دلارام یگانه – ایران در هفته‌های اخیر با اعتصابات گسترده در بازار، قلب تپنده اقتصاد، مواجه بود. موج اعتراضات هر روزه مردم که از تهران و شهرهای بزرگ به شهرهای کوچکتر سرریز می‌شود، حکومت را وادار کرده تا نیروهای سرکوبگرش را روانه خیابان کند و به مردم معترض چنگ و دندان نشان دهد. صادق لاریجانی، «اخلاگران» را به اعدام، زندان و مصادره اموال تهدید نمود و حسن روحانی نیز دادستان‌ها را تحریک می‌کند تا هرچه سریعتر دست به اقدام عملی بزنند.
افزایش قیمت دلار و گذشتن از مرز ۸۰۰۰ تومان به سونامی گرانی منجر شده و طبیعی است که این موضوع، توده فرودست جامعه را به خیابان‌ها سرازیر می‌نماید. در این میان تهدید رئیس قوه قضائیه به مصادره اموال معترضان، به شوخی گزنده‌ای تبدیل شده است.
در کنار مشکلات معیشتی و اقتصادی، بحران بی‌آبی و عدم توجه مسئولین به این امر، خرمشهر را با معضلی بزرگی مواجه کرده است. طبق گزارش ها، این شهر، شاهد شنیده شدن صدای تیراندازی و شلیک گاز اشک‌آور بوده است. تظاهرات بحقی که با سرکوب توسط نیروهای امنیتی به خشونت کشیده شد.
شاهزاده رضا پهلوی، در واکنش به حوادث خرمشهر و سایر شهرهای استان خوزستان توییت کرد: «خوزستان همچون دیگر استان‌های ایران، قربانی چهار دهه بی‌کفایتی و غارت منابع کشور توسط #فرقه_تبهکار است. این «دزدان به نام دین»، نفت را از زیر پا، و آب را از پیش چشم مردم خوزستان دزدیدند و صرف ویرانی ایران کردند. درد مردم شجاع و قهرمان خرمشهر و آبادان، درد همه ماست. یاورشان باشیم.»
بی توجهی مقامات به دغدغه های معیشتی مردم
در میانه این اعتراضات، سفر جنجالی حسن روحانی به منطقه تفریحی توچال، بازتاب گسترده‌ای در شبکه‌های اجتماعی پیدا کرد. یکی از کاربران در شبکه‌های مجازی در همین رابطه نوشت: «چرخ زندگی مردم که نمی‌چرخه، ولی چرخ تله کابین باید بچرخه…» این واکنش‌ها به حدی بود که وبسایت العربیه در گزارشی با پرداختن به این موضوع، تظاهرات اعتراضی اخیر را محصول بی‌توجهی مسئولین به اوضاع اقتصادی عنوان نمود.
برخی نیز به مارک خارجی کلاه و گرمکن روحانی انتقاد کرده و با قیمت‌گذاری بر روی پوشاک ورزشی او، قیمت آن را معادل ۲۰۰ دلار ارزیابی کردند.
آنچه بیش از هرچیزی از مجموعه حکومت و دولت انتظار می‌رود برقراری عدالت است؛ رعایت عدالت بین گروه‌های مختلف جامعه شرط ضروری مشروعیت هر دولتی است. اما حکومت اسلامی نه تنها با برقراری سیستم امتیازوری، گروه وابستگان خود را به ثروت و قدرت رسانده، بلکه طی چهار دهه گذشته، هر روز بیش از پیش دشمنی خود را با طبقات فرودست، آشکارتر کرده است. این روند بی‌شک به خیزش محرومان منجر خواهد شد. به نظر می‌رسد که حکومت در وضعیت قرمز قرار گرفته و به انتهای راهش نزدیک می‌شود.
