۱۸ نفر از زنان بنام ایرانی در نامه‌ای به فیفا خواستار پایان دادن به ممنوعیت تبعیض‌آمیز علیه زنان برای ورود به ورزشگاه‌ها از سوی جمهوری اسلامی ایران شدند.
آنگونه که وبسایت کمپین حقوق بشر ایران منتشر کرده است، ۱۸ شخصیت زن ایرانی همچون شیرین نشاط، گوگوش، شهرنوش پارسی‌پور، شهره آغداشلو، هما سرشار، مهرانگیز کار، شیرین عبادی، نازنین بنیادی و نینا انصاری نامه‌ای به فدراسیون بین‌المللی فوتبال نوشته و در این نامه خواستار پایان ممنوعیت زنان برای ورود به ورزشگاه‌های ایران شده‌اند.
در ابتدای این نامه امضاکنندگان به موضوع نادیده گرفتن ماده چهارم اساسنامه فیفا توسط این فدراسیون اشاره کرده و نوشته‌اند: «ما زنان ایرانی و امضاکنندگان این نامه خاطرنشان می‌کنیم که فدراسیون بین المللی فوتبال فیفا برای مدت زمانی طولانی چشمان خود را بر ممنوعیت حضور زنان در استادیوم‌های ورزشی در ایران بسته است. این ممنوعیت بیانگر نقض یکی از اصول بنیادین فیفا است. ماده چهارم اساسنامه فیفا می‌‌گوید که تبعیض از هر نوعی به شدت ممنوع است و به وسیله خروج و تعلیق قابل مجازات است.»
نویسندگان این نامه سیاست‌های فیفا و اظهارنظر‌ها و بیانیه‌های پیشین آن را با توجه به اینکه جمهوری اسلامی ایران با هیچ تبعاتی مواجه نشد و از پایان دادن به ممنوعیت زنان در ورود به ورزشگاه‌ها خودداری کرده است، توخالی خواندند.
در این نامه به صدور مجوز ورود زنان به استادیوم آزادی پس از ۳۷ سال در بازی ایران- اسپانیا در جام جهانی روسیه اشاره شده و آمده «اما هیچ نشانه‌ای وجود ندارد که نشان دهد این ممنوعیت به صورت دائمی برداشته شده است، به خصوص برای تماشای بازی‌ها به صورت زنده. تصاویر منتشر شده از زنان و مردانی که شانه به شانه در فضایی امن و شادی‌آفرین به تماشای بازی در روی پرده بزرگ داخل استادیوم نشستند، واضح‌ترین شاهد برای اثبات نادرستی دلایلی است که برای ممنوعیت ارائه می‌شود.»
نویسندگان این نامه درباره خواسته خود از فیفا نوشته‌اند: «ما از فیفا می‌خواهیم که بر اصول خود بایستد و ایران را در خصوص نقض یکی از اصول بنیادین خود پاسخگو نگهدارد و از جمهوری اسلامی بخواهد که به صورت کامل به ممنوعیت حضور زنان در استادیوم پایان دهد.»
در بخش دیگری از این نامه آورده شده است: «برای کسانی که فکر میکنند این موضوع مهمی برای زنان ایرانی نیست، باید به آنها زنانی را یادآور شد که برای ورود به ورزشگاه‌ها در ایران با لباس و آرایش صورت مردانه تلاش کرده‌اند. هر سال چندین زن به دلیل آنکه به صورت مبدل برای ورود به ورزشگاه‌ها اقدام کرده‌اند، توسط نیروهای امنیتی دستگیر و یا از استادیوم‌ها به بیرون رانده شده‌اند. آنها همچنین باید سفر صدها تن از زنان ایرانی را که برای تماشای بازیهای جام جهانی به روسیه سفر کرده‌اند، مشاهده کنند. فوتبال یک علاقه ملی در ایران است. تصاویر زنان و مردان ایرانی که در روسیه و در کنارهم، در کنار هزاران تن دیگر از زنان و مردان ایرانی که از کشورهای دیگر جهان به این کشور سفر کرده‌اند و بازیهای را تماشا میکنند و به تشویق تیم ملی خود می‌پردازند، در شبکه‌های اجتماعی در ایران به صورتی گسترده منتشر شده است.»
