در فصل بودجه هرسال هیاهوی تنظیم و تصویب بودجه سالیانه، دلمشغولی دولتمردان و صاحبان قدرت و ثروتی‌ست که قرار است بطور عمده برای سال آینده ثروت ناشی از درآمد عمومی و استثمار زحمتکشان را بین نهادها و ارگان‌ها و سازمان‌ها، تنظیم و چگونگی سهم‌بری هریک را از این منابع درآمد عمومی که مستقیم و غیرمستقیم از جیب مردم تأمین می‌شود، مشخص کنند!
این تنظیم بودجه، جدا از منابع مالی بسیار هنگفتی‌ست که توسط نهادهای حکومتی بیرون از سیستم بوروکراسی دولتی، غیرپاسخگو و غیرشفاف طبق گفته خودشان بخش اصلی اقتصاد را در کنترل داشته و میلیاردها دلار گردش مالی خارج از سیستم دولتی را در دست دارند!
جدا از این اقتصاد کلان رانتی خارج از چرخه آشکار، ده‌ها نهاد غیرمفید و غیرمرتبط با منافع مردم، چشم به سهم‌بری هرچه بیشتر از همین بودجه دولتی دوخته‌اند و دولت کنونی هم مانند سایر دولت‌ها در شرایط مشقت‌بار زندگی مردم، سخاوتمندانه به افزایش بودجه نهادهای غیرتولیدی، غیرخدماتی، سرکوبگر و بی‌خاصیت و بی‌ربط به زندگی مردم که نتیجه‌اش بسط و گسترش بیشتر فقر و محرومیت‌های عمومی‌ست، اقدام کرده است.
همزمان با سقوط ارزش ریال و سیاست افزایش مالیات‌ها برای خالی کردن جیب مردم، پیشنهاد افزایش حقیرانه و توهین‌آمیز ۱۰ درصد حقوق کارمندان شاغل و بازنشسته، نازل نگهداشتن مزد حداقل، دست بردن در قوانین کار برای بالا بردن درجه استثمار و بی‌حقوقی کارگران، بلاتکلیف نهادن و بی‌توجهی به بدهی‌های دولت به صندوق‌ها، تصمیم برای حذف ارز ۴۲۰۰ تومانی بر کالاهای اساسی مورد نیاز در شرایط تورم رسمی ۵۰ درصدی، شاخص‌هایی است که دولت برای اجرای آنها اراده کرده است. همچنین با حذف یا کاهش خدمات عمومی و افزایش تورمی که از هم‌اکنون بختک سنگین‌اش برای سال آینده بر گرده مردم فشار وارد می‌سازد، بودجه «انقباضی» و «مقاومتی» معنایش برای مردم و طبقه مزدبگیر همچنان تداوم فقر و فلاکت فزاینده است.
در حالی که بودجه سازمان‌ها، ارگان‌ها و نهادهای نظامی، امنیتی، قضائی و تبلیغاتی مذهبی و رسانه‌ای را سخاوتمندانه بطور چشمگیری افزایش داده‌اند، اما تمام شواهد کارشناسی می‌گوید در تمامی دهه‌های گذشته، برای کسری بودجه نقطه عزیمت تورم در ایران، همواره ناشی از شوک‌های وارده به قیمت اقلام اساسی زندگی مردم بوده است و بودجه ۱۴۰۱ نیز چنین است.
بعد از چهل سال تولید ثروت عمومی حاصل از دسترنج میلیون‌ها انسان زحمتکش و بهره‌مندی از منابع عظیم درآمدهای نفتی و غیرنفتی، بجای رشد و شکوفایی و رفاه عمومی، صحبت از بودجه مقاومتی و بودجه ریاضتی و انقباضی نمودن، غیر از چنگ انداختن حکومت بر اقتصاد و سیاست بر بستری از رانت، رابطه، فساد و اختلاس هر چه بیشتر و گسترده‌تر و حاکمیت مشتی اقلیت برخوردار که تنها خون مردم را در شیشه کرده، و حق معیشت و زیست شایسته را از اکثریت محروم سلب نموده‌اند، چه معنای دیگری دارد؟
سهم مردم از دسترنج‌شان رفاه است نه ریاضت!
-گروه اتحاد بازنشستگان
-شورای بازنشستگان ایران
-اتحاد سراسری بازنشستگان ایران
– گروه تلگرامی معلمان و کارگران ۱۹ اسفند
– جمعی از بازنشستگان خوزستان
سوم بهمن ۱۴۰۰
