند. به واقع وقتی مدیران مشاهده می‌کنند که بالاترین مقام ریاست در کشور، خود به توصیه‌ی خودش عمل نمی‌کند و خودسانسوری می‌کند و حداکثر با ایما و اشاره و کنایه لب به سخن می‌گشاید و از بدیهی‌ترین حقوق خود به راحتی عقب نشسته، آنها هم خوشه‌نشین محضر ایشان می‌شوند و به طریق اولی به نیت حفظ موقعیت و سمت خویش روزه سکوت می‌گیرند. به قول مولوی:
هر هنر استاد بدان معروف شد
جان شاگردان از آن موصوف شد
سلام پسرم.
رییس جمهور همیشه در حال انتقاد هستند.
دوست ارجمندم. ضمن سپاس از متن موقرانه ای که نوشتید، بارها برای خودم بازگو کردم که مقام ریاست جمهوری در ایران یک مقام تشریفاتی و به دور از اختیار یا فاقد اثرگذاری بر حوادث سیاسی است. سرنوشت رییس جمهورهای قبلی نیز هر کدام داستانی است جداگانه.