خودزنی

کوروش گلنام – در گذشته بودند لات‌ها و چاقوکشانی که به هنگام درگیری و دعوا، دیگری را چاقو می‌زدند و برای فرار از مجازات و فریب مأموران شهربانی و  دادگاه‌ها، استادانه یکی دو ضربه نه چندان کاری نیز به سر و گردن خودشان وارد می‌آوردند تا چاقوزدن به دیگری را دفاع از خود بنمایانند.

۱- این رفتار لات‌ها را «خودزنی» می‌گفتند. این چنین لات‌ها به ویژه برای کلانتری‌های محل خود به خوبی شناخته شده بودند. خودزنی گذشته از اینکه گاه به یاری این لات‌ها آمده و آنان را از مجازات در خور رهایی می‌داد دو مزیت دیگر نیز برای این لات‌ها داشت: یکی اینکه جای زخم‌ها بر سر و روی آنها، مقام و مرتبه‌شان را بین دیگر لات‌ها بالا می‌برد (هر چه جای رد چاقو بر سر و گردن و صورت بیشتر، اُبُهت آنان نیز بیشتر) و هم میان مردم عادی ترس و وحشت از آنها را افزایش داده و هر چه بیشتر از نزدیکی و درگیری با چنین آدم‌ها دوری می‌کردند.

۲- رویداد تروریستی وحشتناک در اهواز، از دید من همین حکایت «خودزنی» از سوی حکومت مافیایی ایران بوده است و من در این راستا با بیانیه برای نمونه «شورای دمکراسی‌خواهان ایران» و یا دیگرانی که بر این خودزنی تاکید نموده‌اند، همخوان هستم با این افزوده که من نه  این گروه و یا دیگر گروه‌ها که در بیانیه خود به درستی بر این نکته انگشت نهاده‌اند را می‌شناسم و نه هیچگونه تماسی با آنها دارم.

۳- نگارنده در نوشته پیشین خود نیز بر این امر تاکید داشت که ماهیت مافیایی حکومت اسلامی چنان تبهکارانه است که حتا نمی‌توان آن را با هیچ سازمان مافیایی شناخته شده برابری داد. برای این حکومت، نابود کردن شماری از «خودی‌ها» و یا مردم عادیِ بی‌خبر، هر گاه که نیاز باشد و برای ماندگاری و یا پیشبرد سیاست‌های خود بدان نیاز داشته باشد، از اندک اهمیت ممکن بر خوردار است. این حکومتی است که دروغ، ریا، خشونت، شکنجه، کشتار، سرکوب و آزار در هر جا که بتواند چه در درون و چه بیرون از ایران، درونمایه و ذات وجودیش است.

۴-تاسف‌بار است که پس از چهل سال، شماری از هم‌میهنان کوشنده هنوز به ماهیت واقعی این حکومت تبهکار پی نبرده‌اند. آنها فکر می‌کنند این حکومت نمی‌تواند با داعش نیز در ارتباط باشد و یا به نام داعش دست به بمب‌گذاری و کشتار در ایران زده و با نفوذی‌های خود آن را به نام داعش اعلام کند! خوشبختانه در همه مورد‌ها دُم خروس بیرون زده است. نه آن یورش به مجلس و به گور خمینی و نه این آخرین جنایت، سازمانده‌اش داعش نبوده است زیرا هیچ یک از رفتار‌ها و حرکت‌های آنان با شیوه همیشگی کار داعش همآهنگی و همسویی ندارد. نه از پرچم آنها خبری هست، نه از خواندن آیات قرآن و نه شعارهای تند مذهبی و تهدید به کشتار همه کفار. روشن است که سازمان اصلی داعش از انتساب این جنایت به خود خوشحال نیز شده و اعتراضی هم نکرده و نخواهد نمود چون تبلیغی مُفت و مجانی برای وجود و نیرومندی این آدمکشان است. این را حکومت از پیش حساب نموده بوده ولی ناشیانه!

