فرید خلیفی – نزدیک به پنجاه سال پیش کاوشگرهای فضایی ناسا به قلمرو بزرگترین سیاره در سامانه خورشیدی رسیدند. ژوپیتر و ماه‌های پر رمز و راز آن از جذاب‌ترین اجسام همسایه ما هستند. به ویژه آنکه بزرگترین ماه شناخته شده در تمام سامانه را هم می‌توان در این قلمرو یافت. کاوشگرهای فضایی پایونیر۱۰ و پایونیر۱۱ به ترتیب در ۱۹۷۳ و ۱۹۷۴ در فاصله حدوداً ۴۰۰هزار کیلومتری از کره‌ای پرواز کردند که «گنیمید» نام داشت، بزرگترین ماه شناخته شده در سامانه خورشیدی. پس از آن کاوشگرهای ویجر یک و ویجر دو نیز در ۱۹۷۹ از کنار این کره گذر کردند. اما مهمترین برخورد از نزدیک یک وسیله ساخت بشر با این کره تا این لحظه به کاوشگر فضایی گالیلئو تعلق دارد. شاتل فضایی آتلانتیس در ۱۸ اکتبر ۱۹۸۹، گالیلئو را به مدار زمین منتقل کرد تا سفر اکتشافی خود را به سمت ژوپیتر و ماه‌های آن آغاز کند. این فضاپیمای بدون سرنشین ناسا پس از حدود ۶ سال در هفتم دسامبر ۱۹۹۵ موفق شد به مدار ژوپیتر برسد و نخستین کاوشگری بود که در مدار این سیاره قرار گرفت. گالیلئو در طول سال‌های ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۰ شش پرواز اکتشافی بر فراز گنیمید انجام داد که نزدیکترین آنها در فاصله تنها ۲۶۴ کیلومتری از بزرگترین ماه سامانه خورشیدی بود.
