یزدان شهدایی – از همان فرداى پیروزى انقلاب اسلامی، جمهورى اسلامى با بر پا کردن چوبه‌هاى دار بر بام مدرسه رفاه و اعدام دولتمردان رژیم سابق، استقرار خود را با خشونت و نقض حقوق بشر اغاز کرد. لشکرکشی به کردستان به عنوان سرزمین کفار و حوادث ترکمن صحرا به زودی وجاهت انقلاب را از بین برد و نقاب از چهره واقعی حکام تازه به قدرت رسیده اسلامی بر گرفت. خمینى بر خلاف همه وعده‌هایش آمده بود تا نخستین حکومت اسلامى در تاریخ ایران را بر اساس اصول شریعت شیعه برپا کند. حقوق زنان، اقلیت‌هاى ملى و مذهبى، کارگران، دگراندیشان و همه وعده‌هاى سیاسى واقتصادى او به دست فراموشى سپرده شدند و حذف مخالفان و قلع وقمع کردن تمام دستاوردهاى مدرن جامعه آن روز ایران در دستور کار حاکمان جدید قرار گرفت.
دفاع از اعدام انقلابى و تایید آن در سال‌هاى آغازین انقلاب اسلامى که بن‌مایه تفکر اکثریت نیروهاى شرکت‌کننده غیرمذهبى هم بود، بسترى را به وجود آورد که خمینى و همراهان او بدون هیچ ممانعتی چوبه‌هاى دار را درتمامى کشور بر پا کنند و به بهانه ضد انقلاب بودن در ظرف چند دقیقه حق حیات را از هر مخالف خود بگیرند. در آن روزها هیچ جریان سیاسى در ایران حاکمان اسلامى را به خاطر نقض حقوق بشر سرزنش نکرد. اکثر «روشنفکران» کشور هم با این قافله همرا شدند و مهر سکوت بر لب زدند. گفتمان حقوق بشر براى نیروهاى انقلابى فاقد ارزش بود و اگر هم نامى از آن شنیده بودند، آن را یک مقوله‌ی بورژوایی به حساب مى‌آوردند. همسانى فکرى و دیدگاهى نیروهاى انقلابى با زمامداران مذهبى، چشم آنان را به روى این جنایات بسته بود. بر بستر چنین تفکرى مشروعیت اقدامات زمامداران دینى توجیه مى‌شد. این نگاه اشتباه در سیاست، آزادى را به مسلخ منادیان مستضعفین کشاند و آن را به پاى تحکیم پایه‌هاى خلافت اسلامى قربانى کرد.
خمینى جنگ را رحمت الهى خواند و حدود دو میلیون جوان ایرانى را براى گسترش انقلاب اسلامى به کام مرگ فرستاد. در سال‌هاى آغازین دهه شصت، زمامداران مذهبى با بهره‌بردارى از فضاى جنگ، حذف بى‌رحمانه دگراندیشان و همه مخالفین نظام را با قساوت وحشیانه و در مقابل انظار جهانیان پیش بردند. نمایندگان خمینى، جلادانى مثل خلخالی با شمشیر برهنه شریعت در هر گوشه و کنار کشور بدون هیچ دادگاهى فرزندان مردم را به عنوان ضدانقلاب و محارب با خدا از دم تیغ گذراندند تا با پاکسازى اسلامى زمینه را براى برپایی خیمه ولایت فقیه و ظهور «امام زمان» فراهم کنند. خمینى و یارانش توانستند تمام نیروهایی که در آن «هیاهوى جهل» آنها را برای سوار شدن بر اریکه قدرت همراهی کردند به نوبت، یکى پس از دیگرى از پای در آورند. انقلاب به راستى چون هیولایی در زیر عباى خمینى همه فرزندان خود را در این دهه بلعید. در