۱۸ تن از زنان شناخته‌شده‌ی ایرانی، درباره قطع ارتباط بین مردم و حکومت نوشته‌اند: «قطع ارتباط بین مردم و حکومت ایران درباره این موضوع خیره‌کننده است: ایران فرهنگ جشن و شادمانی است؛ حتی با آنکه مردم با مشکلات سیاسی و اقتصادی جدی روبرو هستند، آنها با تماشای تیم خود شادمان هستند. همزمان با آنکه ایرانیان در شبکه‌های اجتماعی با نوشته‌های خود چنین تصاویری را تحسین میکنند، و از هیجان بازی‌ها و انتشار احساساتشان از این شادی و تشویق‌ها لذت می‌برند («آرزومی‌کردم من هم آنجا بودم، جای من هم خوش بگذرد») دولت آنان را همچنان از احترام و تحقق اراده شهروندانش و یا مطالبات جامعه بین‌المللی محروم می‌کند.»
در بخش دیگری از این نامه آمده است: «مقامات ایران برای توجیه سیاست تبعیض‌آمیز خود، ادعا میکنند که به دلیل وجود فرهنگ ناشایسته دراستادیوم‌های ورزشی، این مکان‌ها جای مناسبی برای زنان نیست. اما چنین موضوع، مسئله‌ای برای زنان در هیچ نقطه‌ای از جهان نبوده است. در حقیقت، ایران تنها کشوری در جهان است که زنان را از تماشای مسابقات فوتبال منع می‌کند. در بسیاری از کشورهای دیگر جهان که اکثریت جمعیت آنها مسلمان هستند و در آنها مذهب یکی از پایه‌های اصلی و تعیین کننده زندگی است، نه ورود زنان به ورزشگاه‌ها ممنوع است و نه از شریعت‌اسلام برای توجیه این سیاست تبعیض‌آمیز استفاده می‌شود.»
در ادامه این نامه آمده است: «حق زنان برای حضور در مناسبت‌های ورزشی در استادیوم‌ها تنها حقی نیست که از زنان تضییع می‌شود و زنان در ایران آن را تجربه میکنند. اما ذهنیتی که زنان را از حضور در ورزشگاه‌ها منع می‌کند، همان ذهنیتی است که زنان را از سفر کردن به تنهایی منع می‌کند و همان ذهنیتی است که از برخورداری حقوق برابر آنها در دادگاه ممانعت به عمل می‌آورد. با به چالش کشیدن این رفتار تبعیض‌آمیز، چنین ذهنیتی در همه ابعاد و کارکرد‌های آن به چالش کشیده می‌شود. وقتی قانون‌گذاران حق زنان را در تماشا و تشویق تیم ملی‌شان می‌گیرند، در واقع حق خانواده‌ها را برای شادی جمعی از آنها زایل میکنند. یک پدر و پسر می‌توانند بازی‌ها را تماشا کنند و جشن بگیرند، اما یک مادر و دختر نمی‌توانند. شکسته شدن وحدت خانوادگی یکی از قدیمی ترین اشکال کنترل استبدادی است. چنین بی‌عدالتی عمیقی پایدار نمی‌ماند.»
نویسندگان نامه به فدراسیون بین‌المللی فوتبال ضمن حمایت از تیم ملی فوتبال ایران نوشتند: «به عنوان زنان ایرانی، ما از تیم ملی حمایت می‌کنیم، اما فراموش نمی‌کنیم چه کسانی نمی‌توانند در بازیهای آنان شرکت کنند و یا برای تماشای بازیهای آنها در ایران دستگیر و آزار و اذیت شده‌اند. ما به تیم‌مان درود می‌فرستیم، و درود می‌فرستیم به همه زنان و مردان شجاعی که برای برابری، علیرغم خطرات شخصی که متحمل می‌شوند، کنار هم ایستاده‌اند.»
در پایان این نامه آمده: «ما از فیفا می‌خواهیم که یکپارچگی و رفتار درستی نشان دهد و بر اصول اساسی خود ایستادگی کند. از فیفا می‌خواهیم درخواست کند که ایران به طور دائم ممنوعیت حضور زنان در استادیوم‌های ورزشی را لغو کند.»
