آزاده کریمی، علی اشتیاق – «گروه هفت» از سال ۲۰۰۸ تا کنون نمایشگاه‌های گروهی متعددی داشته. هر کدام از اعضای این گروه در رشته‌های نقاشی، گرافیک، عکاسی و مجسمه‌سازی آثار خود را به نمایش گذاشته‌اند.
مسائل و مشکلات زنان از مضامین اصلی «گروه هفت» به شمار می‌رود ولی پهنه‌ی گسترده‌ای چون دنیای هنرمند، ارتباط با جهان پیرامون و وقایع روز اجتماع را نیز از نظر دور نمی‌دارند.
ژاله پورهنگ نقاش، مجسمه‌ساز و گالریست قدیمی درباره پیشینه تشکیل یک گروه هنری زنانه می‌گوید در قبل از انقلاب گروه‌های هنری زنان فعال بودند و شاخص‌ترین آن نمایشگاه گروهی از زنان در هفدهم دی‌ماه در تخت‌جمشید بود که آثار قابل تأملی را به نمایش درآوردند.
اعضای «گروه هفت» تداوم حیات خود را باوجود تفاوت سنی و سبک کاری‌شان، احترام متقابل، انعطاف‌پذیری و حمایت از یکدیگر و تلاش برای رشد می‌دانند.
کیانوش مجیدی نقاش و عکاس از سال ۲۰۰۸ بطور رسمی فعالیت‌های هنری خود را شروع کرد.
آثار این هنرمند گویای درونیات و دغدغه‌های اجتماعی‌‌اش هستند که در تصاویر گُل‌ها و پرتره‌ها خودنمایی می‌کنند.
کیانوش مجیدی می‌گوید: «اغلب مخاطبان مجموعه گل‌ها معتقدند که تابلوهایم حاوی اروتیسم است، موافقم چون گَل آلت تناسلی گیاهان است ولی نقاشی گل‌ها برایم آرامش به همراه می‌آورد و همه دنیا در آن گُل خلاصه می‌شود.»
اکرم ابویی در دوران کودکی نقاشی را آموخته و پس از مهاجرت به آلمان در نمایشگاه‌های متعددی حضور داشته است.
مضامین اجتماعی و انسانی در آثار او خودنمایی می‌کنند: حقوق بشر، حجاب اجباری و فعالیت‌های عدالتخواهانه زنان.
او می‌گوید: «در عصر امروز حقوق بشر حرف اول را می‌زند ولی در ایران حقوق زنان و کودکان رعایت نمی‌شود.»
در آثار اکرم ابویی از قالی ایرانی تا «فریاد» معروف‌ترین اثر ادوارد مونک دیده می‌شود.
وی می‌گوید در قلب کشور آلمان تحت آماج اخبار غم‌انگیز و تلخ جهان بخصوص ایران قرار دارد که نمی‌تواند نادیده‌شان بگیرد. از همین روست که هراس و وحشت انسان امروزی را در بازآفریدن تابلوی «فریاد» به سبک و سیاق خود، نشان داده است.
سوسن سُهی طراح گرافیک و عکاس هنری از ۱۸ سالگی وارد عرصه‌ی هنر شده است. او با تسلطی که بر ابزارهای بصری دارد، دست به خلق آثاری مدرن می‌زند. این هنرمدرن با دنبال کردن سایه‌ی خودش در این نمایشگاه روی دیوار رفته است.
سوسن سُهی در این سایه‌بازی به سوال بنیادین بودن یا نبودن نقب زده و به فرم‌های تازه‌ای دست پیدا کرده است.
او می‌گوید هنر برایش وسیله‌ای برای بیان خویشتن خویش و دنیای اوست و آثارش را در قدم نخست آگاهانه و در ادامه با آفریدن شهود پرورش می‌دهد: «سعی می‌کنم از این طریق روزهای خودم را بنویسم، آثارم روزهای من و داستان‌های من هستند.»
ولی در عین حال، آثار سوسن سُهی به دنبال پیوند با انسان‌ها نیز هستند: «چون همه انسان‌ها شاد، غمگین و هراسناک می‌شوند و نقاط مشترک بسیاری دارند. به همین دلیل سعی می‌کنم با آثارم بتوانم پیوندی انسانی با مخاطب برقرار کنم.»
شهلا آقاپور نقاش، مجسمه‌ساز، عکاس و گالریست است. مضامین آثارش را زنان، اجتماع و خود هنرمند تشکیل می‌دهند.
او در گالری Benakohell میزبان هنرمندان ایرانی و غیرایرانی است. می‌گوید وظیفه خود می‌داند تا زنان هنرمند را حمایت کند و همواره تلاشش بر همین موضوع استوار بوده. مجسمه‌هایش نمادی از فریاد اعتراض انسانی است و در تابلوهایش زندگی‌اش را بیان می‌کند. آثار شهلا آقاپور مجموعه‌ای از تاثیراتی است که از زندگی و جامعه می گیرد که به صورت خودآگاه و ناخودآگاه بروز پیدا می‌کند.