۵-برای شماری از هم‌میهنان شاید پذیرش‌اش سخت باشد ولی مگر بار نخست است که چنین جنایت‌ها از حکومت اسلامی و رهبر معظم برای گمراه نمودن و مظلوم‌نمایی در میان مردم ایران و جهان، سر می‌زند؟ مگر هم‌اکنون حکومت در همان حال که با حکومت افغانستان، که آن را دولت برادر می‌نامد، در ارتباط و مراوده است برای رسیدن به هدف‌های شوم خود در منطقه، به طالبان  یاری نمی‌رساند و با آنها که دشمن حکومت کنونی افغانستان هستند، ارتباط ندارد؟ مگر اینها از آغاز با آدمکشی (آتش زدن سینما رکس آبادان)، دروغ و ریاکاری بر مسند قدرت ننشسته‌اند؟ مگر در حرم به قول خودشان «مقدس امام رضا» بمب نگذاشتند و آن را به نام مجاهدین ننامیدند و سه جوان زندانی را زیر شکنجه وادار به اعتراف و سپس اعدام نکردند؟ مگر پسر امامشان را نکشتند و امروز حتا از کشتن رفسنجانی سخن در میان نیست؟ مگر در سال ۸۷ برنامه‌ریزی نکرده بودند تا حتا در چند ایستگاه مترو بمب‌گذاری کنند تا با استفاده از ایجاد بلبشو و تبلیغِ بر این امر که جنایتکار، مخالفان هستند، به راحتی خیزش مردم را سرکوب کنند؟ نوار این جلسه محرمانه که به بیرون درز یافت و منتشر شد. مگر به نام اسراییل شماری را به نام «دانشمندان اتمی» به قتل نرساندند؟ (محبوبه حسین پور خواهر یکی از این دانشمندان‌ـ اردشیر حسین پورـ شاهد زنده ماجرا، هم‌اکنون در بیرون از کشور است و بارها در این باره نوشته و گفته است که چگونه مأمورانِ حکومت، برادرش را کشتند). سقوط هواپیما و هلی‌کوپتر فرماندهان سپاه و ارتش که بویی از مخالفت آنها شنیده شده بود که افسانه نیست! افشاگری تازه جناب احمد منتظری در باره جاسازی مواد منفجره وسیله سپاه پاسداران در ساک‌های حاجیان بدون آگاهی آنها برای انفجار در بین زائران و متهم نمودن عربستان به انجام آن، هم‌اینک در وبسایت‌ها از آن میان «گویا» هست.

۶-نگاهی به رفتار حکومت در همین زمان کوتاه پس از این رویداد جنایتکارانه، نشاندهنده این واقعیت است که همه در راستای هدف‌های تبهکارانه از پیش ترسیم شده حکومت اسلامی انجام گرفته است. هدف حکومت چون همیشه چند سویه بوده است:

ـ مظلوم‌نمایی و خود را قربانی تروریسم نامیدن درست در آستانه سفر روحانی به اروپا و سپس نشست سازمان ملل تا سرکوب‌ها در ایران و تجاوز به کشورهای دیگر را توجیه کنند.

ـ دست باز داشتن برای سرکوب بیشتر در درون ایران و دستگیری فله‌ای کوشندگان و مخالفان.

ـ به بهانه سرکوب داعش، به وجود آوردن امکان قدرت‌نمایی در برابر اروپا و آمریکا با تکیه بر توان موشکی خود. موشک‌پرانی‌های دو روز گذشته به سوریه گویاتر از آنست که در آن تردید شود. پیش از آن نیز که با پرتاپ چند موشک به مقرّ حزب دمکرات به جنایت در کردستان عراق دست زده بودند. هفته پیش سند محرمانه خرابکاری سپاه در بین گروه‌های کرد در کردستان عراق نیز منتشر شد.

ولی همه این رویدادها نشان از سستی و هراس حکومت چه از وضعیت درونی ایران و چه موقعیت بسیار ضعیف و لرزان و بدنامی‌گسترده در بیرون از کشور و در سطح جهان است. این خودزنی حکومت نه تنها چیزی را به سود حکومت دگرگون نمی‌سازد که وضعش را بیش از بیش بحرانی‌تر خواهد نمود. ماه که همیشه در زیر ابر پنهان نمی‌ماند!