امضاکنندگان این نامه به ترتیب الفبا عبارتند از:
شهره آغداشلو بازیگر کاندیدای جایزه اسکار ( بازی درفیلم‌هایی همچون خانه‌ای از شن و مه)
بنفشه اخلاقی وکیل حقوق بشر و عضو هیات‌مدیره کمیپن حقوق‌بشر در ایران
دکتر نینا انصاری نویسنده و تاریخ‌شناس و عضو هیات‌مدیرت کمپین حقوق بشر در ایران
نازنین بنیادی بازیگر و فعال حقوق بشر و عضو هیات مدیره کمیپن حقوق بشر در ایران
شهرنوش پارسی پور نویسنده (کتاب‌هایی مانند طوبی و معنای شب و زنان بدون مردان)
نیسم پدراد بازیگر و نویسنده (برنامه‌ها و سریال‌هایی همچون «SNL،New Girl)
دکتر نیره توحیدی استاد رشته مطالعات زنان در دانشگاه ایالتی کالیفرنیا
شاپی خرسندی نویسنده و کمدین
نگار زادگان بازیگر (سریال‌هایی همچون ۲۴)
هما سرشار نویسنده و روزنامه‌نگار
مهرانگیز کار وکیل و فعال حقوق بشر و نویسنده
گوگوش خواننده اسطوره‌ای ایران
گلی عامری دیپلمات و فعال بخش‌خصوصی
شیرین عبادی وکیل و فعال حقوق بشر و برنده جایزه صلح نوبل در سال ۲۰۰۳
شارون ناظریان استاددانشگاه و فعال نیکوکاری
شیرین نشاط هنرمند و عکاس و کارگردان
گیسو نیا وکیل حقوق بشر و تحلیلگر مسائل ایران
شیلا وند بازیگر (فیلم‌هایی مانند آرگو و «دختری تنها به سمت خانه در شب قدم می‌زند»)
جمهـورى اسلامى هـمه را نکته سنج و سخن سنج کرده !؟دمش گرم ?کارى که شاه نتوانست انجام بدهـد!!
هر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد. این درخواست در این موقع که بازیهای جام جهانی در جریان است از فدراسیون فیفا بسیار بجا است. از این خانمها و همه کسانی که در این راه تلاشی میکنند متشکرم.
اینها همه به استمرارطلبان مزدور رژیم متصلند که طی بیست سال هیچ غلطی واسه ملت نکردند.انگار بدیهی ترین و پیش پا افتاده ترین آزادیهای مدنی نظیر آزادی پوشش آنهم در کشوری که چهل سال قبل از روی کار امدن این متوحشان اسلامگرا و در دوره پهلوی چیزی طبیعی بوده نیازمند اینهمه کش و قوس بیست ساله و اینک اینچنین کمپین های کذایی ست.وای اگه بخوان اصلاحات سیاسی رو مطالبه کنن بی شک رژیم عمر نوح پیدا میکنه
این نخودهای هر آش که کارشون مث مزدوران رژیم متوحش اسلامی فقط امضا کردن و پاراف کردنه،دنبال مطالبه چی از کی هستن؟همین دلقکها و والدین شبه روشنفکر و مزدورشون بودند که این رژیم منحوس و متحجر اسلامی رو سرکار آوردند.در دوران شاه فقید که خانوما بیکینی می پوشیدند و در بندر پهلوی پوست تنشونو تن و برنزه می کردند.مشکل این لابی گرای و جان بدر برده ی نشسته در ساحل آرامش غرب مشکلشون فقط آزادی حجاب و استادیوم واسه زنانِ وطنه.ولی مشکل مردان و زنان وطن فقط براندازیه.
هـیچ کس دنبال براندازى نیست ؟ هـمه در حال قدم زدن هـستند !????
زنان محترم و بنام ایرانی میتوانید بفرمایید که در تابستان سال ۱۳۶۷ در قتل عام خمینی ضحاک چه تعداد از زنان و دختران عمدتا دانشجو و دانشامور توسط جنایتکاران و پاسداران به دار اویخته شده و یا تیر باران شدندو در گورها بصورت فله ای دفن شده اند ؟! در گورستان خاوران واقع در جنوب شرقی شهر تهران چه تعداد از انان دفن میباشند و تاکنون چه اقدامی توسط سازمانهای حقوق بشری جهت بازدید و کشف این اجساد بعمل امده و شما تا کنون چه کرده اید ؟
از هولوکاست ایجاد شده چه اطلاعی بدست اورده اید ؟ تصویر شانزده دختر دانشجو و دانشاموز اعدام شده که بعنوان ناشناس جهت شناسایی خانواده هایشان در روزنامه کیهان تهران ان زمان چاپ گردیده را دیده اید ؟!