فرید خلیفی – «برخی کارهای اخیر فِرمی و زیلارد که به صورت دست نوشته در اختیار من گذاشته شده، باعث می‌شود انتظار داشته باشم که عنصر اورانیوم در آینده نزدیک به منبع تازه و مهم انرژی تبدیل شود… این پدیده همچنین منجر به ساخت بمب‌هایی می‌شود… بمب‌هایی بسیار قدرتمند… یک بمب از این نوع که با قایق حمل شود و در بندری منفجر گردد ممکن است تمام بندر و مناطق اطراف آن را کاملاً ویران کند…» این جمله‌ها بخش‌هایی از نامه‌ای تاریخی به فرانکلین روزولت رئیس جمهور وقت آمریکا به تاریخ دوم اوت ۱۹۳۹ است که امضای آلبرت آینشتاین در پایان آن آمده. در این نامه همچنین نسبت به دستیابی آلمان نازی به چنین تکنولوژی ویرانگری هشدار داده شده. واکنش روزولت تشکیل کمیته اورانیوم در ایالات متحده بود. اما از آنجا که آمریکا در دسامبر ۱۹۴۱ وارد جنگ جهانی دوم شد، تا پیش از آن بودجه قابل توجهی به کمیته اورانیوم اختصاص داده نشد. پس از آن واشنگتن تصمیم گرفت بودجه ویژه‌ای به پروژه‌ای فوق سرّی با اولویت بالا برای ساخت بمب اختصاص دهد. بمبی بسیار قدرتمند که تا پیش از آن نظیرش در زمین وجود نداشت. نامه‌ای که امضای آینشتاین پای آن بود و لئو زیلارد فیزیکدان مجارستانی در نگارش آن نقش داشت، سرآغاز پروژه‌ای تحقیقاتی با عنوان «پروژه منهتن» در آمریکا شد.
