شرایط فاجعه‌بار اقتصادی و اجتماعی که طبقه حاکم به جامعه و به ویژه به طبقه کارگر تحمیل کرده است، اکثریت جامعه را در سرازیری فقر مطلق قرار داده و هیچ ترمزی برای آن در چشم‌انداز و برنامه ندارد.
مبارزه طبقاتی در جامعه ایران در شرایطی پیش می‌رود که رکورد نرخ تورم شکسته شده، هیچ افقی برای بهبود وضعیت از طرف طبقه حاکم وجود ندارد و با این حال سرکوب فعالان اجتماعی و آزادیخواه شدت گرفته است.
با این حال طبقه کارگر در همین شرایط اسفبار فقر و اختناق، با اتکا به خود و متحدینش اعتراضات و اعتصاباتی را برای بهبود شرایط سازمان می‌دهد. شعارها و سیاست‌های استثمارگرانه طبقه حاکم از جمله مانع‌زدایی و خصوصی‌سازی به وضوح معیشت و زندگی طبقه کارگر را هدف گرفته تا از طریق استثمار روزافزون این طبقه خود را از بحران‌های خود نجات دهد.
به همین دلیل متحدان طبقه کارگر برای نهادهای امنیتی از جمله موانعی هستند که در برابر تعرض به طبقه کارگر ایستادگی می‌کنند و به همین دلیل باید از سر راه استثمارگران کنار بروند!
در این میان علاوه بر بازداشت فعالان کارگری و چپ، تاکتیک‌های دیگری هم برای سرکوب آزادیخواهان در نظر گرفته شده که البته سیاست جدیدی نیست.
شکست روش‌های اتخاذ شده نیروهای امنیتی در پرونده‌هایی مشابه هفت‌تپه که بلافاصله با فعالیت کمپینی باعث متشکل‌تر کردن صفوف طبقه‌ی کارگر و حامیانشان بوده است، باعث روی آوردن به روش‌های جدید و پیشگیرانه شده است که باز هم با ایستادگی و اتحاد طبقه‌ی کارگر و فعالین محکوم به شکست خواهد بود. سنت دفاع از خود و کار کمپینی در میان این فعالین جا افتاده است و با ارعاب چه مستقیم و چه در لفافه از پا نخواهد نشست.
مأموران اداره‌ی کل چپِ وزارت اطلاعات [که به پرونده فعالان چپ رسیدگی می‌کند] ۲۷ مهرماه در یک فاصله‌ی کوتاه به چند نفر از فعالان و حامیان طبقه کارگر از جمله رهام یگانه، کامیار فکور، سروناز احمدی، عاطفه رنگریز، عسل محمدی و هیراد پیربداقی تماس گرفتند و با لحن تهدیدآمیز خواهان حضور در یک به اصطلاح «جلسه دوستانه» برای روشن شدن برخی از «ابهامات» و «خط قرمزها» شدند.
لازم به ذکر است که این تماس‌ها چند ساعت بعد از برگزاری دادگاه کامیار فکور انجام گرفته و همچنین رهام یگانه را علنا تهدید به «پله‌ی بعدی» روال امنیتی و بازداشت کردند.
همین اتفاق نیز برای امیرعباس آذرم‌وند تنها چهار روز پس از آزادی از سوی اطلاعات سپاه رخ داد. همچنین برخی از فعالان چپ، خانواده‌های کشته‌شدگان آبان، معترضان بهبهان و دیگر فعالان اجتماعی هم طی همین روند «احضار تلفنی» دعوت به «جلسه» شدند.
مأموران سازمان‌های اطلاعاتی با تماس تلفنی و سپس دعوت فعالان به «جلسه دوستانه» سعی در خط و نشان کشیدن و ارعاب فعالان دارند. مأموران هیچگونه تمایلی برای طی کردن «روال قانونی احضار کتبی» اشخاص ندارند، به این بهانه که پرونده جنبه‌ی قضایی پیدا می‌کند و پای قاضی هم به وسط می‌آید!
به همین دلایل تاکید می‌کنند که به اصطلاح «دعوت تلفنی» بر مبنای دستورالعمل‌های اجرایی قانونی و در راستای صیانت از امنیت شهروندان است! گویا با تغییر نام «بازجویی» به «گفتگوی دوستانه» یا «برخورد امنیتی» به «صیانت از امنیت» افراد فریب می‌خورند و به همین شکل مأموران وزارت اطلاعات از عملیات «سرکوب پیشگیرانه» با سربلندی بیرون می‌آیند!
این سیاست نخ‌نما به وضوح محکوم به شکست است، چراکه اگر قرار بود با احضار و تهدید چند فعال آزادیخواه، اعتراضات متحدانه کارگران و فرودستان خاموش شود که تا به امروز شاهد این میزان از رشد آگاهی طبقاتی کارگران و همبستگی وسیع‌تر آنان نسبت به گذشته نبودیم.
ما به عنوان امضاکنندگان این بیانیه به هیچ وجه به سیاست‌های ارعاب، بازداشت و تهدید از طرف وزارت اطلاعات تن نخواهیم داد و در هیچ نوع جلسه‌ای در مکان نامعلوم یا معلوم شرکت نخواهیم کرد.
با آرزوی رهایی از قید و بند استثمار و تبعیض!
امضا کنندگان: رهام یگانه، کامیار فکور، سروناز احمدی، عسل محمدی، هیراد پیربداقی، عاطفه رنگریز، امیرعباس آذرم‌وند
♦← انتشار مطالب دریافتی در «دیدگاه» و «تریبون آزاد» به معنی همکاری با کیهان لندن نیست.
