میترا جشنی (+عکس، ویدئو) پانزده هزار پناهجوی ایرانی در ترکیه در شرایطی در انتظار سرنوشت نامعلوم خود بسر میبرند که دولت آلمان اتباع خود را به علت نقض قوانین حقوق بشر در ترکیه از سفر به این کشور بر حذر میدارد.
در اواخر شهریور ماه سال ۹۷، کمیساریای عالی سازمان ملل متحد روند ثبت درخواستهای پناهندگی برای کشور سوم را به اداره مهاجرت کشور ترکیه واگذار کرد.
در این میان پناهندگان ایرانی که قربانی حکومت تمامیتخواه و توتالیتر ولایت فقیه هستند، برای پناه بردن به یک کشور سوم به خاک ترکیه پناه آوردهاند اما این کشور هنوز آمادگی بررسی درخواست پناهندگی اینهمه متقاضی را ندارد. این امر روندی طولانی و سرنوشتی نامعلوم را برای پناهجویان ایرانی رقم میزند.
این پناهندگان هیچگونه کمک مالی از کشور ترکیه دریافت نمیکنند و شرایط اشتغال نیز پیچیده و دشوار است. مجوز کار در صورتی برای پناهندگان صادر میشود که کارفرما دو برابر پول بیمه را برای پناهندهی متقاضی پرداخت کند و این یعنی توافقی دست نیافتنی و کار سیاه و سخت با دستمزد اندک برای تعدادی از پناهجویان.
زهرا رضایی به همراه همسرش یکی از همین چند ده هزار پناهجویانی است که از سال ۲۰۱۳ پس از آشکار شدن فعالیتهای سیاسیاش در ایران به ترکیه گریخته است.
در دوران ریاست جمهوری باراک اوباما و دوران وزارت جان کری به عنوان وزیر امور خارجه آمریکا، تعداد زیادی از طرفداران و حامیان رژیم جمهوری اسلامی به عنوان پناهنده و یا دانشجو وارد خاک ایالات متحده شدند.
از این رو فرمان مهاجرتی دونالد ترامپ، رییس جمهور کنونی دولت آمریکا، ایرانیان پناهجو در ترکیه را گرفتار روند تحقیقاتی طولانیتری نسبت به گذشته کرد. هرچند که این روند شاید بتواند از ورود حامیان حکومتهایی که ناقض کامل حقوق بشر هستند به آمریکا جلوگیری کند اما از سوی دیگر مصداق روشن سوختن خشک و تر با هم است.
زهرا میگوید: «ما پناهندگان ایرانی سالهاست که در کشور ترکیه به عنوان مهمانان ناخوانده بسر میبریم و در حدود سه سال است که عمدتا در پشت درهای بستهی ایالات متحده آمریکا و کشورهای دیگر ماندهایم با آینده و تکلیف نامعلوم؛ چیزی که در مورد ایرانیان از نظر جهانیان به دور مانده وضعیت واقعی آنان است. چون در ایران جنگ علنی با سلاح دیده نمیشود، درخواست پناهندگان ایرانی نیز برای مسئولان و دولتمردان کشورهای پناهندهپذیر اضطراری به نظر نمیرسد؛ غافل از اینکه ایرانیان قربانی جنگ روانی و دیکتاتوری ظالمی هستند که آنها را از ابتداییترین حقوق انسانی محروم کرده و اگر کسی در آن زندان بزرگ که ایران خوانده میشود بخواهد متفاوت بیندیشد به زندان و شکنجه و اعدام محکوم میشود. چون در ایران خبری از توپ و تانک نیست همه فکر میکنند ایرانیان واقعا مشکلی ندارند در صورتی که مردم ایران هر روز در سایهی تبعیض و تهدید زندگی میکنند . اگر هم جرأت کنند و متفاوت فکر و عمل کنند چیزی جز شکنجه، تجاوز و مرگ در انتظارشان نیست و ما که موفق به فرار و نجات جانمان شدهایم در اینجا در برزخی گرفتار آمدهایم که عذابش بسیار است. ما اینجا به سازمان حقوق بشر و کشورهایی که ادعای حفظ و حمایت از حقوق بشر را دارند پناه آوردهآیم.»
