داستان‌ها و روایت‌های بی‌شماری از حمله‌ی اعراب مسلمان به ایران و زور و ستمی که بر مردمان این کشور روا داشته‌اند در نوشته‌های تاریخ‌نویسان ایرانی و پژوهشگران دیگر به ثبت رسیده است. در زیر برگردانِ پارسی آنچه را که برخی نخستین شعر مکتوب کُردی خوانده‌اند با ترجمه‌ی کیومرث سیاه می‌خوانید.
فرو کُشتند آتش را وُ گرداندند آتشخانه‌ها را یکسره ویران
بزرگانْ موبدان کردند پنهان خویش را زآنان
زِ ظلمِ تازیان از «پالَ» تا «شَرزور» هر جایی
بِشُد ویران وُ هم با خاک شد یکسان
زنان وُ دخترانْ هر جا به زندان در
جوانمردانِ آزاده شده در خون خود غلتان
رَه وُ آیینِ زردشتی بِشُد تنها وُ بس بی‌کس
و هُرمَزدا نسوزانید دل بر کس، نَشُد بهرِ کسی درمان
*****
هورمزگان
هورمزگان رمان، ئاتران کوژان
ویشان شارده وه گه ورهٔ گه وره کان
زوورکاری ئاره ب کردنه خاپوور
گنائی پاله هه تا شاره زوور
شه ن و که نیکا وه دیل بشینا
مه رد ئازا تلیا وه رووی هویناوا
ره وشتی زه ر ده شت مانووه بی که س
به زیکا و نیکا هورمه زد و هویچ که س
♦← انتشار مطالب دریافتی در «دیدگاه» و «تریبون آزاد» به معنی همکاری با کیهان لندن نیست.
اگردرماه امرداد سال ۱۹۵۳ «کودتا»ئی وجود داشت آن یک کودتای ناجوانمردانهٔ نخست وزیر۷۱ سالهٔ نادانی بود که خود را بازیچهٔ دست دشمنان تاریخی کشورش ؛ حزب توده وروحانیت شیعه ، قرار داده وعلیه قانون اساسی وپادشاه کشورش شورش آغازکرد.
ولی خوشبختانه مردم ایران بموقع بپا خاستند و با یک رستاخیزملی تاریخی کشورشانرا از باندهای شورشی بازپس گرفتند.
کشور و ملت ایران دوتا فاجعه و تراژدی بزرگ در تاریخ خود دارند که هیچگاه قادر به جبران نشده‌ا‌ند:
– حمله اعراب مسلمان به امپراطوری زرتشتی – ساسانی
– کودتای ۲۸ مرداد و سرنگونی حکومت ملی دکتر مصدق