شعری از رضا مقصدی؛ در گفتگو با ابر ِتلخ وُ تار ِ «لاهیجان»

شنبه ۱۸ آبان ۱۳۹۸ برابر با ۰۹ نوامبر ۲۰۱۹


 (به خاطره‌ی معطر ِ ملکتاج مقصدی)

                                با رفتنت ای گل! زگلدان، گریه‌ می‌کردیم
                                  در روبروی چشم ِ باران، گریه می‌کردیم

                                  در باغ ِ ما شادی‌ی شبنم‌ها تَرَک برداشت
                                  وقتی که رفتی، مثل گلدان، گریه می‌کردیم 

                                  با دردِ پنهانی که در جان ِ جهان ماست
                                  از سرنوشتِ غمسرشتان، گریه می‌کردیم

                                  جای تو خالی ماند در میخانه‌های مهر
                                  بعد از تو ما با، مِی‌پرستان ،گریه می‌کردیم

                                  باغ ِ شقایق‌های توفان دیده می‌داند
                                  دیشب چرا تا صبحگاهان، گریه می‌کردیم

                                  وقتی خَبَر مثل ِ تَبَر بر ما فرو بارید
                                  آهسته‌ وُ پیوسته، از جان، گریه می‌کردیم

                                  باید کنار ِ عاشقان ِ تازه بنشینیم
                                  بی آتشت ما، یِک زمستان ،گریه می‌کردیم

                                  در گفتگو با ابر ِ تلخ وُ تار ِ «لاهیجان»
                                  از جان وُ دل، با یادِ جانان ،گریه می‌کردیم 

                                  با یاد تو ای همنشین ِ دلنشین ِ چای!
                                  با خاطراتِ سبز ِ گیلان ،گریه می‌کردیم

 

برای امتیاز دادن به این مطلب لطفا روی ستاره‌ها کلیک کنید.

توجه: وقتی با ماوس روی ستاره‌ها حرکت می‌کنید، یک ستاره زرد یعنی یک امتیاز و پنج ستاره زرد یعنی پنج امتیاز!

تعداد آرا: ۰ / معدل امتیاز: ۰

کسی تا به حال به این مطلب امتیاز نداده! شما اولین نفر باشید

لینک کوتاه شده این نوشته:
https://kayhan.london/?p=78

یک دیدگاه

  1. ا

    شعر به شکل غریبی و مثل رویائی تلخ وشیرین ذهن را شکل می دهد.
    یادش گرامی!

Comments are closed.