سال‌هاى آغازین دهه خونبار شصت روزانه اسامى گاهی تا چند صد نفر از اعدام‌شدگان را به شکل علنى منتشر مى‌کردند. کشتار دسته‌جمعى زندانیان سیاسى در تابستان ۶٧ نقطه اوج جنایات رژیم اسلامى بود. گلستان خاوران، شاهد و سند این جنایت هولناک هیئت مرگ رژیم اسلامى است. در پایان این دهه کشور ایران حیات خلوت قمه‌کشان دینی شده بود. دانشگاه‌ها پاکسازى شده بودند، قوه قضائیه بر اساس شریعت شیعه، احکام داورى هزار و چهارصد سال پیش را در مدرنترین کشور خاورمیانه آن زمان جارى مى‌کرد و در زندان‌هایش شکنجه الهى و جهنم وعده داده شده در قرآن، تمام و کمال به نمایش گذاشته مى‌شد. آنچه بر سر زنان و جوانان زندانى ایران در ن سال‌ها آمده است حکایتى است هنوز سربسته از جنایات تبهکارانی چون لاجوردی که از شکسته شدن انسان‌ها و تواب کردن آنها در برج و باروهای خلافت اسلامی لذت می‌بردند. هر آنکه جان سالم به‌در برد و به اسارت گزمه‌های جهل و خرافه گرفتار نشد، به ناچار جلاى وطن کرد تا در گوشه‌اى از جهان خیمه آوارگی تحمیلی خود را برپا کند. از دل این سال‌ها، در قرن بیستم هیولایی به نام جمهورى اسلامى از شیشه جادویی تاریخ سر بر آورد که خاورمیانه را به عرصه تاخت و تاز سپاهیان اسلام تبدیل کرد و حضورش تا به امروز مترادف جنایت و جنگ و خشونت و کشتار است و نقض حقوق بشر.
دوران بعد از جنگ، که دوران سازندگى به ریاست حجت‌الاسلام‌هاشمى رفسنجانى نام گرفته است، تعقیب مخالفین در خارج از کشور شروع شد. رژیم جمهورى اسلامى بعد از پاکسازى زندان‌ها در داخل، گروه‌هاى آدمکشى وزارت اطلاعات را براى از بین بردن سران مخالفین و فعالین سیاسى راهى کشورهاى مختلف کرد. ترور بختیار در پاریس، قاسلمو در وین، شرفکندى در برلین، فریدون فرخزاد در بن، نمونه‌هایی از اقدامات تروریستى جمهورى اسلامى در خارج از مرزهاى ایران هستند.
دوران اصلاحات که به حجت‌الاسلام سیدمحمد خاتمی نسبت داده می شود، برآمد شکل‌گیری یک قشر وسیع تحصیلکرده بود که در همین نظام اسلامی به دنیا آمده و به لطف استفاده از ماهواره و اینترنت حصار مرزهای اسلامی را شکسته و به جامعه جهانی وصل شده بود. در واقع جنبش اصلاحات توسط جمعیت جوان ایران به جامعه سیاسی تحمیل شد و بیان یک جنبش مدنی بود که توانست در عرصه عمومی جامعه حضور خود را اعلام کند. این جنبش دانشجویی در همان فراز اولیه پیدایش خود در تیر ۷۸ توسط دستگاه سرکوب حکام اسلامی در دولت سیدمحمد خاتمی به شدت سرکوب شد. قتل‌های زنجیره‌ای وزارت اطلاعات فلاحیان که با فتوای شرعی ایت‌الله مصباح یزدی انجام شدند، آنهم در دورانی که اصلاح‌طلبان تمام پست‌های اجرایی کشور را در دست داشتند، گواه روشنی بود بر اینکه، سرکوب، کشتار، و زندان و اعدام همزاد این نظام‌اند و جزء ذاتی آن.
