مینا راد شاعر و از بازداشت‌شدگان اعتراضات دی‌ماه ۹۶ می‌گوید نیروهای امنیتی در بازداشتگاه‌ها روش شکنجه دیوانه‌سازی و اقرار به دیوانگی را با کمک رذیلانه‌ی برخی روانپزشکان به کار می‌گیرند.
مینا راد شاعر، فعال حقوق کودکان و از بازداشت‌شدگان اعتراضات دی‌ماه ۹۶ در یک یادداشت کوتاه در اکانت حقوق بشری «۱۵۰۰ تصویر» به روش نسبتا جدید اعمال شکنجه نیروهای امنیتی پرداخته که دیوانه‌سازی بازداشت‌شدگان و اقرار به دیوانگی را دنبال می‌کنند.
بر این مبنا، نهادهای امنیتی در جلسه‌های بازجویی و در دوران زندان از روش دیوانه‌سازی برای آزار و اذیت زندانیان استفاده می‌کنند تا در نهایت آنها را به بیمارستان روانی منتقل کنند؛ روشی که در زندان‌های استالینی حکومت شوروی نیز بسیار رایج بود.
این زندانی سابق سیاسی تأکید کرده که در «۹۰درصد پرونده‌هایی که در سکوت خبری به امید رهایی سریع اتفاق می‌افتد»، چندیست روش «اقرار به دیوانگی» با همدستی رذیلانه‌ی برخی وکلا و روانپزشکان اجرا می‌شود.
https://twitter.com/1500tasvir/status/1441042772216135681
مینا راد به اتهام «تبلیغ علیه نظام از طریق شرکت در اعتراضات» به دو ماه حبس تعزیری و هشت ماه حبس تعلیقی محکوم شده بود و ۲۷ مهرماه ۹۹ با عفو مشروط آزاد شد.
این شاعر اهل درود استان خراسان رضوی سه هفته در ساختمان «وزرا» مورد بازجویی قرار گرفته، و با توصیف این بازداشتگاه به «غسالخانه وزرا» نوشته است، شیوه‌ی بازجویی در وزرا، عموما پرسشگری میان «متهم و بازجو» نیست. شگرد حقیرانه‌ی نسبتا جدید، پرسشگری میان «بیمار و پزشک» است.
او بازداشتگاه وزرا را «یک مرکز روانی مجهز» خوانده که دارای انواع و اقسام «تجهیزات شوک برقی»، «با تخت‌های مجهز به دستبند»، و «انواع و اقسام داروهای آرامبخش آنتی سایکوتیک و توهم‌آور» است!
این شاعر و فعال حقوق کودکان نوشته که زندانیان «برخلاف حکم اجرای احکام»، «با هماهنگیِ وجدانِ نداشته‌ی وکیل تسخیری، به بازداشتگاه‌هایی نظیر وزرا منتقل می‌شوند» و «هیچکس حتا خانواده‌‌شان از جای شخص خبردار نمی‌شود».
این انتقال به بازداشتگاه‌هایی نظیر وزرا تا جایی به گفته‌ی این فعال سیاسی پیش می‌رود که «سرانجام، دست‌کم یا شخص مورد نظر از شدت شکنجه تلف می‌شود»، یا نظیر بهنام محجوبی و بهنام‌های بی‌نام دیگر، «عاقبت در زیر فشار شوک‌ها و داروهای سنگین و کشنده‌ی آنتی سایکوتیک در بی‌صداییِ غریبِ عصر تاریک ما، به وحشیانه‌ترین شکل ممکن به «قتل» می‌رسد.»
راد درباره سلول‌های انفرادی در زیرزمین بازداشتگاه وزرا نوشت «آنگونه که می‌شد از ناله‌ها و گریه‌ها و نفرین‌ها حدس زد، سلول فراوان بود. چهل یا پنجاه، چه بسا بیشتر. در تک تک سلول‌ها «ما» بودیم. «ما» اینجا یک وحدت هم‌خویش و تکثیر یافته بود.»
سازمان عفو بین‌الملل به تازگی گزارش داده میزان مرگ زندانیان به دلیل سرکوب حین بازداشت در ۴ سال گذشته به شدت رو به افزایش گذاشته و با توجه به اسناد مرگ زندانیان که در یک دهه اخیر در ۱۶ استان در اختیار دارد، مشخص است که مأموران امنیتی و انتظامی بطور معمول مردان، زنان و کودکان زندانی را تحت شکنجه و سایر رفتارهای ظالمانه قرار می‌دهند.
شلاق، شوک الکتریکی، اعدام‌های نمایشی، القای حس خفگی با آب، آزار جنسی، آویزان کردن، تزریق کردن اجباری مواد شیمیایی و محرومیت عمدی از مراقبت‌های پزشکی از جمله این شکنجه‌های زندانیان در زندان‌های جمهوری است. مقامات جمهوری اسلامی بدون تحقیقات مستقل و شفاف در ارتباط با مرگ زندانیان، مرگ در حین بازداشت را به خودکشی، مصرف بیش از حد دارو و مواد مخدر و بیماری ارتباط می‌دهند.