مراحل چک امنیتی زهرا و خانوادهاش طولانی شده و این موضوع مشکل صدها پناهجوی دیگر نیز هست. آنها نگران زندگی و آیندهی خود هستند.
چندی قبل نامهای از زهرا دریافت کردم که در آن حال خود و جمعی از دوستانش را در این روزهای پرآشوب انتظار در ترکیه شرح داده بود. نامهای که به امضای او و هشتاد تن از دوستانش رسیده. در بخشهایی از این نامه آمده:
«در هیچ کجا اسمی از ما به میان نمیآید؛ انگار که وجود خارجی نداریم. انگار که انسان نیستیم، شخصیت و غرور و آرزو نداریم. مدتیست که فقط خبر مرگ هموطنان غریب و پناهندهمان را در ترکیه میشنویم که یا دق کردهاند و یا خودکشی! خسته از شنیدن جوابهای تکراری سازمانهای مربوطه هستیم که میگویند: هیچ چیز معلوم نیست.»
در میان این هیاهو، خبر دوگانهای دنیای بلاتکلیف پناهجویان ایرانی در ترکیه را در سایهی خود قرار میدهد: کاروان امید!
کانال تلگرامی پناهندگی «هانا» از آماده ساختن پناهجویان و پناهندگان سوری و افغان و ایران و عراقی برای کوچ دستهجمعی به اروپا در ماه آینده خبر میدهد؛ موضوعی که تیتر خبری «ایران وایر» تحت عنوان «کاروان امید، برنامهریزی پناهجویان برای ترک ترکیه» در تاریخ نهم مارس بود. سفری که از اوایل ماه آوریل ۲۰۱۹ آغاز خواهد شد و تاریخ و محل حرکت این کاروان عظیم پنج روز قبل از روز موعود اعلام خواهد گردید. امید این کاروان چندهزار نفره گشایش دروازههای اروپا برای یکبار دیگر پس از سال ۲۰۱۵ به روی پناهجویان است. پناهجویانی که تنها امیدشان تعداد نفرات بالا برای اعمال فشار بر دولتمردان اروپاست.
با وجود اعلام همبستگی پناهجویان مستقر در یونان با این کاروان اما اخبار رسیده از دفتر کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در ترکیه آنقدر خوشبینانه نیست و حاکی از عدم حمایت سازمانهای رسمی بشردوستانه از این حرکت پناهندگان است.
اما این موضوع ظاهرا تغییر چندانی در تصمیم هزاران پناهنده ایرانی که بعضا سالها پشت درهای بسته ترکیه گیر افتادهاند نمیدهد. زهرا میگوید که تقریبا نود درصد از ایرانیان پناهجویی که میشناسد، خانههایشان را تحویل داده و آماده حرکت با این کاروان هستند.
آیا دنیا صدای پناهندگان «کاروان امید» را خواهد شنید یا اینکه زندگی این پناهجویان و کودکانشان در معرض خطرهای جدی قرار خواهد گرفت؟
شاهزاده رضا پهلوی: تاج شاهی طلبی گوهر ذاتی بنما – ار خود از تخمه جمشید و فریدون باشی. شما امروز با محبوبیتی که خاندن ایرانساز و شادی آفرین پهلوی در قلب و جان ملت ایران دارد باید بزرگترین تشکیلات سیاسی را داشته باشید ولی متاسفانه همت لازم را ندارید هزاران افسوس برای ملت نگون بخت ایران.
در زمان اون خدا بیامرز، ایران فقط یک پناهنده سیاسی در خارج داشت. با پاسپورت و ریال ایران، سوار بر اتوبوس ایرانپیما، تا قالب اروپا بدون ویزا میرفتیم.
حکومت “آخر الزمانی” مذهب با ما چهها کرد؟
رنسانس لازم!