در جواب بانوى شاعر زبردستى که نادان است و به رسم بلاهت از دیگران مى‌خواهد که از کشته شدن حیوانات از جمله سگ و گربه در جریان سیل گریان نباشند و از کودک یمنى که استخوان‌هاى دنده‌اش بیرون زده غمگین باشند.
اى که از دیدن طفلى به یمن ناله کنى
وانگه بر مویه‌ی سگ، شکوه بى‌مایه کنى
دیدن کودک مسکین همه جا سخت بوَد
به یمن تا به حلب در غم و در درد بوَد
خانه خالى و وطن در تب و در تاب شده
نقش ایرانى و ایران همه بر آب شده
همه از آدم و سگ در تَعَب و رنج شده
چونکه ملا به دو لُپ بر سر این گنج شده
گفته بودى که زر و زور و ریا چون شد سر
کفر پیروز شود، روز خدا آید سر
شیخ در کفر و تو ایمان به که آوردى هان!
بانوى شاعر درمانده، شدى چاک دهان
اهرمن‌خوى شدى چونکه نهادى تزویر
به ریا نیم حقیقت بِبُرى با تدبیر
شاید از کیسه‌ی این دزد طمعکار، تو هم
بُرده‌اى سیم و زر و جامه‌ی زرتار، تو هم
دزد ناشى هوس بردن دل آمده است
گریه بر دیده و با حال بِهِل آمده است
این خردخانه محال است ترا راه دهند
برو بیت خر دجاله، ترا بار دهند
چون که خُرما ز پى کونِ خر افتاده خورى
این چنین هَزلِ کمال از منِ دلداه خورى
پویا مهرفر
جمعه، ٢٩ مارس ۲۰۱۹
بسیار خوش قلم زدی با جوابی دندان شکن! دست و قلمت درد نکند!