نوبت به احمدی نژاد نماینده مستقیم سپاه پاسداران و بیت رهبرى رسید. او آمده بود تا از جامعه مدنی که تازه در باتلاق نظام اسلامی جوانه زده بود انتقام بگیرد و آن را ریشه‌کن کند. در سایه‌ی دولت ایشان، ولایت فقیه تمام هیبت خود را در مقابل جهانیان به نمایش گذاشت و عربده‌کشی ضدامپریالیستی از نوع کمدی بار دیگر رواج یافت.این دیکتاتور کوتوله نظام، بخش بزرگی از هستی کشور را در قمار هسته‌ای بر باد داد و گلوی جامعه مدنی را تا آنجا که ممکن بود فشرد. بالاترین تعداد اعدام‌های جهان در دوره وی در ایران صورت گرفت. خشونت عریان دوران احمدی نژاد و تقلب آشکار نظام در انتخابات برای ابقاء او ، واکنش جامعه مدنی را دامن زد که در قالب جنبش سبز خواب نظام را آشفته کرد. جنبشی دیگر و متفاوت از نوع انقلابی. جنبشی اجتماعی برای آزادی‌های فردی، برای حقوق مدنی و برای آزاد زیستن که نظام دینی آن را برنمی‌تابد. نمایش قدرت مردم برای اولین بار ستون‌های خیمه ولایت فقیه را لرزاند. واکنش نظام چون همیشه سرکوب بود و کشتار. کهریزک سند جدید جنایات جمهوری اسلامی شد و ندا آقا سلطان، جنبش مدنی ایران را جهانی کرد.
فشار همین جامعه مدنی و ترس از سربرآوردن جنبش سبز دیگری، باعث عقب‌نشینی و پذیرش شکست موقت کانون اصلی قدرت نظام در انتخابات بعدی و تن دادن به پذیرش دولت اعتدال و امید شد. امیدی دروغین که بر سیاق همه دولت‌های پیشین، رای مردم را در مقابل مصالح نظام به حراج گذاشت و به آنان پشت کرد. با وجود اعتماد جامعه جهانی در دوره اوباما به دولت روحانی به منظور تقویت نیروی تغییر در حاکمیت و گشایش فضای سیاسی، شیادان نظام اسلامی از فرصت به دست آمده برای ادامه ماجراجویی خود در منطقه سوء استفاده کرده و کوچکترین توجهی به نارضایتی عمومی و انباشت مشکلات مردم نکردند.
دوران آقاى روحانى هم زندان‌ها پر است از فعالین مدنى، کنشگران حقوق بشرى، فعالین محیط زیست، زنان و ایران همچنان در صدر لیست اعدام جهان قرار دارد.
ناکارآمدی نظام اسلامی و پافشاری بر اهداف مذهبی آن، در چهل سال گذشته و هزینه کردن همه سرمایه‌های کشور در این راستا آنهم در قرن بیست ویکم کشور ما را در منطقه و جهان به انزوای کامل کشانده، رمق اقتصادی و اجتماعی کشور را گرفته و آستانه تحمل مردم را به حداقل و مرز انفجار رسانده است.
جنبش دى ماه ٩۶، فریاد و خشم مردمی بود که چهار دهه تحقیر، تبعیض، فساد، چپاول ملی و ظلم و ستم این نظام الهى را تحمل کرده بود. جنبش دى ماه از جنس دیگرى بود. جنبشی که حکم فقدان مشروعیت نظام را صادر کرد، چهارچوب اصلاح‌طلبان حکومتی را به سخره گرفت و تمامى نظام را نشانه رفت. این جنبش براى اولین بار همه نمادهاى تقدس نظام را به آتش کشید و عبور از نظام اسلامى را در دستور کار قرار داد.
جنبش مطالبات مالباختگان، کارگران، معلمان، دانشجویان و اعتراضات رنگارنگ مدنی، التیماتوم به همه جناح‌های نظامی است که همه فرصت‌ها را سوزانده و کشور را به سوی پرتگاه سقوط و فروپاشی کشانده‌است.
در این میان رژیم جمهورى اسلامى به این اعتراضات مسالمت‌آمیز، همچنان به سیاق چهار دهه گذشته با زبان شلاق و شکنجه و چوبه‌هاى دار پاسخ مى‌گوید.
مطابق گزارش خبرگزارى‌هاى داخلى تعداد زندانیان سیاسى در ایران بالغ بر صد و پنجاه هزار نفر است. دستگاه قضایی فاسد این نظام هنوز بعد از گذشت چهل سال هیچ تعریفى براى جرم سیاسى ارائه نکرده است. زندانى سیاسى بدون برخوردارى از یک پروسه منصفانه حقوقى در بیدادگاه‌های رژیم محکوم و اعدام مى‌شود. جمهورى اسلامى ایران را به زندان بزرگ دگراندیشان، روزنامه‌نگاران، وکلا و هنرمندان و کنشگران مدنی تبدیل کرده است.
