بنا بر گزارشی که توسط «پروژه ققنوس ایران» برای انتشار در اختیار کیهان لندن قرار گرفته است، روز سه‌شنبه ۱۵ اکتبر، اندیشکده بروکینگ در شهر واشنگتن دی‌سی، همایش یک روزه‌ای در رابطه با «پژوهش و سیاست در رابطه با آموزش دختران» برگزار کرد و در آن به بررسی روند زنان در طول زندگی پرداخته شد. تمرکز بیشتر این همایش بر کشورهای آسیای جنوب شرقی نظیر هند، نپال، بنگلادش و مقایسه آن با کشورهای آمریکا و انگلستان بود و اینکه چگونه می‌بایست در زمینه آموزش و تربیت، روند پژوهش و آمار را به سیاست‌گذاری در کشور مرتبط کرد و سپس آنها را به اجرا درآورد.
محور عمده مباحث این همایش همچنین تأکید بر آموزش زودهنگام و پیش‌دبستانی بود تا با تکیه بر «علوم، تکنولوژی، مهندسی و ریاضیات» که تحت عنوان (STEM) چند سالیست مورد توجه قرار گرفته بتوان ظرفیت‌ها و مهارت‌های دختران را بالاتر برد و در عین حال تعادلی با (STEAM) یعنی «علوم، تکنولوژی، مهندسی، هنر و ریاضیات» برقرار کرد.
یکی از سخنرانان اصلی این همایش رابرت جِنکین از مدیران ارشد یونیسف در بخش آموزش بود که سخنان خود را اینگونه آغاز کرد: «همه افرادی که در این سالن حضور دارند می‌دانند که «آموزش دختران» اهمیت دارد و ما اینجا نیستیم که درباره اهمیت این موضوع پرسش کنیم. امروز ما اینجا هستیم تا از «تحول و تغییر سیستم»ها در سطح جهانی صبحت کنیم و اینکه چگونه در آموزشِ دختران می‌توان به سطوح بالاتری دست یافت. ما در حوزه آموزش با وجود تمام آمارها، با یک بحران مواجه هستیم. چگونه می‌توان یک نظام آموزشی را بهم ریخت تا به «تقویت نظام» آن پرداخت؟ در این میان «نظام» را چگونه تعریف کنیم؟ چه کسانی مسئولیت این امر را بر عهده خواهند داشت؟»
جنکین معتقد است بایستی از بخش‌های غیردولتی، گروه‌های اجتماعی و بخش خصوصی استفاده کرد و از کشورها و افرادی که ایده‌های مثبت دارند و مدل‌های موفقی را به اجرا درآورده‌اند، خواست که مدل‌های خود را به اشتراک بگذارند تا بتوان این تغییر را گسترش داد. اگرچه این تغییر زمانبر خواهد بود اما در طی یک نسل می‌تواند رخ دهد.
در پاسخ به سوالات آغازگر این برنامه، افراد و متخصصینی که در زمینه آموزش در نقاط مختلف دنیا مشغول به فعالیت هستند پیشنهادات و پژوهش‌های خود را ارائه دادند. هوگو ویلیام از رهبران وزارت توسعه بین‌المللی انگلستان، معتقد بود آنچه نظام‌ها دوست ندارند، تغییر شدید و ناگهانی است، ولی این دقیقا چیزی است که به آن نیاز داریم. البته اگر بدانیم که چگونه می‌توان وزارتخانه‌های گوناگون را درگیر این تغییرات ساخت. پاسخ در «رهبری» وهدایت این تغییرات است آنهم در تمام سطوح اجتماعی و سیاسی بطوری که بتوان گفتمان سیاسی را نیز تغییر داد و از جمله درباره خشونت در مدارس و برابری حقوقی بتوان به گفتگو پرداخت. ما به فعالان بیشتری نیاز داریم که زمینه این تغییرات را فراهم آورند، چرا که نباید انتظار داشت که دولت‌ها به تغییرات رادیکال پاسخ مثبت بدهند. اما باید فعالانی را پیدا کنیم که می‌توانند تصمیم گیرندگان را تحت تأثیر قرار بدهند.
مارتا موهاوی مدیراجرایی شورای آموزش زنان آفریقا (فاوه) بر نقش موسسات مدنی تأکید کرد و اینکه آیا جامعه مدنی در کشورها، فضای ورود برای تغییر در سیاست‌گذاری را دارد یا نه. آیا این موسسات با هم «تشریک مساعی» می‌کنند و یا اینکه به رقابت پرداخته و اطلاعات مفید را با هم تقسیم نمی‌کنند؟ او همچنین معتقد است که بعضی تغییرات در سیستم پایدار نیست چرا که به تمام سیستم نگاه نمی‌شود و کل آن یعنی مدارس، خانواده و گروه‌های اجتماعی را در بر نمی‌گیرد.
در این میان سه تن از زنان هندی به ارائه «سیاست جدید آموزشی ملی هند» پرداختند که حتی می‌تواند الگویی برای کشورهایی نظیر آمریکا باشد. در این سیاست‌گذاری جدید سعی شده شکاف بین باورها و آنچه در عمل انجام می‌شود کم شود، به آموزش پسران و دختران هر دو نگاه شود، این فقط دخترها نباشند که در کودکی در خانه با عروسک بازی کنند و پسرها در حیاط با توپ و حق آموزش رایگان به سنین ۳ تا ۶ سال داده شود.
در این همایش راه حل‌های دیگری نیز ارائه شد و رابرت جنکین برای تغییر سیستم‌ها به ۵ راه حل پیشنهادی پرداخت:
۱-حوزه آموزش بسیار گسترده است و بایستی با سند و مدرک سخن گفت.
۲-در این حوزه شکاف منابع داریم. منابع را گاهی در جاهایی صرف می‌کنیم که تنها در کوتاه‌مدت اثر دارند نه بلندمدت.
۳-به کلیت دوره‌ی زندگی افراد نگاه کنیم. از سال‌های آغازین خردسالی و حتی قبل از آن تا زمانی که یک دختر می‌خواهد وارد بازار کار شود. چه بسیار دختران رشته پزشکی که امروزه در کشورهای گوناگون بدون شغل هستند.
۴-کار در حوزه آموزش باید چندگانه باشد و سایر بخش‌ها را نیز در نظر بگیرد مانند اقتصاد، بهداشت و غیره.
۵-به مقیاس گروه‌ها نگاه کنیم و تنها روی گروه‌های کوچک سرمایه‌گذاری نکنیم.
اگر قرار بر تأکید آموزش برابر دختران و زنان از خردسالی و از بین بردن شکاف با پسران است، سیاست‌گذاری‌های آموزشی بایستی در زمان مناسب، با داده‌های مناسب به جلو رفته و اجرا شوند. مهم این است که چه کسانی، در چه زمانی، چه کاری را و با چه منابعی انجام خواهند داد.
«پروژه ققنوس ایران» نیز در نظر دارد نظام آموزش و پرورش ایران را بطور گسترده مورد بررسی و پژوهش قرار داده و در این میان نه تنها برای دختران و زنان که برای آینده‌ی مردان ایران نیز به بررسی‌های زیرساختاری و کیفیت آموزش و پرورش و ارائه راهکارهای عملی بپردازد.
