در مرکز هنری واکر درشهر مینیاپولیس در ایالت مینه‌سوتای آمریکا برای نخستین‌بار نمایشگاهی وسیع برای بررسی آثار سیا (سیاوش) ارمجانی مجسمه‌ساز ۷۹ ساله ایرانی- آمریکایی تخصیص داده شده است.
این نمایشگاه توسط بخش هنر موزه متروپلین نیویورک سازماندهی شده است و با برنامه «سیاه ارمجانی: این خط را دنبال کن*» در ماه فوریه ۲۰۱۹ به مِت بروئِر خواهد رفت.
در این برنامه بیش از ۱۰۰ کار از آثار ارمجانی شامل نمونه‌هایی از مجموعه‌ها و کلکسیون‌های خصوصی و عمومی در اروپا و یا سایر مکان‌ها که تا کنون در آمریکا به نمایش در نیامده بود بطور ویژه نمایش داده خواهد شد.
ارمجانی در سال ۱۹۳۹ در تهران زاده شد و در سال ۱۹۶۰ برای تحصیل در رشته فلسفه در کالج St. Paul’s Macalester به مینه‌سوتا رفت و از آن زمان تا کنون در مینیاپولیس زندگی کرده است.
این هنرمند به به خاطر سبکی که دارد مشهور شده است؛ آثاری با طنین سیاسی که در آن مجسمه‌سازی و معماری در هم آمیخته شده است. او در این مدت در سرتاسر آمریکا و اروپا، پل‌ها، آلاچیق‌ها، باغ‌ها و قرائت‌خانه‌های عمومی در فضای باز احداث کرده است.
او همچنین مشعل المپیک را برای بازی‌های المپیک تابستانی سال ۱۹۹۶ در آتلانتا، و نیز فانوس دریایی و پل در جزیره استاتن را طراحی کرده است.
پلِ معروفِ ۳۷۵ فوتیِ او در مینیاپولیس به نام آیرین هیکسون ویتنی (۱۹۸۸) که پارک لورینگ را به باغ مجسمه‌ی مینیاپولیس متصل می‌کند، اخیراً و پیش از نمایشگاه بازسازی شد.
زیبا اردلان بنیانگذار و مدیر واحد هنر معاصر پارسول در لندن، در مصاحبه‌ای با کیهان لایف گفته است: «ارمجانی در طی شش دهه خود را مدام بازسازی کرده و این به خودی خود کار ساده‌ای نیست.»
اردلان افزوده است: «او در این مدت یک زبان هنری کاملاً نو و جدیدی به دنیای هنر آورده است. زبانی که در طول زمان تاب آورده و الهام‌بخش هنرمندان دیگر شده است.»
او همچنین گفته است: «دلیل اهمیت یک هنرمند این است که به دلیل افق دید، هوش و توانایی‌اش برای ایجاد آثار می‌تواند با مخاطبان ارتباط برقرار کرده و روح ما را تحت تأثیر قرار دهد.»
نمایشگاه اخیر شش دهه فعالیت هنری سیا ارمجانی را پوشش می‌دهد. در این نمایشگاه مجموعه‌ای از «فرهنگ لغت برای ساختمان» (Dictionary for Building) (از سال ۱۹۷۴ تا ۱۹۷۵) که شامل تقریباً ۱۵۰ ماکت کوچک که نشان‌دهنده عناصر به کار رفته در خانه‌هاست به نمایش گذاشته می‌شود. این عناصر به شکل‌ها و گونه‌های مختلف با هم ترکیب شده و در مکان‌ها و ترکیب‌های مختلف قرار گرفته‌اند. همچنین یک مجسمه به نام «فلوجه» به عنوان نماد و یادبود مخالفت با جنگ که در اعتراض به حمله آمریکا به عراق ساخته شده در این نمایشگاه به تماشا گذاشته شده است.
همچنین نمایشگاه شامل کارها و آثاری در حوزه کلاژها و دیگر آثاری است که روی کاغذ انجام شده و مربوط به اواخر دهه ۱۹۵۰ است که ارمجانی در تهران بود. مجسمه‌هایی که در سال‌های اخیر ساخته شده و مدل‌هایی از مجموعه ماکت مزارها (از سال‌های ۱۹۷۵ تا ۲۰۱۶) و سری هفت‌گانه اتاق‌های بیمارستان (۱۹۷۵-۲۰۱۶) از دیگر آثار این نمایشگاه هستند.
مرکز هنر واکر در توضیح آثار سیا ارمجانی نوشته است: «با تعادل بین یک حس قوی از هنر آبستره (انتزاعی) و محتوای اجتماعی و سیاسی، ارمجانی یک کار بلندپروازانه و منحصر به فردی را ارائه داده که طیف وسیعی از منابع را به کار می‌گیرد، از خوشنویسی پارسی تا بیانیه، نامه، و دعانویسی؛ از شعر تا معادلات ریاضی و برنامه‌نویسی کامپیوتر، از نقاشی آبستره اکسپرسیونال بر بوم نقاشی تا نقاشی بومی آمریکایی، طراحی باوهاوس و ساختارگرایی روسیه»
نمایشگاه «سیا ارمجانی: این خط را دنبال کن» تا ۳۰ دسامبر در این مرکز هنری ادامه دارد و سپس به موزه مِت بروئِر خواهد رفت.
مرکز هنری واکر یک مرکز چندمنظوره در عرصه‌ی هنرهای معاصر در مینیاپولیس و یکی از مشهورترین موزه‌های هنر مدرن و معاصر در ایالات متحده آمریکا است.
تاریخچه این مرکز به سال ۱۸۷۹ مربوط می‌شود که آن زمان خانه لومبر بارون توماس بارلو به یک گالری هنری شخصی تبدیل شد. بارون بارلو بخشی از خانه خود را برای نمایش کلکسیون آثار هنری خصوصی‌اش به صورت آزاد برای عموم اختصاص داد. این بنا در سال ۱۹۲۷ و پیش از تبدیل شدن به یک مرکز هنری عمومی در سال ۱۹۴۰، بطور رسمی به عنوان گالری هنر واکر تأسیس شد و در سال ۲۰۱۵ هفتاد و پنجمین سال تأسیس خود را جشن گرفت.
*«این خط را دنبال کن» کنایه از بازی بچه‌مدرسه‌ای‌هایی بوده که حین پیاده رفتن با مداد روی دیوار خطی دنباله‌دار می‌کشیدند و می‌رفتند و منظور از آن برای این نمایشگاه، استمرار و توسعه‌ی هنر ارمجانی در ۶۰ سال گذشته است.
*منبع: کیهان لایف
*Photo Credits: Bobby Rogers and Paul Schmelzer – Walker Art Center
*ترجمه و تنظیم از کیهان لندن