بستر همه این جنایات و نقض حقوق بشر را بایستی در بنیاد ایدئولوژیک نظام اسلامی جستجو کرد. حجت‌الاسلام محسن کدیور می‌گوید: «در اسلام سنتی انسان فاقد حقوق ذاتی است و مبنای برابری حقوقی همه انسان‌ها که سنگ اول اندیشه حقوق بشر است، توسط اسلام سنتی نقض می‌شود». تأیید و جای پای این تفکر در اسلام نسبت به حقوق انسان را می‌توان در اسناد دیگری هم مشاهده کرد.
بخش علمی مجلس شورای اسلامی ایران با الهامات از مطالعات وگفتارهای محمدتقی جعفری متفکر اسلامی که او را پدر معنوی «حقوق بشر اسلامی» می‌نامند، در مقابل اعلامیه جهانی حقوق بشر، منشوری تهیه کرده است که در پنجم ماه اوت ۱۹۹۰ میلادی به کشورهای شرکت‌کننده در کنفرانس اسلامی ارائه شد. بعدها این روز در سال ۲۰۰۸ از طرف احمدی نژاد رئیس جمهور وقت، «روز حقوق بشر اسلامی» نامگذاری شد. برای روشن شدن جایگاه انسان و حقوق او در اسلام به دو فراز این سند مراجعه می‌کنیم. در مقابل این سئوال که چرا حقوق بشر غربی مطلوب نیست، جواب این منشور چنین است: «حقوق بشر بایستی بر یک بنیاد ارزشی تعریف شود که با نظرات پیامبر اسلام منطبق باشد. آزادی مسئولیت‌پذیر فقط در جامعه اسلامی وجود دارد و آزادی غربی، آزادی خودخواهانی است که بنا بر سلیقه خود زندگی می‌کنند و حاصلی ندارد جز تباهی اخلاقی». در مقایسه حقوق بشر غربی و اسلامی آمده: «در اسلام زندگی به عنوان هدیه خداوند فهمیده می‌شود، در منشور غربی انسان در مرکز همه چیز قرار دارد و نه خدا. انسان بی‌خدا سرگشته است».
توجه به گفتمان حقوق بشر بعد از جنبش سبز در مرکز توجه فعالان سیاسی مخالف نظام قرار می‌گیرد که طبیعتا تا رسیدن به درک درست از آن مدت زمانی طول خواهد کشید. کنشگر حقوق بشر ایرانی هنوز هم مرزهای فعالیت سیاسی و حقوق بشری را مخدوش می‌کند و جایگاه و وزن این گفتمان را در تلاش برای کسب دموکراسی نیافته است. رامین جهانبگلو رابطه بین دموکراسی و حقوق بشر را چنین بیان می‌کند: «دموکراسی به عنوان نهاد سیاسی اجتماع بشری که بر مبنای احترام به دو اصل فردیت و خلاقیت خودمختار افراد اجتماع پایه‌ریزی شده است، ریشه وجودی خود را در فلسفه حقوق بشر و کالبد حقوقی خود را در حقوق مدنی شهروندان می‌یابد.» در همین رابطه فیلسوف آلمانی یورگن هابرماس، این درهم‌تنیدگی را با وضوح تمام به زبانی دیگر قطعیت می‌بخشد: «نظریه سیاسی برای پرسش مشروعیت سیاسی دو پاسخ یافته است: حاکمیت مردم و حقوق بشر. کوشش برای آفرینش نهاد سیاسی دموکراسی به منزله اثبات عملی حقوق بشر خواهد بود، بدینگونه وقتی سخن از فلسفه حقوق بشر و شرایط تحقق یافتگی آن در نهاد دموکراسی به میان می‌آید، می‌توانیم بگوییم که هر اندیشه دموکراسی قبل از هر چیز تفکری است درباره حقوق بشر، به منزله نخستین و واپسین سنگر آزادی».
تجربه ما فعالین سیاسی ایرانی که از ظلمت نظام اسلامی جان سالم به‌در برده‌ایم را شاید بشود چنین خلاصه کرد: «سیاست آنجا که به حقوق بشر نمی‌پردازد و نقض آن را نادیده می‌گیرد، درها را به روی جنایت باز می‌کند.»
