سینمای ایران در کجا قرار دارد؟ چه کارگردانانی اجازه دارند در جمهوری اسلامی فیلم بسازند و سرمایه‌ها در دست چه کسانی است؟ چرا برخی سینماگران چون پرویز پرستوئی در خدمت نظام قرار دارند و به ابزار تبلیغاتی حکومت تبدیل شده‌اند؟ سینماگران مستقل و «غیرخودی» در چه موقعیتی قرار دارند؟ نسل سینماگران جوانی که در خارج از کشور فیلم می‌سازند چه نقشی در سینمای ایران دارند؟
احمد رأفت این پرسش و پرسش‌های دیگری را با بهمن مقصودلو مستندساز، نویسنده و منتقد سینمائی ساکن نیویورک که برای شرکت در یک کنفرانش و اکران مستند «موزائیک اسطوره‌ها» درباره سینمای بهرام بیضائی به لندن سفر کرده بود، مطرح کرده است؛ صاحب‌نظری که معتقد است «اصغر فرهادی کارگردان خوش‌ساختی است، ولی از خودی‌هاست و فیلم‌هایش پیام مذهبی دارند» و همزمان «نسل سینماگران جوان ایرانی که در خارج از کشور فعالیت می‌کنند، موج جدیدی از سینمای ایران را راه‌اندازی کردند که از سینمای داخل قوی‌تر است.»
